ผึ้งรังยวน คือ มีรังผึ้งนับ 10 – 100 รังอยู่ในต้นไม้ต้นเดียวกัน แน่นอนไม้ต้นนั้นจะต้องมีขนาดหลายคนโอบ  ส่วน ผึ้งรังโทน คือ มีรังเดียวโดดๆ อยู่บนคาคบไม้ หรือยอดหน้าผาสูง ผึ้งรังโทน บางรังอยู่บนยอดไม้ ที่ปราศจากกิ่งก้านจากโคนต้น ทำให้ยากต่อการจะปีนป่ายขึ้นไปตีรังผึ้งได้ จะใช้พะอง หรือบันได ก็ไปไม่ถึง  ต้องใช้ ตอกทอย การตอกทอย ผู้จะปีนขึ้นไปตีรังผึ้งด้วยการตอกทอยได้จำต้องใช้คาถาอาคม เครื่องมือที่ใช้ในการตอกทอย จะแบ่งเป็น แม่ทอย กับลูกทอย แม่ทอยจะมีลักษณะ เหมือนสากตำน้ำพริก ขนาดเขื่องทำด้วยไม้เนื้อแข็งและมีน้ำหนัก

แม่ทอยนี้จะหยิบยืมกันไม่ได้ ของใครของมัน เวลาไม่ใช้ ต้องเก็บไว้ให้ดี เขามักแขวนกันไว้ตามเสาบ้านอย่างเป็นที่เป็นทาง ลูกทอย จะทำด้วยไม้ชนิดเดียวกันที่มีปลายแหลม  การตอกทอยขึ้นไปเก็บของป่าตามหน้าผาสูงๆ หรือต้นไม้สูงๆ ต้องเป็นผู้ที่ชำนาญเรื่องคาถาอาคม เมื่อเขาไปเห็นรังผึ้งที่อยู่บนต้นไม้สูงๆ เขาจะกะได้ด้วยสายตาว่าจะต้องเหลาลูกทอยกี่ลูก เพื่อปีนไปถึงผึ้งรังนั้นได้ จากนั้นเขาจะไปหาไม้มาเหลาลูกทอยทันที ตลอดเวลาที่เหลาลูกทอย ครูบาอาจารย์ท่านให้ปิดวาจา ห้ามพูด พร้อมกับร่ายคาถาอาคมกำกับทอยทุกลูก เมื่อได้ลูกทอยมาแล้ว เขาจะใช้แม่ทอยตอกลูกทอยแต่ละอัน ขณะตอกให้ตั้งสติกำกับเวทมนต์ทอยแต่ละลูก ให้ตอกแค่ 3 ที ห่างกันลูกละประมาณ หนึ่งศอก ขึ้นไปจนถึงยอด ที่น่าประหลาดใจมากคือ ขณะที่พรานตีผึ้งใช้เท้าเหยียบลูกทอยแต่ละอันเดินสูงขึ้นๆไป น้ำหนักของตัวพรานผู้ตอกทอย มากเกินกว่าที่ลูกทอยจะรับได้ ลูกทอยบางลูกขณะที่พรานเหยียบก้าวขึ้นไป เอียงทำท่าเหมือนจะหลุดออกจากเนื้อไม้ แต่กลับอยู่กับที่ไม่หลุดตามที่ควรจะเป็น เวลาพรานตีแม่ทอยลงไปบนลูกทอย เขาก็ตีด้วยแรงธรรมดาๆ ไม่ได้กดให้ลูกทอยจมเข้าไปในเนื้อไม้จนมิดด้าม ตรงข้ามบางทีทอยบางลูกมองด้วยสายตา ก็รู้ว่ารับน้ำหนักใครไม่ได้ แต่ความจริงที่ปรากฏ คือพรานปีนขึ้นไปตัดรังผึ้ง หย่อนลงตะกร้าให้ผู้ที่ยืนรอรับอยู่เบื้องล่าง แล้วปีนกลับลงมาบนลูกทอยได้อย่างปลอดภัย  ลูกทอยที่ตอกใช้แล้วห้ามนำกลับมาใช้อีก ส่วนแม่ทอยเก็บไว้ใช้ต่อได้ เรื่องเล่านี้จากคนที่คอยรับรังผึ้งอยู่เบื้องล่าง แล้วส่องไฟฉาย แบบ Spot light ที่มีกำลังแรงสูง ส่องตามลูกทอยทุกลูก ที่พรานตอกแล้วปีนขึ้นไปทีละลูก ทีละลูก