การสนทนากับผู้มาจากแดนดับ หากจะเล่าคำต่อคำก็คงยาวเกินพิกัด เราจึงถามก่อนว่า “พวกท่านเป็นใคร รู้ว่าไม่ใช่คนไทยมาจากแดนไกลมาก คือประเทศจีน” เขารับว่าใช่ มาไกลมาก แล้วเขามาทำไม? จุดประสงค์คืออะไร? รู้จักเราได้อย่างไร? รวมทั้งเขาคือใคร ?

เราจะต้องรู้ให้ได้ในการสนทนาครั้งนี้ หรือแฟนบทความเรามีใครไม่อยากรู้บ้าง ?

คำตอบที่ได้ “อั๊วไม่ใช่พระ เป็นคนปฏิบัติอย่างลื้อ แต่อั๊วบอกชื่อไม่ได้ คุยไปเรื่อยๆเดี๋ยวลื้อก็รู้เอง” “เราไม่มีทางรู้ได้ สายจีน เราจะรู้จักแค่พระโพธิ์สัตว์กวนอิม ปู่กวนอู จี้กง เท่านั้น” “อั๊วไม่สูงขนาดนั้นจี้กงเป็นอาจารย์อั๊ว อยากมาช่วยท่านนานแล้ว” “แล้วท่านละขันธ์มากี่ปีแล้ว” “500 ปี” “แล้วท่านรู้จักเราได้อย่างไร?” “อั๊วมาจากเมืองจีนในดินแดนที่ไกลมากไกลจนแม่กวนอิม ปู่กวนอูเข้าไปไม่ถึง บ้านที่อั๊วอยู่ยังบริสุทธิ์ไปด้วยสายหมอกแมกไม้ป่าเขียวบริสุทธิ์สมบูรณ์ งดงามมากมีวัดอยู่บนเขา หุบเขาแต่ประชาชนไร้ที่พึ่งไม่มีอะไรยึดเหนี่ยว พวกเขาไม่ใช่คนจน แต่เขาจนปัญญาคิดกันไม่เป็น อั๊วห่วงลูกหลานอั๊วเลยอยากหาใครไปช่วย อั๊วเลยมาเมืองไทย ลงไปทางภาคใต้ ถามวิญญาณอันศักดิ์สิทธ์ทางใต้ดูว่า “ อั๊วมาไกล ตัวอั๊วเองไม่เอาอะไรไม่ยึดอะไรแล้ว ห่วงแต่ลูกหลานของอั๊วที่มีแต่ศรัทธากับความเชื่อในทางที่ผิดๆรู้จักใครที่แสดงธรรมได้ตรงจุดไม่ยืดเยื้อกับเข้าใจง่ายได้บ้าง” “ไหนๆเจ้าก็มาถึงนี่แล้ว เจ้าลองขึ้นไปดูทางเหนือสิ เจ้าแค่หายตัวฟุ๊บไป เจ้าจะเห็นเองว่าใครที่เจ้าตามหาอยู่ เป็นแสงออราเจ้าคงหาไม่ยาก” ท่านทางใต้ตอบ “เมื่ออั๊วมาถึงได้เห็นแสงสว่างของผู้ปฏิบัติหรือออร่ามากมายทางนี้แต่ที่สว่างที่สุดกับเป็นแสงที่ประหลาดมากที่อั๊วไม่เคยเห็น อั๊วปฏิบัติมาหนักยังไม่เคยได้ถึงขั้นนี้ คือแสงของท่าน อั๊วไม่ได้มาลำพัง มากัน 7 คนทั้งหญิงชาย ก่อนเข้ามาคุยกับลื้อ อั๊วได้สกรีนลื้อหมดแล้วใช้เวลาสกรีนทุกอย่าง ยิ่งได้มาเห็นแสงจากตัวลื้อ อั๊วแน่ใจว่าลื้อนี่แหละ พวกอั๊วมาไม่เสียเที่ยวแน่” “แล้วการมาหาเราได้นี่ยากไหมต้องผ่านด่านอะไรไหม?” “อั๊ว ขอ ขอ ขอ ขอ มีตั๋ว มีบัตร…ต้องแสตมป์ เหมือนต้องขอตราประทับต้องผ่านด่านถึง 6 ด่านกว่าจะมาถึงตัวท่าน” “โห….ว้าว สุดยอด…ยังงั้นเลยเหรอ สงสัยต้องขึ้นค่าตัวเสียแล้ว” บางทีเขาก็ใช้คำแทนตัวเราว่าลื้อ บางทีก็ท่าน “มีธุระอะไรว่ามา” “พวกอั๊วมานี่ ด้วยจุดประสงค์ 2 อย่าง อย่างแรกจะมารักษาให้ท่าน อย่างที่ 2 เอาตรงๆเลยนะท่าน จะขอเชิญท่านไปโปรดคนของอั๊ว คนจีนมีความศรัทธาผิดๆ ช่วยตัวเองไม่ได้คิดไม่เป็นชอบตามกระแส อะไรๆ ก็เผากระดาษ เผารองเท้ารถ ไปให้บรรพบุรุษ ของที่เผาไปกองข้างบนเป็นขี้เถ้าภูเขาเลากา เขาไม่ได้ใช้พอตนเองตายไปก็หิวโหยไม่มีอะไรกินไปนั่งมองของชาวไทยจะขอเขากิน เขามีเมตตาให้กินก็ยังกินไม่ได้ เพราะไม่เคยทำไว้ กระดาษมันกินไม่ได้ ก็ยังพากันเผาแต่กระดาษ หาทางดับทุกข์กันไม่เป็น ท่านเก่งมากมีกุศลโลบายมีลูกเล่นผ่านมาหลายประเทศ ประสบการณ์มาก แก้ได้ทุกปัญหา ด้วยตัวเองแม้ในยามคับขัน” “เข้าใจละ พวกเขายังยึดติดกันในวัตถุ คิดว่าพ่อแม่พี่น้องลูกเต้าเมื่อตายไปก็ต่างเผาสิ่งของที่เขาชอบตามขึ้นไปให้ในรูปของกระดาษ อันนั้นเขาเรียกว่ายังยึดติดกันกับวัตถุ มันดับทุกข์ไม่ได้ มันเป็นแค่ขี้เถ้า เขาต้องรู้กันว่ามีเพียงอริยทรัพย์เท่านั้นคือสิ่งที่จะนำติดตัวหรือส่งไปให้บรรพบุรุษได้” “ใช่ๆๆ ทางพุทธ เขาวางน้ำหนึ่งแก้วให้หน้าหิ้งพระ พระท่านดื่มก็ได้บุญ แต่พวกเขาเผาแต่กระดาษแล้วเป็นความเชื่อที่มีกันมานานอั๊วไม่รู้จะสอนพวกเขา ช่วยพวกเขาอย่างไร พวกเขาคิดกันไม่เป็น เช่น  มีเมียสองคนนะ เมียสองคนทะเลาะกัน เขาก็ไปมีคนที่สาม ที่สี่ ก็ยิ่งวุ่นวายกันยิ่งขึ้น กับพวกเขาต้องการลูกผู้ชายกันจึงหาความสงบของครอบครัวไม่ได้ คิดกันไม่เป็น  ว่างๆลื้อไปเที่ยวเยี่ยมที่บ้านอั๊ว บรรยากาศงามมากบนภูเขา” “นี่เจ้าจะให้ข้าไปโปรดคนของเจ้าก็บอกมาตรงๆ ปีนี้ข้าออกไปไหนไม่ได้ ท่านให้อยู่พักผ่อน กับสร้างสถานปฏิบัติธรรมให้เสร็จก่อน” เจ้าป.ยังพูดภาษาจีนสลับไทยอย่างคล่องแคล่วต่อไปโดยไม่รู้ตัวว่าใครพูด และคุยอะไรกัน ซึ่งเราอัดการสนทนาไว้ทุกครั้ง ไปๆมาๆเขาหลุดปากมาว่า เป็นเซียน แต่ไม่บอกชื่อ มากัน 6-7 คน ผู้มาจากแดนดับพูดต่อ “ อือๆ ธรรมมะของท่านก็ลึกซึ้งแล้ว บุญก็เต็มแล้ว ท่านพร้อมที่จะละขันธ์ได้ทุกเวลา  ทันทีที่สร้างสถานปฏิบัตธรรมเสร็จท่านไม่ยึดแล้ว….แต่เอ….ท่านจะอายุยืนมากนะ กับความอุดมสมบูรณ์ก็อยู่กับท่าน ท่านเก่งนะ เราบำเพ็ญมาหลายปี ยังไม่ได้ ท่านเก่งมาก” “ลูกศิษย์ลูกหาเรายังไม่ให้เราไป เรากำหนดอายุขัยของเราเองได้ เมื่อเราพร้อม พระตถาคตท่านยอมแล้วจากการประชุมกันกับหลวงปู่หลวงตา เพราะผลงานเราเข้าตากรรมการ เราขาดพุทธศาสนาได้ เพราะเราทำงานให้ทุกศาสนา แต่ศาสนาพุทธไม่สามารถขาดเราได้เขาจึงตามใจเราทุกอย่างจากผลงานของเราที่ยังไม่เคยมีใครทำได้”

“ ใช่…ใช่…ข้านำหนังสือ มาเชิญท่านอย่างเป็นทางการ ให้ไปช่วยคนของข้า ปัจจัยที่อยู่ ตั๋ว รถรา ที่พัก อาหาร ไกต์ทุกอย่างอั๊วจะจัดหาให้หมด ท่านจะนำลูกศิษย์ติดไปกี่คนข้าไม่เกี่ยง รับหนังสือไว้ด้วย”

“ได้…..เรารับปากจะไปช่วย แต่เราไม่ผิดกับสุนัขรับใช้ของพระตถาคต กับแม่กวนอิม เจ้าต้องไปขออนุญาตกับท่านก่อนรู้มั้ย” “ได้ๆๆอั๊วมานี่เขาเอาเครื่องเปลี่ยนภาษาให้สื่อกับลื้อได้ ติดแนบมาที่เอวอั๊วด้วย”

บางทีเขาพูดไทยบางคำไม่ชัดเราต้องถาม เขาบอกเดี๋ยวขออั๊วปรับเครื่องให้ชัดก่อน “เราขอถามได้ไหม?” “ได้” อีกกี่ปีเราจะได้ไปเมืองจีน” “3 ปี” “การที่ข้าจะไปเปิดคลาสสอนคนของท่านท่านจัดมานะคำสอนจากปากของข้าออกมาเป็นภาษาไทย แต่พวกท่านที่ฟังเป็นภาษาจีน อย่างตอนนี้ ที่เราคุยกับท่านเป็นภาษาไทย แต่ท่านได้ยินเราพูดภาษาจีน เมื่อท่านตอบมา เป็นภาษาจีนแต่หูเราฟังเป็นภาษาไทย” “ใช่ๆๆ ต้องเป็นเช่นนั้น เจ้าเรียกเราว่าเซียนก็แล้วกัน”ทีนี้ญาติโยมคงเข้าใจกันแล้วว่าเวลาเราไปไหนๆไม่ว่าจะพูดภาษาอะไร เขาสื่อกันได้หมดทั้ง 3 ภพ 3 ภูมิ “ขอถามอีก ที่เจ้าว่าแสงออราของข้าที่โดดเด่นกว่าใครที่สุดนั้นเป็นอย่างไรโปรดอธิบาย” ขณะถามจิตของเราเองมองเห็นแสงออราของตนเองเรียบร้อยแล้ว ว่าเป็นสีรุ้งอยู่ในสีขาวระยิบระยับ กับรัศมี แผ่ไปไกลอย่างไร้ขอบเขต พุ่งออกรอบทิศอย่างน่าอัศจรรย์ “คืออย่างนี้อั๊วจะอธิบายที่อั๊วจะพูดอั๊วไม่เคยบอกใครนะ กับท่านข้างบนไม่เคยบอกลื้อใช่ไหม ?” “ไม่เคย”