“ ใครเคยอยู่บ้านหลังนี้หรือ? ” เราถาม “ แต่ก่อนพวกคนงานทำยางพารามาอยู่ค่ะ ” “ เธอไม่รู้ หรือตอนนี้มันแน่นขนัด แออัดไปด้วยวิญญาณพเนจรมาอาศัยอยู่กัน จะต้องเอามันออก ว่าแล้วเราดึงเพนทูลัมออกมาแสดงวิธีใช้ให้เธอดู เธอหน้าเสียอีกระลอก เพราะเพนทูลัม บอกถึงพลังลบเต็มร้อย หาพุทธคุณไม่ได้เลย ” “ ไม่เคยมีใครตายแถวนี้นะอาจาน ” “ คุณกานดา วิญญาณพวกนี้จากอดีตชาติ ที่ตายทับถมอยู่ยังไม่ไปเกิด รวมกับวิญญาณพเนจรที่ไร้ศาลเร่ร่อน เมื่อเห็นบ้านว่างเขาเข้าอยู่กันทันที ขณะพูดเราเห็นวิญญาณพวกนั้น มีเด็กอายุ ไม่ถึง 10 ขวบหลายคน ต่างมีหน้าตาอิดโรย หิวโหย หมดที่ไป ไร้ที่พึ่ง น่าเวทนามาก บางส่วนก็ร้ายสร้างแต่อกุศลกรรม แถมบางส่วนเป็นเจ้ากรรมนายเวรกับผู้อยู่อาศัยของบ้านนี้ ทั้งหมดส่งสายตาตรงมาที่เราแบบกลัวๆ ไม่มีสายตาวิญญาณผู้ใด คิดจะลองหรือกร่างแต่อย่างใด เพราะทีมงานที่มองไม่เห็นของเราเยอะมาก  “ แล้วหนูจะทำอย่างไร? ” เราให้ไปซื้อผลไม้ น้ำแดง ดอกไม้มาเซ่นไหว้เขาง่ายๆ เราจะอุทิศส่วนกุศลให้ แต่ไม่ปลดวิญญาณนะ แค่แผ่ส่วนบุญให้ เธอรีบสั่งคนรถไปจัดการ เมื่อได้ของมา เราจัดการให้เลย ทันทีที่ธูปหมดดอกและเรากรวดน้ำให้ เราเอาเพนทูลัมออกมาเช็คพุทธคุณให้ดูกันต่อหน้าเลย เธอหน้าแช่มชื่นขึ้นยกมือไหว้เราเมื่อเสร็จ “ อาจารย์ว่า หนูควรจะสร้างแมนชั่น ( เธอใช้คำว่า แมนชั่น ) คือคฤหาสน์อีกหลังหนึ่งตรงสวนยางพาราดีหรือไม่ ” แล้วเธอพาเดินลึกเข้าไปอีก ผ่านบ้านร้างไปชี้ตำแหน่งให้เราดู “ หรือจะสร้างอีกที่ดีคะ หนูมีอีกที หนูจะพาไปอยู่ลึกเข้าไปในซอย หนูสร้างบ้านจัดสรร ” เธอค่อยๆเปิดออกมา “ ไม่ต้องไปดูอีกที่ เราตกลงกันที่นี้ที่เดียว สร้างตรงนี้ละ หันหน้าไปทางนี้ ถางต้นไม้ทางทิศนี้ออก ทำสระว่ายน้ำตรงนี้ ที่จอดรถตรงนี้ ” เธอจะสร้างให้เช่า เพราะตรงที่บ้านจัดสรร เธอสร้าง 10 หลังขายเกลี้ยงแล้ว แต่มีที่เหลืออีกมากตรงนั้น เธออยากสร้างอีกทั้งสองจุด เธอเอากระดาษจดทุกคำพูด จดข้อแก้ไขที่เราแนะนำ เมื่อเสร็จ เราตรงกลับเรือนรับรอง ฝนที่ตกปรอยๆ หยุดไปแล้วอากาศกำลังเย็นสบาย คุณกานดาตามเข้ามาให้ตรวจดูดวงชะตาของเธอโดยลำพัง นิชาวัลย์แยกไปเก็บของ เตรียมเสื้อผ้าให้เรา กับอาบน้ำ คุณกานดาหาชาร้อนให้เรา กาแฟให้นิชาวัลย์ เนื่องจากเราไม่ทานอาหารอะไรกันหลังเที่ยง

จากพื้นดวงของเธอ สิ่งที่เรากล่าวออกมา ทำให้เธอรู้สึกได้เลยว่า เงินที่เธอจ่ายเพื่อเอาตัวเรามานี้ คุ้มค่า “ คุณกานดา สวน ที่ทางทั้งหมดนี้เป็นของคุณใช่ไหม ไม่ใช่ของแฟน? ” “ ใช่ค่ะ ” “ ฟังนะ เธอเป็นคนที่มีความใฝ่ฝันทะเยอทะยานสูงมาก กับเป็นผู้วางแผนชีวิต กำหนดชะตาทุกคนในครอบครัว กับเป็นคนคิดจะสร้างโน่นสร้างนั่นนี่ ตลอดเวลา แล้วใช้ให้สามีเธอไปหาปัจจัยมา ” เธอหน้าซีด ที่เรารู้ทุกอย่าง  “ กรรมมันมาถึงละนะ บอกพี่หน่อยสิ ว่าเธอมีปัญหาอะไรแถวมดลูกไหม? ” “ หนูเป็นซีดอยูหลายก้อนค่ะ มีนัดกับหมอเดือนหน้า ” “ อ้าวตะกี้ที่พี่พูดว่า ผู้อยู่อาศัยในบ้านนี้ท้ายสุดจะมีปัญหาด้านสุขภาพเธอถามว่าใครคะ? ” “ พี่บอกสามี แต่จริงๆแล้วคำว่าผู้อยู่อาศัย หมายถึงทุกคน ” เธอหน้าเสียอีก ถามทันที “ มันจะหนักไหมอาจารย์ “ ตามพื้นดวง มันหมายถึงมะเร็ง ”

“ แล้วหนูจะทำอย่างไร? ” เราส่งจิตถามเจ้าที่ ที่ศาลพระภูมิดู จากสภาพศาล บอกการขาดการสนใจเอาใจใส่มาเป็นเวลานาน อาจจะท้อแท้ถอดใจ ผิดหวังกับทางการเงิน แล้วต่างก็มีปัญหาสุขภาพเข้ามาแทรก ทุกอย่างพังทลาย “ เจ้าที่ตอบมาว่า ให้โอกาสมันครั้งสุดท้าย บอกมันสอนมันว่าต้องทำอย่างไร? ” เมื่อสอนเธอรวมถึงการนั่งสมาธิแล้ว เธอต้องการตามอ่านเฟสบุ๊คเรา นิชาวัลย์ช่วยจัดให้ “ สักวันหนูจะไปเข้าคลาสอาจารย์ ที่กรุงเทพให้ได้ ” จากนั้นเธอก็ขอตัวไปทำอาหารค่ำให้สามี บอกเราว่าพรุ่งนี้ หกโมงเช้าหนูจะให้คนครัวส่งผลไม้มาให้อาจารย์ทานรองท้อง ก่อนน้องแพรวมารับหกโมงครึ่ง ” แล้วเราก็แยกย้ายกันไป เรือนรับรองเธอสร้างได้น่ารักมาก แบบบ้านญี่ปุ่น เธอยังเป็นเจ้าภาพที่น่ารักมากด้วย นิชาวัลย์เตรียมเสื้อผ้า อุปกรณ์การนอน เครื่องนอน แปรงสีฟันพร้อมใส่ยาสีฟันให้เสร็จ เมื่อเราคลานขึ้นเตียงอากาศเริ่มเย็น ชุมชนนี้อยู่ในสภาพป่ายังล้อมเมืองอยู่  “ นั่งสมาธิกันเถอะ ” เราชวนนิชาวัลย์  ซึ่งปกติสุดท้ายก่อนเราทั้งคู่จะล้มตัวลงนอน จะต้องรายงานเข้าเฝ้าเบื้องบนเป็นสิ่งสุดท้าย เมื่อเราลุกจากที่นอน เราก็จะนั่งสมาธิกันก่อน เป็นการรายงานตัว เข้าเฝ้าพระตถาคต หลวงปู่หลวงตา เป็นกิจวัตรที่สำคัญมากขาดไม่ได้ การนั่งครั้งนี้เราต้องการแผ่เมตตาให้ทุกดวงจิตที่ติดอยู่ที่บ้านร้าง และในรั้วของบ้านหลังนี้ รวมไปถึงพระภูมิเจ้าที่ และวิญญาณทุกดวงในปริมณฑล ขณะนั่งสมาธิอยู่นั้น เสียงประตูหน้าบ้านของเรือนรับรองที่เราปิดกันแล้ว โดยนิชาวัลย์ ยืนยัน ว่าปิดกับมือถูกเขย่าดังขึ้น ไม่ใช่ครั้งเดียว เราทั้งคู่ยังนั่งสมาธิกันเฉย เสียงเขย่าดังขึ้นอีก เป็นครั้งที่สอง เราทั้งคู่ก็ยังเฉยกันอยู่  ซึ่งตอนแรกเราคิดว่าแรงลม หรือคุณกานดาให้แม่บ้านมาตาม  เราก็ยังเฉย เพราะต้องการเข้าสมาธิลึกกัน เสียงเขย่าอย่างเดิมดังขึ้น และยาวนานกว่าเก่า “ เอ็งไปดูสิ ”  เธอลงจากเตียงไปครู่ใหญ่กลับเข้ามาบอก “ ไม่มีใคร ไม่มีลม กับหนูล๊อคแล้ว ” “ เออเดี๋ยวเราดูเอง ”

จึงเข้าสมาธิจิต แล้วพูดว่า “ นี่ เราจะแผ่เมตตาให้นะ กรวดน้ำให้แล้ว อย่าปล่อยเด็กออกมากวนผู้ทรงศีลนะมันเป็นบาปรู้ไหม ลูกหลานใครมาเอาคืนไปดูแลด้วย ” จากนั้นเสียงเขย่าหายไป  ปล่อยให้เรานั่งสมาธิกันอย่างปลอดโปร่งโล่งใจกับบรรยากาศของป่าลมเมือง ไม่นานเสียงนกกลางคืน แมลงต่างกรีดปีกส่งเสียง หวีดหวิว กับมนต์เพลงของบ้านป่าที่เงียบสงัด เบื้องนอกมีแต่ความมืดมิด จากนั้นเราก็หลับเป็นตายไปจน เวลาจวนตีห้า เราลุกขึ้นนั่งสมาธิ นิชาวัลย์ลุกขึ้นมาด้วย ออกจากสมาธิ เราก็เตรียมตัวเดินทางไปจังหวัดปัตตานี เพื่อกราบหลวงปู่ทวดที่วัดช้างให้ โดยแพรวกับโก้จะมารับ คุณกานดาจะให้แม่บ้านเอาผลไม้มารองท้องก่อน ไม่ช้าแม่บ้านมาเคาะประตู นำชากาแฟผลไม้มาส่ง ตามมาด้วยคุณกานดา มือเธอถือซองปัจจัยตามราคาที่ตกลงกันมาให้ กับนั่งร่วมวงทานผลไม้กับเรา เธอพูดว่า “ พี่เขาบอกให้หนู รีบตื่นมาดูแลอาจารย์ กับฝากขอโทษที่เขามาดูแลอาจารย์ไม่ได้ ที่อาจารย์พูดมา ทักมาถูกทุกอย่าง สักวันถ้าโชควาสนาหนูถึงหนูคงบินไปเข้าคลาสกับอาจารย์ที่เชียงใหม่ได้ ” เราถามเธอเบาๆว่า “ เสียดายไหม กับเงินก้อนนี้? คุ้มค่าไหม? ” “ หนูยอมรับค่ะว่า ตอนแรกสองจิตสองใจ ว่าจะติดต่ออาจารย์ดีหรือไม่? เพราะตอนนี้ เรื่องการเงินหนูไม่ค่อยสะดวก หนูคิดแล้วคิดอีก ท้ายสุดบางอย่างทำให้หนูตัดสินใจโทรหาอาจารย์ ตอนนี้หนูรู้สาเหตุทั้งหมดแล้วหนูจะทำให้ได้ค่ะ ” “ พวกเธอไม่มีทางเลือก มันเป็นโอกาสสุดท้ายของเธอ เราขอเป็นกำลังใจให้ ทำให้ได้ กับทำด้วยจิต ทำจริงๆ เอาจริงๆกันซะที่ ไม่งั้นซีดที่ท้องเธอจะกลายเป็นมะเร็ง ”

แพรวกับโก้ มาถึงไม่พูดมาก จัดการขนกระเป๋าเรา โก้กางร่มมารับเราจากละอองฝนพรำๆ พอพาเราสองคนขึ้นรถได้ เราทั้งหมดมุ่งหน้าไปยังวัดช้างให้ เพื่อกราบหลวงปู่ทวดกันทันที โดยแพรวออกความเห็นว่าไปทานข้าวกันหน้าวัด มีร้านข้าวแกงปักษ์ใต้อยู่หลายร้าน เมื่อถึงวัดเราเลือกที่จะจุดธูปเทียนดอกไม้ถวายกราบนมัสการหลวงปู่ทวดกันก่อน เพื่อความเป็นสิริมงคล กับจำได้ว่าตอนคุณแม่ยังมีชีวิตอยู่ ท่านได้ร่ำร้องให้เรา พามาวัดช้างให้หลายครั้ง แต่เพราะสังขารคุณแม่ไม่ไหวแล้ว มาครั้งนี้เราจึงบอกคุณแม่ว่า “ จิ๊ดมาเป็นตัวแทนกราบหลวงปู่ทวดให้คุณแม่แล้วนะ ” จากนั้น เราทั้ง 4 ก็ตรงเข้าร้านข้าวแกง สั่งกันอย่างระเบิด ไม่มีจำกัด ใครอยากกินไรสั่ง ใครตัวเล็กสุดจ่าย มันเป็นอีกมื้อหนึ่งที่อร่อยที่สุด แต่ไม่เทียบเท่าอาการอิ่มบุญที่พวกเราแปล้กันทุกคน

เสร็จจากนั้นแพรวก็พาเรากลับหาดใหญ่ เรามีเวลาเดินซื้อของฝากที่ตลาดกิมหยงกันเพียงครึ่งชั่วโมงก่อนที่จะถึงคิวแรกที่นัดตรวจดวงชะตา และดูฮวงจุ้ยในคิวถัดไป แพรวพาเราไปส่งที่สนามบินตอนเกือบสองทุ่ม เรากับนิชาวัลย์บินกลับถึงกรุงเทพฯ ที่ดอนเมือง ขึ้นแท๊กซี่ไปเอารถของนิชาวัลย์ที่จอดไว้ที่สนามบินสุวรรณภูมิ จากนั้นก็บึ่งกลับบ้าน 80 ที่หมู่บ้านปัฐวิกรณ์ ทุกขั้นตอนราบรื่นปราศจากอุปสรรคปัญหาทุกประการ