เรื่องจากชีวิตจริง

( 18/7/03 Houston Tx )

ชาติตระกูลไม่ได้สร้างให้ใครเป็นคนดีได้ เพราะคนเราจะดีจะชั่วอยู่ที่ตัวทำ จะสูงจะต่ำอยู่ที่ทำตัวและ นิสัยสันดานของเราเองเท่านั้น เราสามารถลิขิตเส้นทางเดินของชีวิตเราเองได้ …. หากใครใช้ชีวิตอยู่ด้วยปัญญาจะรู้ว่า สิ่งที่มีคุณค่าที่สุดของความเป็นมนุษย์นั้นอยู่ที่ …. จิต ….ใช่ …. มันแพ้กันที่ใจ คุณแม่เคยแอบเปรยกับเพื่อนคุณแม่ แล้วมาเข้าหูเราว่า “ ตัวมันเล็กกว่าใคร แต่ใจมันใหญ่กว่า เพื่อน อย่าไปยุ่งกับมัน ” เมื่อคุณแม่ล่วงลับดับขันธ์ ไปแล้ว ได้ผ่านสื่อมาบอกเราว่า “ แม่ไม่คิดว่าจิ๊ดจะมาได้ไกลขนาดนี้ แม่ภูมิใจมาก ” เพราะเมื่อท่านยังมีชีวิตอยู่ ท่านมองไม่เห็นเรา ไม่เคยมองเห็นเรา เราไม่เคยอยู่ในสายตา

อำเภอ บางเขนในอดีตเมื่อ 60 กว่า ปีมาแล้ว มีถนนพหลโยธิน ยาวไปถึงสะพานใหม่ รังสิต ดอนเมือง รถวิ่งสวนทางกันเลนเดียว ริมถนนสองข้างเป็นต้นไม้ขนาดใหญ่ ไปตลอดแนวจนถึงสะพานใหม่ เลยออกไปทั้งสองฝั่งยังเต็มไปด้วยทุ่งนาเขียวขจีไปหมด คงไม่ต่างจากสายลาดพร้าว กับบางกะปิ ที่มีแต่ทุ่งนา ท้องทุ่ง เป็นส่วนใหญ่ ในสมัยก่อนยังจำได้แต่ก่อนจากแยกบางกะปิ เรื่อยๆ ไปถึงอู่นายเลิศ ต้นสายรถเมล์ สาย 8 สีขาวที่วิ่งไปถึงสะพานพุทธ ถนนสายนี้สองข้างทางมีแต่ทุ่งนา ปราศจากบ้าน ร้านรวง ยังโหรงเหรงอยู่แลไปทางไหนมีแต่สีเขียวของทุ่งนา ใบไม้ ต้นไม้ไปหมด เส้นทางนี้ทะลุออกถนนรามอินทรา ตรงกิโลเมตรที่ 8 ( ปัจจุบันคือถนนนวมินทร์ ) พอหน้าฝนทีไร มีแต่ท้องนา กับน้ำที่เจิ่งนอง บางทีมีปลากระโดดขึ้นฮุบแมงปอตามใบหญ้าให้เห็น มองไปทางไหนชื่นใจสบายตาเหลือจะกล่าว เพราะอากาศบริสุทธิ์ ไม่แออัดเหม็นกลิ่นควันรถอย่างเช่นปัจจุบัน …, เฮ้อ!!! คิดแล้วอยากย้อนเวลากลับไปตรงนั้นเสียเหลือเกิน ตอนนั้นเราเรียนอยู่ที่โรงเรียนรุจิเสรีวิทยา แถวๆ สะพานควาย ตอนเช้าๆ นายสมุทรทหารคนขับรถของพ่อจะเอารถจี๊ปทหารไปส่งพวกเรา 4 คนที่โรงเรียนทุกเช้า พอ 4โมงเย็นจะมารับตรงเวลาแทบทุกวัน ถ้าจะออกเดินทางรอบนอกกลับบ้านเอง จากสะพานควาย ก็ต้องขึ้นรถเมล์สาย 39 ที่มีอยู่เบอร์เดียว ที่ผ่านถ.พหลโยธิน ซอยที่ 32 ซ.น้ำใสได้ อีกเบอร์คือ สาย 26 ที่มาแค่วัดพระศรีมหาธาตุ แล้วแยกออกถนนรามอินทราไปทาง อำเภอมีนบุรี เรามีเพื่อนสนิดคนหนึ่งอยู่แถววัดบางบัว รถเมล์ทั้ง 2 สายจะผ่าน หลังวัดไปจะเป็นที่พักของบ้านนายทหารที่สร้างเป็นหลังๆ เรียงกัน บิดาเธอเป็นทหารเช่นกัน เรามักไปขลุกอยู่กับครอบครัวเธอตอนวันหยุด เพื่อนคนนี้คือ คุณอ้อย หนทางเข้าบ้านอ้อย คือลงรถเมล์ก่อนที่หน้าวัดบางบัว ซึ่งติดถนนพหลโยธิน แล้วเดินลัดเลาะผ่านตัววัดทะลุไปถึงบ้านพักนายทหาร ทุกเช้าจะมีรถทหารขนาดใหญ่ รับ – ส่งเด็ก ลูกเต้านายทหารไปโรงเรียนทุกเช้าเช่นกัน ตอนนั้นอายุเราประมาณ 17 – 18 ปีได้ คบกับอ้อยมาได้ 5 – 6 ปีแล้ว วันนั้นพอไปเล่นกับอ้อยที่บ้านเสร็จ พอบ่ายแก่ๆ เธอเดินออกมาส่งเราที่หน้าวัดเพื่อขึ้นรถเมล์กลับบ้านเช่นทุกครั้ง ขณะเดินผ่านตัววัด กุฏิพระ อุโบสถ อยู่สองฝั่งเช่นเคย เราต้องหยุดสะดุดกึก ทำให้เพื่อนหยุดเดินไปด้วย เพราะบางสิ่งบางอย่างกองอยู่ที่ปลายเท้าข้างขวาของเราพอดี ที่หยุดเพราะเราไม่กล้าข้าม ซึ่งอ้อยมองไม่เห็น รวมทั้งยังไม่มีใครเห็น คือพระพวงหนึ่งเกี่ยวอยู่กับเข็มกลัด คงหลุดออกจากเสื้อของใครบางคน มีพระอยู่ 4 องค์ ซึ่งเมื่ออ้อยเธอเห็นยังบอกว่า “ ตัวโชคดี ” หนึ่งใน 4 เป็นรูปหลวงปู่อะไรจำไม่ได้ แต่เลี่ยมทอง องค์นี้น้าชายขอไป ซึ่งเราแกะให้ไปทันที อีกสององค์เป็นเหรียญของหลวงพ่ออะไรจำไม่ได้เช่นกัน แต่องค์สุดท้ายนี่ซิ แรงเหลือจะกล่าว ตอนนั้นเรายังไม่รู้ว่าเป็นพระอะไร เพราะมีลวดตาข่ายถักพันรอบองค์พระ ที่เนื้อเป็นดินอะไรสักอย่าง ลวดบางแห่งออกสนิมสีน้ำตาล องค์พระเป็นรูปสี่เหลี่ยม จัดเป็นของเก่า กับของดีชิ้นแรกที่โผล่เข้ามาในชีวิตของเรา ( คือพระ ) ซึ่งบางเซียนถึงกับกล่าวว่า “ แม่ธรณี เปิดให้ ” คำว่าข้ามากับพระ …. เริ่มกันตรงนี้ หรือพระจะมากับข้าก็ไม่แน่ใจนัก พระองค์นี้ 10 ปีให้หลัง ได้แสดงปาฏิหาริย์ช่วยเราไว้ได้อย่างอัศจรรย์ หลายหนเลยทีเดียว ทั้งในต่างแดนและเมืองไทย จนทำให้เราต้องหาทางสื่อกับพระคุณเจ้า แล้วถามความต้องการของท่านว่า “ หลวงพ่ออยากได้อะไร ” ท่านสื่อ กลับมาว่า “ จงปฏิบัติธรรม ” ตอนนั้นน่ะเหรอ …. ไม่เคยมีอยู่ในหัว ยังหยาบไปด้วยกิเลส
9 ปีต่อมาจึงได้ทราบว่าพระองค์นี้คือ พระสมเด็จ จากกรุวัดบึงพระยาสุเรนทร์ เขตมินบุรี ถ้าจะเอ่ยถึงชื่อของวัดบึงพระยาสุเรนทร์ บรรดานักเลงพระตระกูลสมเด็จ รู้จักกันดี เป็นพระนักสู้ สรรพคุณด้านอยู่ยงคงกระพัน คลาดแคล้ว เมตตามหานิยม มีมาก่อนสมัยสงครามอินโดจีน กับสงครามโลกครั้งที่สองกันแล้ว นักนิยมพระเครื่องมักเสาะหากันเงียบๆ ความเป็นมาของวัดบึง พระยาสุเรนทร์ สร้างขึ้นต้นรัชกาลที่ 5 ท่านพระอ.ดวงเจ้าอาวาสได้เคยให้สัมภาษณ์ไว้ว่า เป็นบุตรของคุณพ่อ ชุ่ม สิงหเสนีย์ เป็นหลานของพระยาสุเรนทร์ ปู่ของท่านเป็นผู้สร้างขึ้น ตามศักดินาสมัยนั้นวัดนี้มีเนื้อที่ถึง 4000 ไร่ บริเวณวัดเป็นที่ราบลุ่มจะมีน้ำขังอยู่เสมอ หน้าวัดนั้นแต่เดิมเป็นคลองกับเป็นทางช้างผ่าน ของโขลงช้างป่ามาก่อน พระดวงผู้เป็นหลานเล่าต่อว่า พระเครื่อง นี้พระยาสุเรนทร์เป็นผู้สร้างโดยให้หลวงปู่ทอง แห่งวัดราชโยธา ซึ่งเป็นผู้แก่กล้าด้วยเวทย์มนต์ถาคาวิทยาคมเป็นผู้ปลุกเสก ซึ่งหลวงพ่อทองนี้ ไม่มีใครถ่ายภาพของท่านได้ติด เมื่อฝนตก จีวรท่านไม่เคยเปียก ยังย่นหนทางได้เก่ง ท่านมีศิษย์ที่มีชื่อเสียงอย่างมากหลายรูป รูปหนึ่งที่เคยร่วมกันปลุกเสกเครื่องลางของขลังที่วัดบวร อันจัดเป็นการปลุกเสกระดับชาติที่ยิ่งใหญ่ที่สุดที่เคยมีมา ในบทอยู่ยงคงกระพัน ทหารผี ที่เราเขียนไปแล้ว หาอ่านได้ในกูเกิลที่คัดของเราไปลง กับเวปไซต์พระหลายอันเอาไปอ้างอิงเพื่อขายพระ คือหลวงพ่อจง วัดหน้าต่างนอก หลวงพ่อจง ยังเป็นศิษย์เอกของหลวงพ่อ สุ่น มีศิษย์รุ่น น้องตามมาอีกคน จนต้องเรียกหลวงพ่อจง ว่า พี่ คือหลวงพ่อปาน แห่งวัดบางนมโค พระยาสุเรนทร์ได้ฝั่งพระเครื่องที่ทำไว้ในกรุ ใต้ฐานพระประธานในเจดีย์ กับสั่งไว้ว่า “เมื่อใดก็ตามที่บ้านเมืองถึงคราวคับขัน ให้ขุดเอาพระเครื่องนี้มาแจกจ่ายให้ชาวบ้านไว้ป้องกันตัว” การที่พระยาสุเรนทร์ท่านสั่งไว้เช่นนี้แสดงว่า เชื่อได้แน่นอน ว่าต้องอยู่ยงคงกระพันป้องกันภัยได้ 108 พระกรุนี้เปิดสมัยสงครามอินโดจีน สมัยนั้นจอมพลป.เป็นนายกมีพระทั้งหมด 5000 องค์ถูกนำไปแจกแก่บรรดาทหาร ตำรวจ ที่ไปสงครามอินโดจีน ทางวัดมอบให้ไปถึง 3000 องค์ อีก 2000 องค์ได้แจกจ่ายแก่ชาวบ้าน ซึ่งส่วนมากแจกฟรี หรือถวายวัดทำบุญไปองค์ละไม่กี่บาท สีเนื้อพระ จะออกสีเขียวปนเทา บางคนเรียกสมเด็จเขียว บ้างเรียกพระนักสู้ เพราะเป็นการผสมเนื้อพระที่ไม่เหมือนของสำนักไหนเลย ผสมปูนซีเมนต์หรือปูนเปลือกหอยของเก่า จึงทำให้เนื้อพระแข็งแกร่งมากด้านอยู่ยงคงกระพัน จากปากคำของผู้ที่เคยออกสงครามอินโดจีน ครั้งนั้นเล่าว่า มีพระเครื่องติดตัวออกรบครั้งนั้นหลายองค์รวมทั้งสมเด็จเขียว สมัยนั้นถักด้วยลวด ล้อมองค์พระ ถักด้วยเชือก บ้างก็เอาผ้าห่อ เพราะตลับเงินกับตลับแสตนเลสยังไม่มี แม้พระบางองค์จะหักกลางก็ ยังมีตำนานประสบการณ์อยู่ยงคงกระพันให้เห็น อดีตนายทหารยศร้อยตรีผู้หนึ่งกล่าวว่า ตอนนั้นมีเพียงพระสมเด็จเขียว พระพุทธชินราช และพระเนื้อดินอีกหนึ่งองค์ ไปปะทะกับทหารฝรั่งเศส ถูกยิงมาสามครั้ง ถูกสะเก็ดลูกปืนใหญ่อีกหนึ่งครั้ง ยังรอดตายมาอย่างไม่น่าเชื่อ ครั้งที่สามเคยปะทะกับข้าศึกขั้นปะชิดตัว ถึงขนาดติดดาบปลายปืนกันเลย แต่ก็ไม่เป็นไร ถูกแทงสองแห่ง ก็ไม่เข้า แต่ที่ต้องต่อสู้กับน่ากลัวกว่าข้าศึกคือพวกผีป่า นางไม้ เจ้าที่เจ้าทาง กับไข้ป่า ถึงกับนอนผวากันทั้งคืน การต่อสู้กับผีต้องเอาพระเครื่องออกมาภาวนากันทั้งคืน ผีดุร้ายมาก แต่ที่ร้ายสุดคือไข้ป่า บางคนอารธนาพระแช่น้ำนำน้ำมาดื่มแก้ไข้ป่า ก็หายอย่างไม่น่าเชื่อ นายทหารอีกคนเล่าว่า เคยถูกโขมยขึ้นบ้าน ตนกลับมาทันพอดี คนร้ายยิงเข้าใส่ตูมเบ้อเร่อ ตนล้มหงายหลังมั่นใจว่าถูกยิงกลางพุงแน่แล้ว ที่จริงเป็นแค่ความจุกเสียด พอคนแห่กันมาดูไม่พบบาดแผลประการใด ที่คอแขวนสมเด็จเขียว บึงพระยาสุเรนทร์เพียงองค์เดียว