เรากับนิชาวัลย์ ได้ไปปูเสื่อนั่งรับลมเย็นๆ กันบนเนินสถูปวัดร้างกันเรียบร้อยแล้ว กว่าจะรวมตัวกันได้ มากคนก็มากเรื่องด้วยประการฉะนี้ จึงกำหนดเอานักเรียนแค่ 15 คน ก็เข้ามา 15 คนจริงๆ เด็กๆ ค่อยๆ ทยอยตามกันมา  มีเป้ มีหน่อย มีปุ้ม  บี มุก  อู แพม  นิชาวัลย์ กับเรา รวม 9 คน เราปล่อยให้เด็กๆ นั่งสมาธิกัน รับลมชมวิว ฟังเสียงของธรรมชาติ นกการ้อง สุนัขเห่าไกลออกไป แม้จะเป็นเวลาบ่ายแล้วแต่อากาศเอื้อมากๆ เย็นสบายปราศจากไอร้อนจากผิวดิน  ดูลมพัดยอดไม้เป็นทิวๆ จิตเราจับดูจิตของเด็กทุกคน อยู่ครู่ใหญ่ รู้ว่าทุกคนอินและอิ่มกับบรรยากาศมากๆ เราจึง เริ่มแสดงธรรม

ขณะที่กำลังแสดงธรรมอยู่นั้น เด็กปุ้มซึ่งเป็นสื่อเริ่มมีอาการทันที ว่ามีใครอยากจะคุยกับเรา “ เรา เป็นรุกขเทวดาอยู่ดูแลสถูปเก่าตรงนี้ ” เขาพูดเสร็จก้มลงกราบเราแล้วพนมมือ เด็กเราบางคนตกใจแต่ปรับตัวได้ทันต่างหุบปากนิ่งเงียบ คอแข็งตั้งขนลุกชูชัน  เมื่อรุกขเทวดาตนนี้ ที่เฝ้าที่ตรงนี้อยู่พูดอะไรออกมาดูเหมือนจิตเรามันจะรู้แล้วกับปะติดปะต่อเรื่องราวความเป็นมาของดวงจิตที่ติดอยู่ตรงนี้ได้เกือบทั้งหมด ซึ่งตรงกับเรื่องที่เขาเล่า ตรงที่เรานั่ง มันจะแรงกว่า ที่ ที่เรากางเต็นท์นอนกัน แสดงธรรมกันใน 2 คืนแรก ซึ่งก้องเองจับได้เช่นกัน รุกขเทวดาเล่าต่อ “ พวกข้าที่อยู่ตรงนี้ อยากฟังธรรมกัน ” “ อ้าว …. ก็ที่เราแสดงธรรมกัน 2 คืนแรกไม่ได้ไปฟังกันหรอกหรือ? ” “ พวกข้าไม่ได้ไป ได้แต่ชะเง้อชะแง้ เพราะตรงนี้เป็นเมืองหนึ่ง ข้างล่างเป็นอีกเมืองหนึ่ง ( เนินสถูปร้างที่เรานั่งกันอยู่ตรงนี้อยู่บนเนินเขาจึงสูงกว่าบริเวณที่กางเต็นท์ ) มีเขตแบ่งกั้น ตรงนี้เป็นเขตของพวกไม่มีศีลไม่มีธรรม เป้นเขตของพวกนักรบ มีแต่ก่อกรรมฆ่าสัตว์ตัดชีวิต ทำอาวุธสงคราม เรียนเวทมนตร์คุณไสย มีแต่คิดจะไปรบไปตี ไปแย่งชิงเมืองของเขา ไม่เคยรู้เรื่องศีลเรื่องธรรมเลย พวกข้าอยากฟังธรรมกันบ้าง   ส่วนอีกเมืองตรงที่เจ้าปักเต็นท์ เขามีศีลมีธรรม สวดมนต์ไหว้ พระปฏิบัติศาสนากิจกัน ” “ เจ้าบอกว่า เจ้าไปฟังไม่ได้ มีเขตแบ่งกั้น ที่ข้ามองเห็นนั้นถูกต้องหรือไม่ ข้าเห็นกำแพงที่เป็นกำแพงมนต์ตราแบ่งกั้นเอาไว้ พวกเจ้าที่ตายกันตรงนี้ บ้างก็มีจิตใจดี แต่ถูกสั่งให้ไปฆ่า ไปก่อกรรมทำเข็ญทั้งๆ ที่จิตใจพวกเขาไม่อยากฆ่าสัตว์ตัดชีวิตจริงหรือไม่? คนที่สั่งให้ไปฆ่าก็ฟังอยู่ตรงนี้ด้วยใช่หรือไม่? ” “ ใช่ ” ร่างเจ้าปุ้ม ที่รุกขเทวดาเข้า หยุดไปแล้วยกมือขอเบรค เด็กนักเรียนเราหลายคนที่ไม่มีประสบการณ์เช่นนี้ต่างมองหน้ากันเลิ่กลั่ก ขนแขนพากันลุกซู่ซ่า  อีกครู่หนึ่ง ใครอีกคนมาแทน “ เข้าเป็นเจ้าเมืองที่อยู่ตรงนี้ ” ในร่างของเด็กปุ้ม แล้วก้มลงกราบเรากับพื้น พอเด็กนักเรียนเราเห็นต่างพากันตกใจ ที่เห็นระดับเจ้าเมืองยังก้มลงกราบจานวา ส่วนเราไม่ได้นั่งบนพื้นแต่นั่งบนเก้าอี้ขาวเพราะรู้ว่าพวกที่จะมานี้ ศีลต่ำกว่าเราทุกคน  “ เจ้าใช่ไหมที่สั่งให้ทหารไปฆ่า และฆ่าเขาเป็นว่าเล่น ลูกเมียใครอยากได้ ก็ชี้เอา ” “ ใช่ข้าเอง ข้าผิด ฆ่าสั่งฆ่าทั้งหมด กับเป็นคนสร้างกำแพงมนต์ตรา ปิดกั้นเมืองทั้งสองไม่ให้ทหารของข้าข้ามไปหาลูกหาเมียที่ปฏิบัติธรรมกัน มันจะดึงทหารข้ากลับไปหมด ” “ เจ้าอมหิตโหดเหี้ยมมากเลยนะ ” “ ข้ารู้ข้าผิดเอง ข้าอยากจะถามเจ้าว่า เมื่อข้าหลุดจากตรงนี้ไป ข้าจะลงนรกไหม? ” “ แน่นอน เพราะเจ้าผิดศีลข้อฆ่าสัตว์ตัดชีวิต แต่ข้ามีทางออกให้เจ้า แต่ก่อนอื่น ข้าจะขอปลดปล่อยให้ชาวเมืองทั้งสองได้กลับไปพบ พ่อ แม่ ลูกเมีย ของเขา กันก่อน ” “ เอ้า …. นักเรียน เตรียมสงบจิตนะ เปิ้ลเอาขวดน้ำมา ” ให้พระแม่ธรณี ท่านได้รับรู้ว่าเรากรวดน้ำลงดิน อธิษฐานจิตเปิดกำแพงมนต์ตรา ที่เจ้าเมืองเขาทำเอาไว้ ต่อหน้าเขาเลย เรามองเห็นกำแพงหนาเกินเมตรเต็มไปด้วยอักขระตัวหนังสืออะไรที่เราอ่านไม่ออก ค่อยๆ แยกออกจากกัน แสงสว่างจากชาวเมืองฝั่งที่ถือศีล ค่อยๆ ลอดเป็นช่องเข้ามาแล้วเห็นภาพดวงจิตของ 2 ฝั่งผวาเข้าหากันไม่รู้ใครเป็นใครแทบจะเหยียบกันตาย เราคนเดียวที่มองเห็น มันทำได้อย่างง่ายๆ  เพราะเราสำเร็จอธิษฐานบารมีมานานแล้ว หลวงปู่หลวงตา บอกให้นำมาใช้ ให้ใช้บ่อยๆ ใช้ทุกวันเพราะเราใช้ได้ “ พวกเจ้าติดกันอยู่ตรงนี้ กี่ปีแล้ว ” “ 500 ปี ” “ มีดวงวิญญาณของพวกเจ้าทั้งหมดที่ติดกับอยู่ตรงนี้กี่ดวง ” “ 10,000 ดวง ” (หมื่นดวง)

“ เอาละ ข้าจะบอกทางออกให้พวกเจ้านะ ขณะนี้วิญญาณทหารที่เจ้าฆ่า เจ้าเมืองฝั่งโน้น กับชาวเมืองทั้งหมดที่เจ้าฆ่า ต่างก็ฟังข้าพูดอยู่ตรงนี้ทั้งมวลทั้งหมู่ใช่หรือไม่ ” “ใช่ ” เจ้าเมืองตอบ “เ อาละ เราต้องการให้พวกเจ้าจงไปเลิกราเลิกแล้ว อโหสิกรรมกัน อย่าอาฆาตจองเวรซึ่งกันและกัน เจ้าซึ่งเป็นผู้สั่งฆ่าเขา จงไปขอขมาพวกเขา คลานเข้าไปกราบเขา ด้วยความสำนึกผิด สำนึกในความผิดที่เจ้ากระทำมา เลิกราเลิกแล้วต่อกันซะ แล้วสามัคคี กันจับมือกันมาฟังธรรม ข้าถามพวกเจ้านะว่าเกิดมานี่ มีใครบ้างที่ไม่เคยก่อกรรมทำเข็ญ ทำกันมาทุกคนใช่หรือไม่ แต่จะมีสักกี่คนที่จะมาเอ่ยปากขอขมาลาโทษกัน มันทำกันไม่เป็นเพราะอะไร เพราะทิฐิมานะ ถือตัวว่ากู เป็นเจ้าเมือง มึงเป็นไพร่ มึงเป็นนางทาส   ดังนั้นข้าขอให้ทุกคนหันหน้ามา ขอโทษในความผิดที่ก่อกรรมต่อกันมาในอดีต แล้วเดี๋ยวเขาจะให้อภัยกับเจ้าเอง  เมื่อเจ้าทำแล้วจิตเจ้าจะดีขึ้นจะสงบขึ้นระดับหนึ่งด้วยอานิสงส์ของอภัยทาน เจ้าจะทำหรือไม่ จะเชื่อข้าหรือไม่? ไม่เช่นนั้นพวกเจ้าจะมาฟังธรรมกับข้าไม่รู้เรื่องไปทำกันซะ ทำกันเดี๋ยวนี้เลย ” เจ้าเมืองในร่างเจ้าปุ้มเริ่มสะอื้นไห้ด้วยความเสียใจ สำนึกผิด แล้วพูดออกมาด้วยเสียงสะอื้นว่า “ ข้าเชื่อ ข้าเชื่อเจ้า เพราะเจ้ามีบุญบารมีที่สามารถทำลายกำแพงมนต์ตราของข้าลงได้ …. ข้าเชื่อเจ้า ”

ร่างของเจ้าปุ้ม หยุดไปครู่ใหญ่  “ ทำหรือยัง ขออโหสิกรรมกันหรือยัง เมื่อทำแล้วพวกเจ้าจะเกิดอาการอิ่มบุญ เกิดหรือยัง? ” “ ทำแล้ว ทำแล้ว ดีขึ้น ข้าอยากฟังธรรม กับข้าจะให้พรพวกเจ้า กับข้าอยากถามเจ้าว่า คำว่าศีล คืออะไร คำว่าอภัยทานคืออะไร? ” “ เดี๋ยวๆ ….!!!! อย่าเพิ่งให้พร เด็กข้าบางส่วนยังมาไม่ครบ รอก่อน เป้ ไปตามไอ้พวกหาดใหญ่มาสิ ” เราหงุดหงิดสังหรณ์ แล้วทีเดียว น่าจะปล่อยมันไปเลยไม่ต้องให้ได้พรกัน ปุ้มออกจากการเป็นสื่อทันที เพื่อรอให้เป้ ไปตามพวกนั้นมาสมทบ ระหว่างเบรค ทุกคนยังงงๆ กันอยู่  โดยเฉพาะแพม เธอไม่เคยมีประสบการณ์อะไรแบบนี้

แพมตามเรามาเกือบ 20 ปี เคยมาเข้าคลาสกับเราคลาสเดียวที่รังสิต แต่ไม่เคยมาคลาสเช่นนี้ เธอไม่เคยรู้ว่าเราทำอะไรได้บ้าง เธอไม่เคยอยู่ในคลาสปลดวิญญาณ รวมเด็กคนอื่นๆ ทุกคน ยกเว้นเจ้าเป้ เจ้าเปิ้ล เจ้าหน่อย และเจ้าปุ้มซึ่งเป็นศิษย์วงใน