คุณต้อย หรือสิริลักษณ์  ติดต่อเรามาทางไลน์ก่อน เมื่อเราให้กำหนดการเดินทางไปกับคุณเบียร์แล้ว จึงแจ้งให้คุณสุระวดี เจ้าของบ้านที่เราพักอาศัยอยู่ด้วยทราบ คุณเบียร์ไม่ได้บอกอะไรเราเกี่ยวกับหุ้นส่วน หรือคุณต้อยเลย กับการเดินทางไป Woy Woy ครั้งนี้ตั้งใจจะเอาอาหารไปทานกันบนรถไฟด้วย จึงให้นิชาจัดเตรียมอาหาร ผลไม้หลากหลายใส่กล่อง  คุณสุระวดี เมื่อทราบว่าเราจะตั้งใจไปทานกันบนรถไฟ ชีเตรียมกระติกขนาดย่อมเก็บความร้อนให้ใส่อาหาร กล่องผลไม้ทุกอย่างรวมกันหมด เราตั้งใจไปเช้ากลับเย็น จึงมีของกันไม่มาก เจ้านิชาดูตื่นเต้นมากจะได้นั่งรถไฟ แต่เธอจะเก็บอารมณ์ได้อย่างดี  เราออกกันแต่ 08.00 น. จากที่พักเดินไปยังสถานี Home Bush ไกลเกือบ  1 กิโล ท่ามกลางแสงแดดยามเช้า อากาศเย็นปลอดโปร่ง หายใจได้เต็มปอดเพราะปราศจากมลภาวะสัมผัสได้เลย แม้จะหนาวแต่เรารับกันได้ กำลังสบายเพราะเราเตรียมเสื้อผ้าหน้าหนาวกันมาพร้อม เราไปต่อรถไฟที่สถานี Strathfield รอรถที่ชานชาลา 3 ซึ่งรถไฟจะมาทุกครึ่งชั่วโมง เมื่อเราได้ขึ้นรถต่างมองออกสองหน้าต่าง วิวทิวทัศน์ที่เป็นชุมชนเริ่มลดน้อยลง เพราะเมือง Woy Woy เป็นเมืองชายฝั่งที่ติดป่าชายเลน ระหว่างน้ำจืดและน้ำทะเลมาเจอกัน น้ำสีเขียวสลับน้ำเงินที่แน่ๆ ไม่มีขยะอย่างในเมืองไทย ของเขาธรรมชาติล้วนๆ เขาถนอมรักษาและหวงแหน บ้านเรือนของพวกเขาจะซุกอยู่ตามป่าบ้าง โขดเขา ริมน้ำบ้าง หันหน้าบ้านลงอ่าวกันแทบทุกหลัง มีเวิ้งอ่าวเกาะแก่งสลับป่า มีเรือจอดที่ท่าน้ำเป็นพาหะกันทุกหลัง ไม้ใบแปลกๆ สีสันงดงามตาไปตลอดทาง นิชาได้ถ่ายวิดีโออย่างเพลิดเพลินไม่นานเราก็หลับ ตื่นมาจึงชวนนิชาเอาผลไม้มาทานกันบนรถอย่างเอร็ดอร่อย เก็บข้าวไปทานกันที่ร้านกาสาลอง เพราะยังเช้าอยู่ พอรถไฟจวนถึงเราโทรบอกคุณต้อยล่วงหน้า ทุกอย่างราบรื่น คุณต้อยยืนรออยู่แล้ว คงเห็นภาพเราจากเฟสเรา หรือไม่ก็เบียร์คงจัดให้แล้ว เธอเดินนำเราทั้งสองจากสถานีรถไฟไปร้านนวด ต้องเดินผ่าน  Shopping Mall ทันทีที่เห็นคุณต้อย จิตเราทำหน้าที่ได้ดีเพราะเธอเดินอยู่ข้างๆ ขณะกำลังจะข้ามถนน เพื่อเข้า ไปซื้อผลไม้ใน Shopping Mall เราพูดขึ้นเองลอยๆว่า “ อื่อ ลูกชายเธอน่ารักนะ 6 – 7 ขวบใช่ไหม? ” คุณต้อยหยุดชะงัก เกือบจะกลางถนน ทำสีหน้าตกใจ พูดขึ้นว่า “ จานรู้ได้อย่างไร? ว่าหนูมีลูกชาย ”  แล้วจูงมือเราเดินต่อ เราจับได้อีกว่าคุณต้อยมีจิตใจที่ดีมากไม่เป็นพิษเป็นภัย ปัญหาคงไม่ได้มาจากเธอโดยตรง เธอระงับความตื่นเต้นไม่ได้ เสียงนิชาที่เดินตามหลังมาพูดอะไรขึ้นมาอย่างแปลกใจเช่นกัน  จนถึงร้านขายผลไม้ ช่วยกันหอบผลไม้พากันเดินต่อ จนถึงร้านนวด จากสถานีใช้เวลาเพียง 5 – 8 นาที  เราสัมผัสได้กับพลังลบ ของบริเวณร้านทั้งรอบนอกร้านและในร้าน ในร้านมีปู่ชีวกฯ กับปู่กวนอูองค์เล็กๆ อยู่บนหิ้งพลังบวกไม่มี เสื่อมพุทธคุณหมดแล้ว เธอแนะนำให้รู้จักพนักงานนวดอีกคน ชื่อสมมุติว่า มาลัย อายุประมาณ 40 ปี กับเด็กนวดอีกคนชื่อสมมุติว่า น้องบอล อายุประมาณ 27 ปี เมื่อเดินอ้อมไปหลังร้านเป็นครัว ทุกคนยกมือไหว้เราแล้วจัดแจงเตรียมอาหารเช้ากัน ในครัวค่อนข้างรกเกะกะ ตรงข้ามห้องครัวเป็นห้องน้ำเล็กๆ ที่มีพื้นที่แคบๆ ถูกบรรจุอัดเต็มไปด้วยของใช้จิปะถะของใครบางคน มันค่อนข้างรก เหลือเนื้อที่ตรงโถส้วมเท่านั้น  มีห้องนวด 3 ห้องเป็นห้องเตียงคู่หนึ่งห้อง อีกห้องเป็นห้องน้ำของลูกค้าซึ่งใช้อาบน้ำได้ เราขอให้คุณต้อย จัดอาหารสองชุด พร้อมด้วยขนมที่เราเพิ่งชื้อติดมือมา  ชุดหนึ่งให้เจ้าที่อีก ชุดให้แม่ธรณี จุดธูป 2 ชุด เพื่อบอกกล่าว แล้วเราทำพิธีล้างอาถรรพ์ต่างๆ ที่อยู่ในร้าน  พร้อมพรมน้ำพระพุทธมนต์ทุกบริเวณ กับจัดการเอาเหรียญบาทตราครุฑ ปี 2517 ฝังไว้ 4 ทิศของร้าน ขณะเดินออกมาหลังร้านพบรถเก๋งโตโยตาสีขาว หนึ่งคัน มาลัยตามออกมาบอก “ ของหนูเองค่ะ สมบัติชิ้นเดียวของหนูที่มีอยู่ ” จิตเราจับไปที่แม่ย่านาง เห็นยืนหงอตัวสั่นอยู่ด้วยความกลัวเรา “ อือ ดีนะพาเอ็งไปทั่วร้อยเอ็ดเจ็ดย่านน้ำไม่เคยเสีย ”  “ หนูตั้งชื่อเขาว่า น้ำหวานค่ะ เขาไม่เคยเกเลย อย่างจานว่า พาหนูไปทั่ว ตอนเลิกกับแฟนเก่าเขายกรถคันนี้ให้หนู ”