ปู่ภุชงค์ พูดทิ้งท้ายไว้ว่า ให้นางมาคุยกับเจ้าเอง ทันทีที่ปู่กล่าวจบ ร่างของเจ้าหนิงขยับลงจากเก้าอี้มานั่งที่พื้นต่ำกว่าเรา ข้างเจ้าปลา ก้มลงกราบเราที่พื้นแล้วร้องไห้สะอึกสะอื้นออกมาอย่างรันทดสุดเวทนา เป็นเสียงสาววัยรุ่นอายุ 20 ปี กว่าๆ  เชื่อเถอะเธอไม่พลาดนาทีทองของเธอเลยที่จะได้เข้าเฝ้าแทบเท้าจานวา เนื่องจากอดีตชาติเราเคยเป็นกษัตริย์นาคกับนาค 9 เศียรด้วย อยู่พิภพใต้บาดาลมานานนับหมื่นปี  เพราะเธอขอเยอะมาก แต่ขออย่างเกรงใจ ซึ่งเรายอมให้อยู่แล้วเพราะรู้ว่าเธอติดอยู่นับพันปี พอมีโอกาส ใครเล่าจะพลาดได้ “ช่วยหนูด้วยนะเจ้าคะ” “หนูอยู่ที่ไหนละจ๊ะ” “หนูติดอยู่ตรงนั้น” หนูแค่ติดอยู่นิดเดียวด้วยญาณบารมีที่มีอยู่แค่ครึ่งเดียว “เรารับปาก หนูอยู่ที่คำชะโนดใช่ไหม พรุ่งนี้เราจะไปคำชะโนดกัน” “ใช่เจ้าค่ะ มีแต่มนุษย์ผู้ที่มีบุญบารมีเท่านั้นจึงจะช่วยหนูได้” “ได้ แต่เราขอได้ไหมพรุ่งนี้พอถึงคำชะโนดขอให้หนูนำเราไปตรงที่หนูติดอยู่ รับปากเรานะ แล้วเราจะช่วย” “หนูรับปากเจ้าค่ะ ทำไมเหตุการณ์มันล่าช้า” “ไม่ล่าช้าเราอยู่ตรงนี้แล้วเดี๋ยวเราจะช่วย แล้วต้องใช้อะไรมั่ง กล้วย ส้ม น้ำ” “ไม่ต้องการอะไรเลย หนูแค่ขอให้อาจารย์ทำอย่างวันนี้ แค่บารมี หนูขอแค่บารมีของอาจารย์ ที่อาจารย์กับลูกศิษย์อาจารย์ทำกันวันนี้ เท่านั้นล่ะค่ะ” “อ๋อ …ที่กรวดน้ำกับลูกศิษย์ จับมือกันใช่ไหม แล้วเอ่ยชื่อหนู” “ใช่ค่ะหนูขอแค่นั้น” “เราจะให้ได้มากกว่านั้นอีก เดี๋ยวเราจะเปิดคลาสที่เชียงใหม่อีก  7 วัน เรากับนักเรียนทุกคนจะอุทิศส่วนกุศลให้หนูกับปู่ทรงธรรม เอาไหม ?” “หนูไม่บังอาจเจ้าค่ะ” เธอพูดคละเสียงสะอื้นด้วยความตื้อตันใจ หนูทำผิดกับท่าน ( ปู่ภุชงค์ ) แค่ท่านให้อภัยหนู หนูก็ดีใจมากแล้ว” “อย่าร้องไห้ ใครๆ ก็ทำผิด เราก็เคยทำผิด ทุกคนทำผิดกันทั้งนั้น หนูไปผิดศีลข้อ 3 กับท่านใช่ไหม ?” “ใช่เจ้าค่ะ” เมื่อเรารู้ตัวว่าทำผิด เราก็ทำใหม่ให้ถูกต้อง ออกจากนี้ไปหนูรักษาศีล 5 นะ เดี๋ยวเราจะอาราธนาศีล 5 ให้” “เจ้าค่ะ ที่จริง ปู่ภุชงค์ก็ช่วยหนูได้ แต่ท่านได้ให้สัจจะวาจาไว้แล้ว” เธอพูดแล้วหยุดแค่นั้น เราพูดต่อเองอย่างรู้วาระจิต “ว่าจะไม่ช่วยเธอใช่ไหม?” “ใช่เจ้าค่ะ” “ก็นี่ไง ท่านมาขอร้องให้เรามาช่วยหนูแทน” “หนูถูกบ่วงบรรจถรณ์” “เราเท่านั้นที่จะปลดบ่วงนั้นได้ใช่ไหม ?” “ใช่เจ้าค่ะ” แล้วหนูชื่อ นิศา มหาเทวี ใช่ไหม” “ใช่เจ้าค่ะ” “หนูเป็นสนมลำดับที่ 173 ของท่าน” “เดี๋ยวออกไปเราทำสังฆทานให้เอาไหม” “หนูไม่ต้องการเจ้าค่ะ  หนูแค่ต้องการบารมีจากอาจารย์ แล้วถ้าหนูหลุดจากภพภูมินี้ได้ หนูจะไปกราบอาจารย์นะคะ” “ไม่ต้องห่วงตรงนั้นนะ” เราให้กำลังใจเธอต่อ “แล้วพอหนูหลุดไปได้ หนูขอไปอยู่ที่นาคเขาไปอยู่กันได้ไหมเจ้าคะ ?” “ที่ไหนล่ะ” “หนูขอไปอยู่กับอาจารย์ที่บ้านบุญรักษาได้ไหมเจ้าคะ”  “ทำไมล่ะ เป็นที่ตัวบ้านหรืออะไร นาคถึงแห่พากันไปปฏิบัติธรรมที่บ้านเรา” “ไม่ใช่เจ้าคะ เพราะท่านอาจารย์เจ้าค่ะ” ได้เราอนุญาต “อนุญาตหนูแล้วจริงๆ นะเจ้าคะ” “ไปเลยด้วยความยินดี นี่ปู่ทรงธรรมท่านไปอยู่กับเราเลยใช่ไหม” “ใช่เจ้าคะ …หนูขออีกอย่างได้ไหมเจ้าคะ” “ขออะไรลูก” หนูขอลูกแก้วที่เป็นของหนูจะสีอะไรก็ได้ให้อาจารย์เลือกให้” “ได้เดี๋ยวจัดให้ หนูจะอยู่กับเรานานเท่านานเท่าไหนก็ได้นะ” “ไม่ได้เจ้าคะ ถึงหนูอยากจะอยู่กับอาจารย์มากแค่ไหน หนูอยู่ไม่ได้เจ้าคะ เพราะปีหน้าจะมีลูกศิษย์อาจารย์คนหนึ่งที่เขามีบุญและกรรมสัมพันธ์กับหนูเข้ามา หนูต้องไปอยู่กับเขา” “เฮ้อ!!! เอาตามนั้นก็ได้ ถึงเวลาแล้วมาบอกเราก็แล้วกันเราจะจัดหาศิษย์คนนั้นให้” “ศิษย์คนนั้นจะต้องไม่ละเลยเอ่ยชื่อหนูขณะปฏิบัติธรรมนะเจ้าคะ” “เอาละเดี๋ยวเราจัดให้เรารับปากวันพรุ่งนี้ที่คำชะโนด อย่าลืมนะ โอกาสเดียวโอกาสสุดท้ายนำเราไปเลย พอเท้าเราแตะคำชะโนด อย่าลืมนะ” “เจ้าค่ะหนูรับปาก” เธอก้มลงกราบกับพื้น เจ้าปาริชาติ เจ้านาถลดา เจ้าปุ๊ เจ้าอ้อม เป็นพยานหูพยานตา