เมื่อพูดถึงบ้าน “ คือวิมานของมนุษย์เรา ” ไม่ว่าจะเดินทางไปสุดขอบฟ้า ข้ามเขาข้ามน้ำไกลอีกซีกโลก เมื่อถึงเวลาที่เหนื่อยสุดขีดอยากจะเอนกายหายใจยาวๆ นอนเหยียดแข้งเหยียดขา ทุกคนจะนึกถึงบ้านเป็นสถานที่แรก ไม่ว่าบ้านนั้นจะเล็กจะใหญ่ จะคับแคบเท่ารูหนู จะราคาถูกราคาแพง แม้เป็นเพียงแค่บ้านเช่า ก็ตาม บ้านจะเป็นสถานที่แห่งแรกที่พวกเราคิดถึง โดยเฉพาะถ้า เราได้เติบโตมากับบ้านหลังนั้นด้วยแล้ว อยู่ๆถ้าเราจะต้องเดินจากบ้านหลังนั้นมาทั้งเป็นๆ โดยที่มีทางออกด้วยการ ยึดมันเอาไว้ ไม่ปล่อยมันไป คนส่วนมากจะต้องเลือกกับคำว่า “ ยึด ”  อย่างไม่ต้องสงสัย

ใช่เรากำลังจะพูดถึงบ้านเราที่กรุงเทพฯ  ครึ่งชีวิตที่เราอาศัยอยู่ในบ้านหลังนี้ จากอายุ 17 ปี – 68 ปี แม้ระยะหลังๆ ไม่มีใครอยู่แล้วทุกคนไปอยู่ต่างประเทศกันหมด แต่ละคนอาศัยเป็นเพียงทางผ่าน เพราะเราก็ได้มาซื้อบ้าน “ บุญรักษา ” ที่เชียงใหม่ไว้แล้ว บ้านหลังที่กรุงเทพฯนี้ยังเก็บเอาไว้เพราะคุณแม่ยังอาศัยอยู่ทุกครั้งที่ท่านกลับมาจากอเมริกา เช่นกันแม้ว่าเราจะเดินสายไปออสเตรเลียบ้าง อเมริกาบ้าง เราก็ต้องซมซานกลับมาบ้านที่กรุงเทพฯ บ้านหลังนี้ มีแต่ให้คุณเรา อาจจะเป็นเพราะเราปฏิบัติธรรมสวดมนต์ไหว้พระรักษาศีล เขาจึงทำเงินให้เราจนเราสามารถไปซื้อบ้านเงินสดอีกหลังที่เชียงใหม่ได้อย่างสบายๆ

มีเรื่องเล่าว่า น้องชายที่อยู่อเมริกาจะไม่กล้ามานอนที่บ้านนี้คนเดียว ทั้งๆที่ไม่เคยมีใครเสียชีวิตที่บ้านหลังนี้ เวลาเขากลับมา เขาจะไปค้างตามโรงแรม แต่จะเทียวไปมา ถ้าคุณแม่อยู่บ้านเขาจึงจะมานอนบ้าน หรือไม่ก็พาใครมานอนเป็นเพื่อน ก็คงรู้กันดีว่าเป็นใคร เจ้าที่เขาจึงไม่ค่อยจะพอใจเท่าไหร่ ท้ายที่สุดเขาจึงเล่าให้เราฟังว่า เกิดอะไรขึ้นกับเขา จนเขาไม่กล้านอนบ้านนี้คนเดียว  คือเขาเห็นใครคนหนึ่งเดินออกมาจากตู้ ในห้องนอนเก่าของเรา แล้วชี้หน้าเขาถมึงทึง

เท่านี้ก็คงเป็นเหตุผลเพียงพอแล้ว ความกลัวนั้นยังคงเก็บซ่อนอยู่ในใจเขาอยู่ลึกๆ หลายทีที่เราจะคุยกับเจ้าที่ เวลาถางหญ้าก็คุยกับเขาที่ต้นมะม่วง มะขาม มีครั้งหนึ่งบอกเขาว่า เราจะไปขอวีซ่าเข้าอเมริกาละนะ ขอให้เราได้นะ เราก็ได้วีซ่าจริงๆ เวลาไปทำบุญที่ไหน จะบอกเขาว่า เราเอาบุญมาฝาก แล้วก็กรวดน้ำให้เขาทุกครั้ง ระยะหลังๆ เวลานั่งสมาธิ แผ่ส่วนกุศลให้เขาประจำ เวลาเปิดคลาสที่บ้าน เขาก็มาฟังทุกครั้ง เคยมีขโมยมางัดบ้าน 2 – 3 หน ตอนนั้นเรายังไม่ได้ปฏิบัติธรรม แต่ทำมาหากินอยู่อเมริกา พอกลับมาเที่ยวหลังสุด ซึ่งไปนานถึง 10 ปี มะม่วงต้นหนึ่งใน 3 ต้น ที่ปลูกอยู่ในบ้านมาก 10 กว่าปี ไม่เคยออกลูกเลย จะมีเพียงเขียวเสวย ต้นเดียวที่ให้ลูกทุกปี แต่น้ำดอกไม้ต้นนี้ไม่เคยออกลูกเลย พอเราย้ายกลับบ้านในปี 2010 มะม่วงน้ำดอกไม้ ออกลูกอย่างถล่มทลาย จนคุณแม่ที่อยู่อเมริกาตกใจมาก บอกให้เก็บลูกใส่ตู้เย็นไว้ให้แม่ หวานมาก กับเป็นเพียงครั้งเดียว ปีเดียวจริงๆที่เขาให้ลูก เราอยู่บ้านคนเดียวได้เก็บกินและแจกเพื่อนบ้านทุกวัน