เหตุการณ์ที่เกิดระหว่างอยู่ที่ซิดนีย์ ในเที่ยวนี้จุดประสงค์ของการมาจริงๆ แล้วไม่ใช่เรื่องปัจจัย เป็นการทดสอบอีก เป็นการมาซิดนีย์ครั้งที่ 7 รวมทั้งเราไม่เคยเลือกเดินทางในช่วงนี้เนื่องจากตรงกับฤดูหนาวอย่างจังๆ ซึ่งคนไทยที่ซิดนีย์หลายๆ คนบ่นว่าปีนี้หนาวกว่าทุกปี ครั้งนี้เรามีเลขา นิชาวัลย์ เดินทางมาดูแลเราด้วย ซึ่งเธอได้ทำหน้าที่อย่างดี  ถ้าไม่มีเธอเราคงบินเดี่ยวไม่ไหวต่อไปแล้วเพราะใกล้หมดสภาพเต็มทน เรื่องของความเชื่อจากบทความทุกบทตั้งแต่บทแรกจนบทปัจจุบัน มีคนจำนวนไม่น้อยที่อ่านบทความเรา แล้วมีความเห็นต่าง  แต่ก็ยังตามอ่านกันต่อไป บทความที่เราเขียนเป็นเรื่องที่ไม่เกิดขึ้นได้ง่ายๆกับใคร เป็นเหตุการณ์ที่อยู่เหนือธรรมชาติ อย่าว่าแต่ผู้อ่านทั่วๆ ไปจะไม่เชื่อเลย เราเองยังไม่เชื่อ กับรับไม่ได้ บางครั้งถึงกับพูดกับตนเอง เลยว่า “ อีกแล้ว ” “ ทำไมต้องเป็นกู ” จะขอมีชีวิตอยู่อย่างปกติสุขเช่นคนอื่นๆ เขาบ้างไม่ได้หรือ เพราะชีวิตนี้มันสั้นนักน้อยนัก ขอพักหายใจอยู่กับที่สักปีสองปี มิได้หรือ ทำไมต้องให้ไปโน่นมา นี่ หากไม่ออกนอกประเทศก็ในประเทศ พักไม่ทันหายเหนื่อย ต้องแพ็คกระเป๋าอีกแล้ว กับทุกที่ ที่ไปมักพบแต่อะไรที่เพี้ยนๆ มันเพี้ยนมาตลอดชีวิต ก็สมควรหรอกที่จะหาคนเชื่อถือได้ยาก  วันก่อนคุณดารา จาก Long Beach โทรไปคุยด้วย ขณะนั้นเราอยู่เชียงใหม่ เธอบอกว่าเธอไปเที่ยวยุโรปหากจำไม่ผิด แต่เธอจะให้เพื่อนเก็บบทความเราจากหนังสือพิมพ์ทุกฉบับไว้ให้เธอ ความสุขเธออยู่ที่ได้นั่งอ่านบทความเรา เธอติด และติดแบบงอมแงมมานาน กับเธอบอกว่าคนชอบอ่านบทความแบบที่จานเขียนเยอะมาก จะเชื่อหรือไม่เชื่อ ก็ขออ่านไว้ก่อน บางทีมันก็ชวนกวนๆ มันๆ คละเคล้ากันไป  ตรงเรื่องความเชื่อนี้จะบังคับกันไม่ได้ นาๆ จิตตัง

บางคนที่มีประสบการณ์อันเกิดจากการปฏิบัติธรรมมา จะเชื่อแบบสิ้นสงสัยกันทีเดียว ส่วนพวกที่กิเลสหนาตันหาจัด หรือชั่วช้าลามกเขาจะมองเรื่องพวกนี้เป็นเรื่องไร้สาระ จนกว่าเมื่อไหร่ที่เห็นโลงศพเขาจึงจะหลั่งน้ำตา ซึ่งเป็นสิทธิของความเชื่อของแต่ละคน ชีวิตเราทุกวันนี้ยังคงมีคนติดต่อมาขอตรวจดวงชะตาจากทั่วทุกสารทิศ ทุกเพศทุกวัย กับลูกค้าเก่าๆ ระดับ 10 ปีขึ้นไปเยอะมาก  ยังคงเปิดคลาสสอนสมาธิ ยังคงเป็นนักเขียน นอกจากจะเขียนลงในหนังสือพิมพ์แล้ว ยังเขียนสอนธรรมมะผ่านหน้าเฟสบุ๊ค แต่ละวันมีแฟนเฟสหน้าใหม่ๆ เข้ามาอ่านกันอย่างท่วมท้น ชื่อไม่มีตก มีแต่ขึ้น ขึ้นช้าๆ ไปช้าๆ และมั่นคงด้วย ฉากสุดท้ายของชีวิต หรือผลงานชิ้นสุดท้ายของชีวิตก่อนละขันธ์ คือหนังสือ “ พลิกตำนานของหลวงปู่ทวด ” ซึ่งหลวงปู่ต้องการให้เราเขียนเปิดเผยความจริง เรื่องของหลวงปู่ ถ่ายทอดออกสู่สายตาชาวโลกให้เสร็จก่อนเราทิ้งขันธ์ไป จะเป็นผลงานสุดท้ายที่เราทำให้หลวงปู่ โดยมีนรก กับพระนิพพานเป็นเดิมพันกันเลยทีเดียว

เรื่องของความเชื่อนี้มันอาจจะเรียกว่าเป็นลางสังหรณ์ของบุคคลแต่ละคนก็ได้ เช่นเชื่อว่า จะต้องเป็นแบบนี้ ต้องเป็นแบบนั้น เชื่ออย่างยอมหักไม่ยอมงอ  บางทีความเชื่อที่เกิดขึ้นในจิตใจของแต่ละคนในขณะนั้นอาจเป็นเจ้ากรรมนายเวรมาบังหูบังตาให้เราเชื่อในทางที่ผิด อย่างที่หลวงปู่มั่นเคยสอนกันไว้ว่า “ คนเรา เมื่อคิดอย่างไรก็เชื่ออย่างนั้น เมื่อเชื่ออย่างไรก็ทำอย่างนั้น เมื่อทำอย่างไรก็เป็นนิสัยเช่นนั้น เมื่อเป็นนิสัยอย่างไรก็ติดเป็นสันดานอย่างนั้น เมื่อเป็นเช่นไรสิ่งนั้นก็กลับคืนมาเช่นนั้น ” ความเชื่อบางคนไม่เปิดใจกว้าง ไม่ใช้ปัญญา หรือเชื่ออย่างงมงาย  เชื่อตามกระแส เชื่อโดยขาดแก่นหาสาระ มันหลากหลายเกินกว่าจะบรรยายได้

ความเชื่อของผู้ที่ปฏิบัติธรรม อย่างเราในบทนี้ …. มีเรื่องสั้นๆ จะเล่าให้ฟังอันเกี่ยวกับความเชื่อ ก่อนเดินทางไปซิดนีย์ ในเที่ยวล่าสุดนี้ มีอยู่ว่า …. เราคุยให้นิชาวัลย์ฟังเรื่องซิดนีย์  เพราะเธอไม่เคยไปซิดนีย์  เราเล่าต่อว่าเป็นเมืองที่สวยมาก แต่ก่อนตอนเด็กๆ เราเคยเห็นรูปโอเปราโดม  เรามองอย่างหลงใหลว่าสักวันต้องไปให้ได้ พอไปได้ ได้หลงเสน่ห์ได้สัมผัสกับออสเตรเลียอย่างลึกซึ้ง คือเที่ยวที่ถูกเชิญไปเมืองแคนเบอร์รา เราเลือกเดินทางทางรถไฟ ไปชมสถานที่ราชการของเขา เพราะคุณนิกกี้ เธอเป็นคนไทยที่ทำงานเป็นเจ้าหน้าที่ของรัฐบาลของกระทรวงคมนาคม  เธอพาเราชมภายในสถานที่ราชการของเขา เมื่อครบกำหนดเดินทางกลับเราขอเลือกนั่งรถไฟกลับซิดนีย์อีก ตื่นเต้นมาก ระหว่างทางเราอธิฐานจิตขอพบจิงโจ้ แบบธรรมชาติ ที่เขาหากินตามทุ่งราบ เนินเขาชายป่า แบบธรรมชาติ คำอธิฐานเป็นจริง เมื่อรถไฟที่วิ่งเลียบชายป่า บ้างก็ริมเขา บ้างที่ทุ่งราบ ได้ผ่านป่าคละด้วยทุ่งหญ้าเขียวขจี ในระยะไม่ไกลเท่าไหร่ จิงโจ้ฝูงใหญ่เกือบ 50 ตัว กำลังแทะเล็มหากินหญ้าอยู่กลางทุ่งที่เขียวอุดมสมบูรณ์ ปราศจากมลภาวะ ฝูงจิงโจ้พากันหยุด บ้างหันหน้า บ้างเงยหน้ามามองดูขบวนรถไฟที่วิ่งผ่านไปอย่างไม่ตื่นกลัว พวกเขาคงคุ้นกับเสียงหวูดรถไฟที่เข้ามาแล้วผ่านไปอยู่ทุกวัน เราจับตาแทบไม่กระพริบ เขานั่งอยู่บนหางบ้าง ยืนสองขา มีสองสีคละกันคือบางตัวเป็นสีเทา บางตัวขนเป็นสีน้ำตาล …. เมื่อเล่าให้นิชาฟัง เธอตื่นเต้นมาก พาหนูไปหนูอยากนั่งรถไฟ เรานิ่งคิดอยู่พักใหญ่ คิดว่าจะพาเธอนั่งไปที่ไหน เพราะเที่ยวนี้เราไม่ได้ออกนอกเมืองซิดนีย์ กับนิกกี้ไม่ได้ติดต่อนานแล้ว จึงเปรยๆ กับนิชาวันเบาๆ ว่า “  Woy Woy  เป็นอีกเมืองหนึ่งที่น่าเที่ยวมาก เราเชื่อว่ากลับไปเที่ยวนี้ เราจะพาเธอไปเมืองนี้แน่นอน ถ้าไม่มีธุระที่นั่น อย่างน้อยพาเธอนั่งรถไฟไปเที่ยวก็ยังดี เพราะใช้เวลาเพียงหนึ่งชั่วโมงในการเดินทาง ไปเช้ากลับเย็นได้ ” ขณะเราพูดกับเธอ …. มันมีลางสังหรณ์ มีความเชื่อว่า จะได้กลับไปเมือง Woy Woy อีกในเที่ยวนี้  แม้จะยังเลื่อนลอยเต็มทนก็ตาม  เมืองนี้เมื่อ 3 ปี ที่แล้ว คุณเบียร์ ผู้มีศรัทธากับเรามาก และเคยมาเข้าคลาสตอนที่เราเปิดคลาสในซิดนีย์ เมื่อ 3 ปีมาแล้ว น้องเบียร์หายเงียบไปแต่เธอจะตามผลงานเราจากทางหน้าเฟสเรา เข้ามากดไลค์ ไม่เคยขาด เธอชอบอ่านธรรมมะที่เราเขียนลง บางทีเรื่องแปลกๆ ที่หาอ่านที่ไหนไม่ได้ จนเราจำเธอไม่ได้ ใครเป็นใครเบลอไปแล้ว เพราะมีแฟนคลับและผู้ขอตรวจดวงชะตาเข้ามาจนแต่ละวันตื่นเช้ามาชื่อตนเองยังจำไม่ค่อยได้   เมื่อต้นปีตอนเดือนมีนาคม เราชวนนิชาวัลย์ ไปกราบหลวงปู่เสาร์ หลวงปู่มั่น ที่จังหวัดอุบลราชธานี ตามรอยครูบาอาจารย์ เพราะเราไม่เคยไปกราบท่านที่นั่นเลย พอดีศิษย์เก่าก้นกรุเจ้าก้อง เขาอยู่ที่นั่นเขาเชิญไป กับเขารู้ใจเราด้วยว่าเราอยากไปกราบพระธาตุพนม ก้องพาเราไป นิชาวัลย์โชคดีได้ไปกราบท่านด้วย เราเลือกเดินทางจากเชียงใหม่ด้วยรถบัส มันเป็นระยะทางไกล ถึง 18 ชั่วโมง เพราะนิชาวัลย์ อยากไปทางรถเพื่อเห็นไร่นาป่าเขา เธอทำงานที่สนามบินดอนเมือง สุวรรณภูมิ รวม 18 ปี ไม่เคยสัมผัสกับชีวิตลูกทุ่งแบบเรา เธอจึงตื่นเต้นมาก ในเดือนกันยายนที่จะมาถึง เราถูกคุณวิไล เชิญไปเปิดคลาสที่สกลนคร ซึ่งนิชาวัลย์ ขอนั่งรถทัวร์ อีก ถามเราว่า “ จานไหวไหม ” “ เราชอบ ” เพราะรถทัวร์สมัยนี้สะดวกสบายมาก ความเชื่อว่าจะได้กลับไปเมือง Woy Woy อีกถูกเก็บซ่อนไว้ในอกลึกๆ ทั้งๆที่ไม่ได้ติดต่อกับน้องเบียร์มานาน เที่ยวนั้นที่เธอชวนไปเพราะเธอไปเปิดร้านนวด ชื่อ Gasalong ที่นั่น  เราไปจัดฮวงจุ้ยให้ เที่ยวนั้นเราไปคนเดียวประทับใจสุดๆ …. เรื่องนี้จะจบลงอย่างไร ตามบทต่อไป