จึงเปิดคลาสเดือนเว้นเดือนเลย แต่ละคลาสมีประสบการณ์แปลกๆ มากขึ้นความรู้มากขึ้น แน่นอนบุญบารมีมากมายจับจ่ายไม่หมด ในคลาสนี้เราได้สร้างความตกใจ กับศรัทธาให้กับเด็กนักเรียนทั้งคลาส เมื่อเราจับเด็กแต่ละคนมาสกรีนดูจิต ตอนเด็กนั่ง ว่าจิตเขาเป็นอย่างไร ไปทางไหน มีผู้โชคดีถูกเรียกเข้ามาตรวจวันนั้น คือ เจ้าเพ็ญ เจ้าเป้ เจ้า หน่อย เจ้ารัตน์ เจ้านิ่ม ดังจะเล่าให้ฟังดังนี้ ว่ามันมหัศจรรย์แค่ไหน ผู้ที่ได้ชื่อว่า ครูสอนสมาธิจะต้องทำได้ทุกคน

เริ่มด้วยคนแรกที่เรา เรียกออกมาต่อหน้านักเรียนทุกคนคือ Lepakorn Rith หรือเจ้าเป้

รู้จักเป้มาเกือบ 13 ปี ตั้งแต่เราอยู่อเมริกา เป้ อยู่อเมริกาด้วยแต่ไม่เคยเจอกันจริงๆ ชีเดินทางไปหลายประเทศกว่าเรา พอเรากลับมาเมืองไทย ไม่นาน เป้มาพบเราครั้งแรกที่บ้านกรุงเทพฯ จากนั้นตามมาเข้าคลาสที่เชียงใหม่ประมาณปี 2013 แล้วเกาะเราแจไม่ปล่อย เคยมีเรื่องกันตอน ปี 2014 เราได้ไล่เป้ ออกจากการเป็นศิษย์ ชนิดตัดขาด ไล่ต่อหน้าศิษย์ทุกคน เป้ไม่ยอมไป “ หนูจะไม่ออกจากชีวิตอาจารย์ไปไหน ” จากนั้นชีใช้ลูกตื้อ หมั่นเพียรพยายามทำคุณงดโทษให้เราเห็นไว้วางใจ จากปี 2014 ยาวไปถึง 2020 เลย เราเปิดคลาสที่ไหนชีมาทุกคลาสช่วยเป็นเรี่ยวแรงกำลัง อย่างแข็งขัน ชีทำงานให้  U.N. ชีเก่งมากเรื่องภาษาแปลไทยเป็นอังกฤษ อังกฤษเป็นไทย เสร็จในเวลาอันรวดเร็ว ยังเป็นช่างภาพมือเยี่ยม แล้วไม่เคยทำอะไรขัดหูขัดตา ขัดใจครูบาอาจารย์อีกเลย เป็นครั้งแรกที่ตรวจจิตศิษย์คนนี้ เพราะเมื่อ 2 ปี ที่แล้ว ให้เจ้าก้องจัดการให้ เลยคิดว่า เราจะซุ่มดูสภาวะจิตเป้ห่างๆ ให้ก้องจัดให้ก่อน  เป้มารับภายหลังว่า การตรวจสภาวะจิตของอาจารย์ เป็นรูปธรรมชัดเจนกว่า  เพราะ 2 ปีที่แล้วที่ก้องตรวจจิตให้เป้ จิตเป้ยังฟุ้งอยู่ ยังรวมกันไม่ได้ จากนั้นมา 2 ปี หลังเป้มาเข้าคลาส ทุกคลาสตามคำสอน เข้าใจคำสอน เห็นภาพพจน์จากคำสอนอย่างชัดเจน

เบื้องหน้าเรา เจ้าเป้นั่งสงบนิ่ง เพียงชั่วอึดใจ เราต้องตกใจทีเดียวที่เธอกำหนดจิตเข้าเจโตวิมุข จิตสงบนิ่งไปเลย อย่างไม่ต้องฝืน อย่างไม่ต้องข่มจิต แต่มาจากฐานของสมถะกรรมฐาน ที่ได้ฐานของสมาธิมั่นคงมาอย่างดีแล้ว เมื่อจิตสงบอย่างดีแล้ว ชีไม่ได้เพลิดเพลินติดอยู่กับความสงบสุขนั้น แต่พยายามยกขึ้นสู่ วิปัสสนากรรมฐานด้วยการกำหนดรู้รูปกับนามในขณะปัจจุบันตามที่เราสอน โดยใช้กฏพระไตรลักษณ์ ของรูปนามที่เกิดขึ้นว่าเกิดขึ้นตั้งอยู่ดับไป สุดยอด  สภาวะจิตของเธอพัฒนาขึ้นสู่ โลกุตะระอย่างเหลือเชื่อ อันเนื่องจากเธอตามมาเข้าคลาสเราทุกคลาส จากวันที่ก้องเคยได้ตรวจสภาวะจิตของเธอครั้งล่าสุดเมื่อ 2 ปีมาแล้ว เราจึงย้อนกลับไปจับจิตของเธอในตอนนั้นที่ก้องตรวจให้ที่จังหวัดอุบลฯ จับจิตของเธอในขณะนั้นได้ว่า จิตเธอฟุ้งจับต้นชนปลายอะไรไม่ได้จนเธอหงุดหงิด อึดอัดขัดใจตนเอง เมื่อออกจากสมาธิเราบอกชีว่า “ เอ็งรู้ตัวไหม ว่าเอ็ง เข้าเจโตวิมุข ด้วยการเดินวิปัสสนา โดยการมีสมถะเป็นเบื้องต้น เป็นการกำหนดรูปกายของพรหม คนที่จะเข้าเจโตวิมุขได้ ต้องมีพลังของสมาธิมั่นคงพอ คือการเข้าสมาบัติไปเลย ดีมากข้าภูมิใจในตัวเอ็งมาก จากความเพียรของเอ็ง ” สีหน้าชีดีใจมาก เราจึงถามเธอต่อ “ ที่เราจับได้ กับทั้งหมดที่ข้าพูดมานี่ถูกต้องกับจิตเอ็งหรือไม่ ” “ ถูกค่ะ ” “ เราขอถามต่อนะ ว่าเมื่อ 2 ปีที่แล้วที่ก้องตรวจสภาวะจิตของเอ็ง ก้องบอกเอ็งว่าอย่างไร? ตอบข้ามาเอาตรงๆนะ ” “ ได้ค่ะ บอกว่า หนู ยังรวมจิตให้นิ่งไม่ได้  ก้องต้องขอพลังอาจารย์ของก้องกับตัวก้องเองใช้พลังในการช่วยให้เข้าถึงสภาพจิตที่ก้องเรียกว่า จิตดิ่ง แล้วบอกให้หนูจำอาการ นี้ไว้กับนั่งครั้งต่อไปพยายามเข้าให้ถึงสภาวะนี้ให้ได้ ก้องบอกอีกว่า มีคนขวาง อาจเป็นเจ้ากรรมนายเวรของหนู เพราะกว่าหนูจะนั่งถึงสภาวะที่จิตดิ่งอย่างก้องบอกนั้น หนูมีอาการคันคอ กับไอไปเรื่อยๆ รวมจิตให้นิ่งไม่ได้ ” ( หากกายไม่สงบอย่าหวังว่าจิตจะสงบลงได้ )  จิตของเป้ขณะนั้นยังสงบไม่ได้ แต่7 – 8 เดือนหลังเราได้เปิดคลาสอีก 3 – 4 คลาสเป้ มาทุกคลาส เข้าใจคำสอนมากขึ้น นำไปปฏิบัติ ได้รับพลังจากครูบาอาจารย์ เต็มๆ เราถามต่อว่า “ เอากันตรงๆ การตรวจสภาวะจิตของข้ากับของก้อง  ใครตรงประเด็นกับจิตของเอ็งมากกว่ากัน ” “ อาจารย์ ตรวจได้ตรงกว่าค่ะ ” “ ตรงมากจากการสอนที่ทำให้เอ็งเห็นภาพพจน์ที่ชัดเจนขึ้น สอนละเอียดขึ้น ใช่ไหม? ” “ สิ่งที่ก้องอธิบาย เป็นนามธรรมมากเกินไป กับขาดรายละเอียดในการชี้แนะ ” นี่คือคำบอกเล่าจากปากของศิษย์วงในอีกคนที่ใช้เวลาปั้นชีมาจนชีเข้าเจโตวิมุข ได้นี้ก็แค่ 7 – 8 ปี แต่รู้จักมา 12 – 13 ปีแล้ว ชีเป็นคนที่ฉลาดมากคล่องเก่ง ทำงานให้ U.N แม้ในสถาณะการณ์ โควิด ทุกคนถูกพักงาน ภายหลังเธอถูกตามกลับ ปกติของมนุษย์เรานั้น การที่จะได้สัมผัสกับความสงบของจิตเพียงแค่ช้างกระดิกหูงูแลบลิ้นได้นั่น บางคนต้องเวียนว่ายตายเกิดมาหลายชาติ หลายภพ เพียรพยายามหาครูบาอาจารย์ ที่ถูกกับจริต ก็ยังเข้าสมาบัติไม่ได้  แต่หารู้ไม่ว่า อาการนี้ความสงบของจิต เราสามารถสัมผัสกันได้ ในชีวิตเราเองตัวเป็นๆ โดยไม่ต้องนั่งสมาธิเลย คือเวลาเราทำบุญใหญ่ หรือได้เอ่ยปากให้อภัยทานกับใครบางคนที่เราเคยโกรธเกลียดอาฆาต อยู่ทุกลมหายใจเข้าออกมมีแต่ความรู้สึกที่จะฆ่ามัน ทำลายมันให้ตกตายไปกับมือ ครั้นอยู่ๆ มาเอ่ยปากเลิกราเลิกแล้วกันไป ด้วยจิตที่เป็นกุศลจริงๆ จะเกิดอาการอิ่มบุญขึ้นมาที่อก แล้วเหมือนมีอะไรพุ่งออกมาจากตัวหลุดออกไป อาการอิ่มบุญจะบังเกิด กับชั่วขณะเล็กๆ นี้ จิตจะสงบเยือกเย็นอย่างประหลาดอันเป็นกุศลผลบุญตอบแทน จากอภัยทานที่เรายกให้เขาอันนี้ไม่เคยมีใครสังเกต หรืออาจไม่เคยทำกัน ลองทำกันดู อานิสงส์ของอภัยทานยิ่งใหญ่กว่า อมิสทาน และธรรมทานเสียอีก

คนต่อไป คือหน่อย อ่านได้ในบทต่อไป