การเขียนบทความของเรานี้ ถ้ามีข้อความใดๆ แม้เป็นเพียงข้อความเล็กๆ ที่ตบแต่งเพื่อยกตน ในทางใดๆ ก็ตาม ที่ผิดพลาดคลาดเคลื่อนจากความเป็นจริง จะโดน ศีลข้อ 4 คือมุสา ทันที แม้จะไม่ได้พูดเป็นเพียงการเขียนก็ตาม เท่ากับศีลไม่บริสุทธิ์ หน้าที่การงานทุกอย่างก็จะพากันพังไปหมด  เพื่อจะเป็นการพิสูจน์ว่า เรื่องที่เราพูด เรื่องจริง หรือแต่งขึ้น ก็ตามดูหน้าที่การงานกันต่อไปเรื่อยๆ คือผลของงานนั่นแหละ ว่าจะขึ้น หรือจะลง ค่าของคนอยู่ที่ผลของงาน….ดูกันไม่ยาก

เรื่องแม่ทัพเที่ยงนี้ เข้ามาในชีวิตเราตั้งแต่เราอายุ 21 ปี จนวันที่เขียนต้นฉบับนี้ ไม่นึกเลยว่าเรื่องจะบานปลายกลายเป็นความจริงชนิดท่านสมเด็จโต พรหมรังสี จะลงมาถามอยากคาดคั้นเลยว่า “เจ้าจำได้ไหม ว่าเจ้าได้ให้สัจจะวาจา กับท่านว่าอย่างไร?” “แล้วเจ้ารู้ไหม? ว่าข้าเป็นใคร?” อย่าให้บอกเลยว่าเราจะตัวสั่นงันงก ตกใจแทบสิ้นสติ ว่าความฝัน ที่ฝันเมื่อวัยอายุ 21 ปี จะมาส่งผล ให้คำตอบทั้งหมด ตอนอายุขึ้นเลข 6 ไปแล้ว ว่าเป็นความจริงทั้งสิ้น ท่านมาทวง

ตอนอายุ 19 ปี ได้ทำวีซ่าเข้าอเมริกาครั้งแรก เพราะน้องชายเดินทางไปแล้วคนหนึ่ง พี่สาวไปแล้วอีกคน พอดีตอนนั้นเราสอบเอนทรานซ์ก็ไม่ติดอะไร ไปเรียนรามคำแหงต่อแต่ตัวส่วนหัวใจตามพี่สาวน้องชายไปอเมริกา เรียบร้อยแล้ว ไปขอวีซ่าเข้าอเมริกาครั้งแรกเพื่อตามพี่สาวน้องชายไป ตอน อายุ 19 ปี วีซ่าไม่ผ่าน จำได้ว่า มันเป็นความรูสึกที่แย่มากๆ ติดอยู่อีก 2 ปี จึงได้ไป ระหว่าง 2 ปี จาก 19-21 ปี นับวันนับคืนทุกวันแทบจะทุกลมหายใจเข้าออกวันละสามเวลา  ท้ายสุดเพราะคุณพ่อ เป็นทหารทางราชการเขาจะจัดงานทอดกฐินที่แอลเอโดยให้ครอบครัวของพวกข้าราชการไปกัน เรากับคุณแม่จึงมีโอกาส โดยเขาเหมาเครื่องบินทั้งลำเลย ไปทั้งหมดประมาณ 300 กว่าคน จึงเป็นครั้งแรกที่ได้เข้าอเมริกา เหตุการณ์นี้ผ่านมาเกือบ 50 ปีแล้ว กฐินเที่ยวนั้นขากลับ จาก 300 คนเหลือกลับไทยแค่ 150 ที่เหลือหายเข้าป่าหมด

พอรู้ว่าพ่อจัดให้ มันกินไม่ได้นอนไม่หลับตื่นเต้นที่จะได้ไปเมืองนอก มันเหมือนกับการแจ้งเกิด เพราะ 2 ปี ที่อยู่ ต้องทนอยู่กับแม่ เพราะลูกทั้งหมด 4 คน พี่น้อง 2 คนไปอเมริกา น้องชายอีกคน เข้าโรงเรียนเตรียมทหาร หมายถึงลูกคนเดียวที่เหลืออยู่กับบ้านคือเรา จึงเป็นไม้เบื่อไม้เมากับคุณแม่มาตลอด คิดเสมอว่า ทำไมต้องเป็นเรา  จะทำหน้าที่เป็นสารถีขับรถให้คุณแม่ทุกวันไปถึงวัดพระแก้ว เพราะคุณพ่อทำงานแถวนั้น คิดในใจว่าถ้าได้ไปเมืองนอกเมื่อไหร่ จะหายเข้ากลีบเมฆไปเลย แล้วก็จริงๆจากวันนั้นไม่เคยย้อนกลับไปอยู่กับคุณแม่อีกเลย

ก่อนเดินทางเพียงไม่เกินอาทิตย์ ได้เกิดความฝันประหลาด พร้อมๆกันเข้ามา ตอนใกล้รุ่ง   ฝันแรก ฝันถึงเรายืนอยู่ที่ศาลาริมน้ำ คลองใสสะอาดยาวไปสุดสายตาทั้งฝั่งซ้าย ฝั่งขวามือ เบื้องหน้าเป็นทุ่งข้าวสีเขียวขจีกำลังพลิ้วลำต้นกับสายลม รวงข้าวแตกรวงเหลืองอร่ามตัดกับสีเขียวอ่อนของใบข้าว ท้องฟ้าสีคราม มีเมฆเป็นปอยปุยนุ่นงดงามมาก

ขณะที่ลมเย็นๆโชยมาพัดพาเอากลิ่นรวงข้าว เราสูดหายใจเต็มปอดโดยไม่ทันตั้งตัว น้ำเบื้องหน้าแตกกระจาย แล้วศีรษะขนาดใหญ่ของอะไรบางอย่างโผล่พรวดขึ้นมาจากน้ำ น้ำแตกกระจาย หน้าเกือบชนหน้าเรา เราผงะถอยหลังไปสุดศาลา เขาคือพญานาคขนาดใหญ่ มองไปทางคลองซ้ายมือ ลำตัวเขาโผล่ขึ้นในลำคลองยาวไปสุดสายตา งดงามมาก ใบหน้าเขาจ้องมองมาที่เรา แรกๆเราผงะด้วยความตกใจกลัว แต่สายตาที่เขามองแบบทักทายและเป็นมิตร พร้อมกับความงามของเกล็ดที่ทอประกายสีเขียวกระเลียวเหลือบ สะท้อนกับสายแดดอ่อนๆ  มีหยาดน้ำเกาะแพรวพรายตามตัวตามเกล็ด ตะลึงมากกับความงาม เผลอตัวเดินเข้าไปยกมือเอื้อม จะไปจับ เขาก็หายไป เราตกใจลุกพรวดขึ้นนั่งบนเตียง นี่มันความฝัน ฝันอะไรช่างเหมือนจริงเสียเหลือเกิน เวลาตอนนั้น อีก 15 นาทีจะตีห้า ตอนเช้า มันเป็นฝันที่ติดตาคาใจยาวนานมาถึง 40 ปี จนมารู้เอาตอนเราเป็นไม้ใกล้ฝั่งในชาตินี้ ว่าตนเองเคยเป็นกษัตริย์นาคในเมืองบาดาลมาหลายหมื่นปี บริวารเยอะมากกับได้โปรด และปลดปล่อยพวกเขา จากอายุ 63 ปีเป็นต้นมา แม้บัดนี้ ก็มีนาคอยู่เต็มบ้านบุญรักษา กับปลด ท้าวศรีสักกะนาค บริวารของปู่วิษณุ ปู่ภุชงค์ ในปัจจุบัน กับการฝันถึง เจ้าฟ้าพญานาค เป็นฝันที่ดี บอกถึงการเดินทางไปแดนไกล จะไม่ตกอับ ไปรอดแน่นอน ผลออกมาอย่างที่หลวงปู่โต หรือท่านสมเด็จโต ท่านพูดว่า

“ไปเมืองนอก ก็ไปสร้างชื่อเสียง กลับมาเมืองไทย ก็ช่วยเหลือผู้คน เจ้าเปรียบเสมือน เมล็ดข้าวหว่านไปตรงไหน ก็แตกยอดออกรวง งอกที่นั่น”

คำสั่งสอนที่ท่านสมเด็จลงสนทนาธรรมด้วย ไพเราะจับใจ จะเขียนคำสอนทั้งหมดของหลวงปู่โต พรหมรังสี ลงให้ได้อ่านกัน

ความฝันที่ 2 ไร่เรี่ยกันก่อนเดินทาง ไม่กี่วัน แม้จะตื่นเต้นกับการที่ต้องตระเตรียมตัวในการเดินทาง การไป ไปแบบไปตายเอาดาบหน้า  ลุยลูกเดียว ใครบ้างจะไม่ตื่นเต้นเพราะเป็นการเปลี่ยนชีวิต ทั้งสภาพอากาศอาหารการกิน ภาษาพูด แต่ความฝันที่เข้ามาครั้งนี้ มันตื่นเต้นกว่า เล่นเอาขวัญหนีดีฝ่อ จนถึงขั้นขวัญกระเจิง มันติดตาคาใจ ทั้งเสียงที่ได้ยินในฝัน จากอายุ 21ปี มันยาวนานมาจนอายุเข้าเลข 6 ความฝันกับปริศนาจากความฝัน จึงถึง บางอ้อ… ว่าข้าเป็นใคร รับราชโองการจากใคร  ให้สัจจะวาจา ไว้กับใคร… ว่าอย่างไร ทุกอย่างคลี่คลายหมด  โดยผู้ที่มาคลี่คลายคือ… ท่านสมเด็จโต พรหมรังสี หรือหลวงปู่โต นั่นเองเป็นผู้มาทวงกับมาตอกย้ำในปี 2015 คือตอนเราอายุได้ 63 ปี

ความฝันมีอยู่ เห็นภาพตนเอง นั่งอยู่แทบเท้า ต้นราชวงศ์จักกรี คือ แทบบาท รัชกาลที่ 1 ตรงเชิงสะพานพุทธ ตนเองเป็นผู้ชายล่ำกำยำมาก ใส่แต่เตี่ยว เปลือยท่อนบน ท่อนแขนสองข้างมัดเชือกสีแดง ศีรษะมัดผ้าคาด ก้มบังคมทูลกราบลงแทบเท้าท่าน “ไอ้เที่ยงมึงเก่งมาก เอากูให้” แล้วยกดาบเล่มที่พาดบนตักของพระองค์ส่งให้เรา เรารับดาบมา เล็กเท่ากิ่งไม้เล็กๆอมเข้าปาก “มึงอย่าลืม สัจจะวาจาที่ให้ไว้กะกู”  แล้วเราสะดุ้ง งงๆ เหมือนโดนตบหน้า เพราะภาพที่เห็นชัดมาก นี่มันอะไรกัน ใครคือ นายเที่ยง ฝันอะไรกัน  เช้าแล้วด้วย แม้จะพยายามลืมฝันนี้เท่าไหร่ ๆ ก็ลืมไม่ได้ แล้วสัจจะอะไร ที่เราให้ไว้ นี่รัชกาลที่ 1 นะนี่ ที่ฝันถึง โห… ของสูงไม่คิดดีว่า… ให้ผ่านๆไป แต่จนแล้วจนเล่า เราก็ข้ามฝันนี้ไปไม่ได้ ตรงข้ามภาพนี้เหมือนจะหลอนหลอกอยู่ทุกวันเวลา…โหแรงนะ… มันเป็นสัจจะวาจา ที่ข้ามภพ ข้ามชาติ… แล้วสัจจะวาจา อะไรที่เราปากพล่อยไปรับไว้กับท่าน… ไม่อยากคิดว่าท่านมาทวงตั้งแต่อายุ 21 ปี

พออายุ 63 ปี ลูกของท่าน คือ ท่านสมเด็จโต มาทวงอีก แต่ตอนนี้ ผลงานของเรามันสว่างไสว เข้าตากรรมการทั้ง 3 ภพ  3 ภูมิหมดแล้ว