หลังจากปิดคลาสสุดท้ายก่อนเทศกาลโควิด ที่จังหวัดสมุทรปราการ กว่าจะกลับมาถึงบ้านบุญรักษาได้ เรากับเลขาได้พักกันยาวอยู่ระยะหนึ่ง ซึ่งตรงกับเทศกาลหน้าฝนพอดี เราจึงมีความสุขกันกับสภาพอากาศที่เย็นสบาย กับฝนที่ตกทุกวันทุกคืน อันตรงกับเทศกาลที่พระเจ้ากำลังจะจัดการกับประเทศจีนให้กลายเป็นประเทศที่จนที่สุดในโลก อันเกิดจากความโลภของ สี จิ้นผิง พรรคคอมมิวนิสต์  ที่ไม่รู้จักพอ รู้สึกจะเป็นข่าวดีที่สุดในรอบทศวรรษเลยที่เดียว เพราะทั้งฝนตกไม่หยุด พายุกระหน่ำ ฟ้าผ่า หิมะลง เอาให้สับสนกันไปข้าง

พอเทศกาลโควิดเริ่มซาลงบ้างในเดือนจูราย  เราจึงเปิดคลาสเฉพาะกิจ อันจัดเป็นคลาสเล็กๆ ที่บ้านบุญรักษา ก่อนเปิดคลาสทีไร เรามักมีอาการปวดหลัง ซึ่งตอนแรกคิดว่าเอี้ยวตัว หรือพลิกตัวผิดจังหวะ หรืออาจจากการออกไปขุดดินปลูกต้นไม้หน้าบ้าน แต่อาการเจ็บมันไม่เลิก จนวันแรกที่เปิดคลาส คือจากวันที่ 23 – 28 จูราย ที่ผ่านมา การเปิดคลาสนี้ มีนักเรียนเพียง 6 คน รวมเราผู้สอน เป็น 7 คน สาเหตุที่เอานักเรียนน้อยแล้วจัดเป็นคลาสเฉพาะกิจ เพราะเราจะจัดการปลดวิญญาณเจ้ากรรมนายเวรของลูกศิษย์ทั้ง 6 คนให้ด้วย โดยมีข้อตกลงกับเจ้ากรรมนายเวรของทุกคนตั้งแต่ คืนแรกเลยว่า หลังจากได้ฟังธรรมจากคลาสนี้กันแล้ว หากเจ้ากรรมนายเวรตนไหนอยากไป เลิกราเลิกแล้วกันไป ด้วยการให้อโหสิกรรมกับลูกศิษย์เรา พร้อมทั้งในวันสุดท้ายเราจะให้ลูกศิษย์เราเตรียมหาดอกไม้ธูปเทียน หมากพลูมาคนละชุดเพื่อทำพิธีแซนตี้ ขอขมากรรม กับเจ้ากรรมนายเวรให้แสดงตนออกมาในคืนวันที่ 5 – 6 เป็นอาการเวทนาต่างๆ ที่จะเกิดขึ้นทางกาย เช่นนักเรียนคนหนึ่งเป็นโรคประจำตัวที่เป็นมาเป็นแรมปี มีอาการไปๆ มาๆ เดี๋ยวเป็นเดี๋ยวหาย คือบ้านหมุด หัวหมุน บางทีเดินไปตลาดต้องล้มกลางทาง อาการของเธอปรากฏขึ้นในวันที่ 5 ของคลาส เด็กอีกคน ปวดกระดูกทั้งตัว พูดง่ายๆ ว่าทุกคนในคลาสมีอาการปรากฏออกมาให้เห็นทุกคนรวมทั้งเราด้วย คืนวันที่ 4 ของคลาสเกิดท้องเสียขึ้นมาตอนตีสอง ลุกมาเข้าห้องน้ำ เพราะการทานอาหาร เราทานมื้อเดียวตอนเช้า ถ้าอาหารผิดสำแดงแสลงกับท้องจะต้องเข้าห้องน้ำตอนช่วงกลางวันหลังอาหารไม่เกินสามชั่วโมง แต่นี่ไปเป็นตอน ตีสองหนหนึ่ง หกโมงเช้าหนหนึ่ง จึงจำได้ว่า พ่อแม่ครูบาอาจารย์เคยสอนไว้ว่า อาการที่บ่งบอกถึงเจ้ากรรมนายเวรเขามาทวงจะมีดังนี้ ปวดเมื่อยทั้งตัวอย่างหนัก หรือส่วนใดส่วนหนึ่ง ความร้อนจะประทุขึ้นมาจากภายใน อย่างหาสาเหตุไม่ได้ ความเย็นหรือความหนาวจะมาเองอย่างจับจิตจับใจอย่างไร้สาเหตุ และอาการท้องเสียอย่างไม่มีสาเหตุ แสดงว่าเจ้ากรรมนายเวร ของเราเองยังมีอยู่ แล้วรอพิธีแซนตี้จากเราเช่นกัน

มีของเด็กเพียงคนเดียวที่เจ้ากรรมนายเวรไม่แสดงตน แต่ไปผ่านเข้าทางเจ้านิ่ม แล้วบอกมาว่า “ ข้ามองไม่เห็น ข้าอยากไปมาก แต่ไปต่อไม่ได้ มันมืดไปหมด ” เหมือนเขาเดินอยู่ในอุโมงค์ ที่มืดมิด เราบอกให้เขาพูดคำว่า “ พุท โธ ” แล้วบอกเขาว่า ให้ตามเรา แสงสว่างจากเรา ” นิ่มบอกว่า “ จานเขาดีใจ เขาเห็นแสงสว่างจากตัวอาจาน เขาตามลำแสงอาจานอยู่ ”