มองดูเด็กค่อยๆ ช่วยกัน พากันข้ามมาด้วยความระมัดระวัง จนครบทุกคน จากความรอบคอบของเราที่บอกเด็กทุกคนล่วงหน้าว่าให้แผ่นพลาสติก หรือผ้ารองนั่งติดมือไปด้วยเราจะนั่งพักกับทำสมาธิกันก่อนกลับวัด  เบื้องซ้ายมือเราต่ำลงไปเป็นแอ่งน้ำตกใส แอ่งใหญ่ เขียวขจี มีโขดหินเล็กใหญ่ อยู่กลางแอ่ง เบื้องสูงจากเราสัก 2 เมตร พระอาจารย์ชำนาญ นั่งอยู่บนโขดหิน มีก้องยืนอยู่ข้างๆท่านไม่ห่าง เบื้องขวามือเราต่ำลงไปสัก 50 เซ็น มีลานโล่งเรียบ ภายใต้ร่มไม้ ใหญ่ 3-4 ต้น เบื้องหน้าเป็นธารน้ำตก หงส์เขากางผ้าใบขนาดใหญ่ลงตรงลานนั้น เพื่อให้ทุกคนได้นั่งพักกันในเงาไม้ ลมเย็นๆ พัดมาปะทะเหงื่อตามใบหน้า ซอกคอ เสียงนกระวังไพร นกกาเหว่า ร้องรับกันเป็นทอดๆ เราจึงขอให้พระอาจารย์ชำนาญ ท่านเทศน์ให้คณะเราฟัง ท่านเทศน์เรื่องต้นไม้ที่เกาะอยู่กับซอกหิน โขดหิน ว่า “แม้จะไม่มีดิน มันก็ ไชชอนเพื่อเอาชีวิตของมันให้รอด เกาะตรงหินก้อนนั้นบ้าง เกาะกับไม้ใหญ่ ต้นอื่นบ้าง เพื่อผลักตนเองขึ้นไปให้ได้ รับแดดรับฝน เพื่อเอาตนเองให้อยู่รอด เขาอยู่กันอย่างสมานสามัคคี การที่โยมมาธุดงค์ป่าวันนี้ โยมได้ครบหมดเลย สติปฐาน 4 ที่โยมสอนเด็กของโยมเมื่อคืน วันนี้ได้หมด ทั้ง กาย เวทนา จิต ธรรม รวมอยู่ในเที่ยวเดียวกันหมด” เมื่อท่านเทศน์จบ ท่านจึงขอตัวกลับวัดก่อน โดยก้องขออนุญาติเรากลับไปพร้อมกับเจ้าอาวาส เพื่อเดินทางไปดูแลท่านด้วยซึ่งเราเห็นดีด้วย

เมื่อพระคุณเจ้าไม่อยู่ หลังจากเราให้เด็กๆ ได้พักเหนื่อย แล้วเข้าสมาธิเรียกพลังกลับ ด้วยการทำหยิมพ่ายโต๊ะพ่าย ได้พักใหญ่ จึงปล่อยเด็กให้ทำตัวตามสบาย  เด็กต่างลงไปเก็บภาพ บ้างควักน้ำเย็นเฉียบมาลูบหน้า เด็กบางส่วนเริ่มทะยอยปีนลงกลับทางเดิม ซึ่งจะปีนได้เพียงทีละคนเท่านั้น กว่าเราจะรู้ตัว เด็กๆ พากันแตกออกเป็นกลุ่มๆ แยกย้ายหายไปกับสายตา ด้วยความประมาท เพราะทางแยกในป่า นี้สามารถพาเข้าไปยังน้ำพุ 7 สีของวนอุทยานแห่งนี้ได้ เหลืออยู่เพียง เรา นิชาวัลย์ หงส์ กับคุณนงค์ เมื่อเดินกลับมาได้ครึ่งทาง  ได้พบ เป้ กับหน่อย ยืนรออยู่กลางทาง เป้ บอกเราว่า พี่แพม พา คุณ บี เจ้า อู คุณ มุก เป็นกลุ่มแรก 4 คน ออกป่ากลับไปทางวัดเรียบร้อยแล้ว เราไว้ใจแพม เพราะความฉลาดเป็นเลิศ ความจำกับไหวพริบเยี่ยม แพมไม่มีทางพาเด็กเราหลงทางหรือหลงป่าอย่างเด็ดขาด

เป้กับหน่อย ที่ดักเรากลางทาง ยังไม่เห็นกลุ่ม ของ เจ้าปุ้ม ฟ้า ผึ้ง กับ บิ้น อีก 4 คนผ่านมา ซึ่งกลุ่มนี้ออกมาก่อนเรา งานนี้คุณนงค์ เริ่มอยู่ไม่ติด เพราะผึ้ง กับบิ้น เป็นซี้สนิดกับเธอ แต่ทำไมต้องมาแยกแตกออกจากกลุ่ม ทำให้พลาดจากกันได้ในงานนี้  มันจะต้องมีสาเหตุ เพราะตามปกติ ฟ้า จะสนิด กับบิ้น นอนก็นอนห้องเดียวกัน งานนี้ ฟ้าก็ไปพร้อมบิ้น แต่ ผึ้งสิ สนิดกับคุณนงค์  จนใครๆ ต่างล้อว่า เป็นแฝดกันเลย นอนก็ห้องเดียวกัน จับกันเป็นคู่ๆ แต่งานนี้ ทำไม คุณนงค์ กับ ผึ้งจึงถูกแยกได้ เมื่อปีน ออกจากโค้งสุดท้ายของน้ำตก คณะเราเห็นทางแยก ซึ่งเปิ้ลกับเราเกือบจะแยกไปทางนั้นกันแล้ว หงส์ ต้องเตือนว่า ทางนี้ครับอาจารย์ จึงเดินกลับทางเก่ากันถูก แต่ปรากฏว่า กลุ่มของ ปุ้ม ฟ้า บิ้น และผึ้ง ได้แยกออกทางผิดตรงจุดนี้เอง เมื่อเป้ กับหน่อยยืนยันว่า ยังไม่มีใครผ่านมายืนรออยู่ พวกเราทุกคน มองหน้ากัน คุณนงค์ หยิบโทรศัพท์ทันที แต่ไม่มีสัญญาณ ใช้อะไรไม่ได้เลย เราจึงปูเสื่อลงนั่งพัก ในขณะที่หงส์ ออกวิ่งกลับไปตาม  อย่างกังวล แต่หาไม่เจอ คุณนงค์ รีบเดินล่วงหน้ากลับไปที่วัด เกรงว่า กลุ่มนี้จะเดินกลับไปวัดกันเองก่อน  แต่มันไร้ร่องรอย จิตเราขณะนั้น มัน นิ่งมาก เย็นมาก รู้ว่า ไม่หายไปไหนเดี๋ยวจะพบกลุ่มนั้นก่อนตะวันลับฟ้า เรากับนิชาวัลย์ จึงพากันเดินเรื่อยๆ กลับมาวัด ซึ่งเป้กับหน่อยเดินนำมาก่อนแล้ว  หงส์ กับคุณนงค์ กลับไปวัดอย่างด่วนจี๋ เพื่อไปเอารถ จะไปตามหากลุ่มนี้ที่ น้ำพุ 7 สี เพราะป่ามันทะลุถึงกันได้ รถหงส์ย้อนมาเจอเราปากทางเข้าวัด นงค์ขอร้องให้เราขึ้นรถไปด้วยแต่เราปฏิเสธ บอกเขาว่า เดี๋ยวเจ้าหน้าที่ป่าไม้จะระดมคนออกตามหาเอง อย่าเป็นห่วงเดี๋ยวเจอ จากนั้นเรากับนิชาวัลย์ ช่วยกันฆ่าเวลาด้วยการ กวาดใบไม้ซึ่งมีอยู่เกลื่อนมากบริเวณลานวัด เรากวาดไปด้วยอารมณ์ที่ปกติ พอเหนื่อยก็นั่งพัก ผ่านไป อีก 40 นาที หงส์ ได้ซ้อนรถเครื่องของเจ้าหน้าที่ป่าไม้ย้อนกลับมาที่วัดเพื่อดูว่า 4 คน นั้นเขากลับมาที่วัดหรือยัง เมื่อทราบจากเราว่า ยังไม่มีใครมา หงส์ จึงหน้าตั้งกลับออกไปกับเจ้าหน้าที่ป่าไม้ ไปยังน้ำพุ 7 สีที่คุณนงค์ รออยู่ นิชาวัลย์ เริ่มมี สีหน้าวิตก แต่ชี เก็บได้ ดีมาก เรามองพระประทานที่เด่นเป็นตระหง่าอยู่กลางลานวัด  ทางด้านหน้าปากทางเข้าวัด ต้นไม้ใหญ่สองทางเข้าวัดร่มรื่นมาก ความเหนื่อยจากการเดินป่า ยังพอมีอยู่ เรามองดู พระพักตร์ ของพระประทาน แต่เรามิได้ อธิษฐานจิตขอให้เจอเด็กทั้ง 4 แต่อย่างไร เพราะจิตที่เที่ยงตรง แม่นยำพอตัว มันไม่แต่เพียงจะจับได้ว่าเด็กทั้ง 4 คนไปไหน แต่จับได้ อีกว่า เจ้าอาวาสพระอาจารย์ชำนาญ ท่านจับวาระจิต เราอยู่ว่า จะสติแตกแค่ไหน  จะโวยวายหรือไม่ เราจึงนิ่งเฉยทำไม่รู้ร้อน หรือรับรู้อะไรทั้งนั้น รวมถึงไม่ไปคุยกับท่านด้วย แต่ชวนนิชาวัลย์กลับเต็นท์ เมื่อถึงเต็นท์ของเรา เรามุดเข้าไปนอนแผ่ เอนหลังพัก นอนแน่นิ่งไม่กระดิก ส่วนนิชาวัลย์ แยกกลับเต็นท์ของเธอ เราเปิดผ้าเต็นท์ ให้เด็กทุกคนเห็นด้วยว่าจานวาหงายท้องตามวัย ไม่ถึงชั่วโมง เราลุกออกมานั่งรับลมเย็นๆ บนเก้าอี้ ตัวโปรด บอกตนเองว่า อาการเหมือนจะจับไข้ คืนนี้จะเทศน์ไหวหรือเปล่ายังไม่รู้ ลมเย็นๆ ที่พัดมาทำให้อาการเหน็ดเหนื่อยผ่อนคลายลงไปบ้าง …การทดสอบจาก การเดินธุดงค์ป่า เที่ยวนี้ เราผ่าน มองไปทางเต็นท์ก้อง เห็นเขานอนแผ่เหยียดยาวอยู่เช่นกัน เกิดอะไรขึ้นกับเด็ก ทั้ง 4 ไม่มีคำว่าบังเอิญ ในพุทธศาสนา …เดี๋ยวได้รู้คำตอบแน่นอน

ตามตอนต่อไป