เมื่อเจ้าเก่าเข้าที่ … คือถึงคิวพี่สาวเท้าเพชรฆาต เธอกระแทกคันเร่งตรงหัวโค้ง ด้วยคิดว่าเบรคอีกแล้ว ผลจึงส่งให้รถทั้งคันทั้งคนบินลอยขึ้นไปในอากาศก่อนจะเกิดเสียงดังสนั่นหวั่นไหว “ ตูม ” แล้วตกลงกลางคลองตามความยาวของคลองกับตัวรถอย่างพอเหมาะพอเจาะกะแม่นยำ ทุกปากที่อ้าไม่มีหุบอยู่เมื่อครู่ … หุบเงียบกริบเพราะต่างรู้ชะตาหน้าถอดสี ด้วยอาการ “ ช็อค ” กันสุดขีด รู้สึกตายกันไปเลยทั้งทีมในทันที หรือความตายกำลังจะมาเยือน แล้วรถจึงค่อยๆ จมลง จมลง เหลือแต่คอเราทั้งสี่คนที่โผล่หมิ่นเหม่อยู่เหนือน้ำ กระทั่งเปียกน้ำกันหมดก็ยังไม่รู้สึกถึงความเย็นเฉียบของน้ำ เพราะความกลัวสุดขีดที่เข้ามาครอบงำจับขั้วหัวใจ เกิดสงสารในชะตากรรมของตนเองที่กำลังจะมาถึง ซึ่งหนนี้ไม่มีทางดิ้นหลุด กรรมทบต้น ความเย็นเฉียบจากความกลัวเข้าเกาะกุมขั้วหัวใจ พี่น้องทั้ง 4 เหมือนนัดกัน จนเป็นอัมพาตกินกันทั้งทีม แต่ต้องหายสติแตกเมื่อซวยซ้ำสองมาเยือน … ว้ายๆๆ … ว๊ายๆๆๆ !!!!!ปลิงๆๆๆ เสียงพี่สาวที่กลัวปลิงยิ่งกว่ากลัวตาย แหกปากร้องออกมาอย่างสติเตลิดกระเจิดกระเจิง แล้วเป็นคนแรกที่ผวาลุกออกจากที่คนขับ ทำให้ทุกชีวิตพากันตะเกียต ตะกายออกมา พรึบเดียวทุกคนขึ้นไปยืนขาสั่นกันพร้อมหน้าอยู่บนฝั่ง ฉี่แตกกันอย่างพร้อมเพรียงตั้งแต่เสียงตูมแรกแล้ว เพราะปลิงเข็มตัวเล็กนิดเดียวแตกตื่นว่ายผ่านหน้าพี่เค้า แต่พวกเราไม่มีใครเห็น เพราะรถเปิดประทุนจึงออกง่ายไม่มีใครตาย สวาตหน่วยกล้าตายทุกตัวยังอยู่ครบทีม ชาวบ้านคงจะสะใจมารุมดูกันทั้งซอย ปูปลาแตกตื่น กระโดดหนีขึ้นบนฝั่งน้ำพาตะไคร่สาหร่าย หอยโข่ง สายบัว ลงไปเต็มรถ เห็นแต่ส่วนกระจกหน้ารถโผล่พ้นน้ำขึ้นมา เมื่อทุกคนกลับมาถามหารถไม่เจอ เมื่อไปเห็นรถ และเมื่อเห็นสีหน้าของน้าชายแล้ว ทำให้แม่ต้องไปคว้าเข็มขัดหนังออกมา พ่อพูดไม่ออกสักคำ “ ใครเป็นคนเอารถออก ” เราก้าวออกไป แล้วกอดอกรับโทษอย่างเด็ดเดี่ยว กับสาสม แม่ตีไม่ยั้ง ตีไม่หยุดสุดแรงแม่ จนน้าชายทนไม่ได้ เข้าไปหยุดไว้เพราะหลานคนโปรด เราไม่ร้องสักแอะ เดินคอตกจากไปเข้าห้องเงียบ แต่มันไปงุดๆ แอบร้องไห้คนเดียวในห้องเพราะสงสารน้าชาย พี่น้องที่เหลือโดนกันคนละที แม่ต้องไปเสียเงินจ้างรถเครนมายกรถน้าขึ้นจากคลอง เมื่อรถพ้นคลองติดเอา ปลา ปู กุ้ง สาหร่าย คลุมรถไปหมด รถเอ็ม จี … ของน้าสิ้นสภาพ จากนั้นได้สอนขับรถให้เพื่อนสนิทอีกสองคน คือเจ้าเจี๊ยบกับเจ้ากบ โดยเฉพาะเจ้ากบเคยเรียนห้องเดียวกันมา หรือคุณโฉม เคยนั่งเรียนโต๊ะเดียวกันที่ร.ร. รุจิเสรีฯ จำได้เมื่อครูสอน ภูมิศาสตร์ มาสเตอร์สมภพ วางมาตรการว่า ใครลืมเอาหนังสือมา ครูจะตีด้วยไม้บรรทัด โชว์ไม้เพชรฆาตที่จะตีหนาเกือบครึ่งนิ้ว บอกด้วยว่าจะใช้ทางสันไม้ตีนะ เพราะความที่มันชอบลืมหนังสือกันดีนัก พออาทิตย์ถัดไป มาสเตอร์สมภพ เข้ามาสอนตามคิว “ ใครลืมเอาหนังสือมา … ยืนขึ้น ” ด้วยเสียงอันดุดันเด็ดขาด แล้วสะบัดไม้เพชรฆาตนั้นเดินไปมา หน้าตาเอาเรื่อง ยามปกติดุอยู่แล้วใส่แว่นตาดำตลอดมีหนวดยาวสองมุมปาก หุ่นนักมวยปล้ำอีกต่างหาก ซวยจริงๆ ถ้าใครลืมหนังสือวันนี้ ช่วงที่ครูเดินไปท้ายห้อง คุณกบที่นั่งกับเราหน้าซีด ลิ้นจุกปาก ค้นหาในกระเป๋าด้วยความกลัวสุดขีดมือไม้สั่นไปหมด คุณกบเธอเป็นคนที่เรียบร้อยเปราะบาง กับประหม่าที่สุดในกลุ่ม ไม่เหมือนเซียนหลุดมาจากนรกอย่างเรา เพื่อนๆ พูดไม่ออกพากันนั่งเงียบ หน้าเหลือสองนิ้วเพราะคุณกบเป็นที่รักของเพื่อนทุกคน ต่างภาวนาอย่าให้มันเกิดขึ้นเลย … มาสเตอร์เดินกลับมาแถวหน้าเพื่อจะจัดการสำเร็จโทษไล่จากแถวหน้าไปหลัง เรากับคุณกบนั่งโต๊ะแรกหน้าห้องเพราะตัวเล็กไล่เลี่ยกัน … มีผู้ลืมหนังสือท้ายห้อง 5 – 6 คน เป็นนักเรียนชายส่วนมาก ต่างลุกขึ้นยืนหน้าเหลือคนละสองนิ้ว “โฉม แกลืมเอามาหรือ ” เสียงซี้จากแถวหลังถามมาพอได้ยิน เพื่อนซี้ในกลุ่มอีก 3 – 4 คน 2 โต๊ะหลังตกใจหน้าเสียไปตามกัน ทุกคนหน้าถอดสี เพราะรู้กันดีว่า คุณกบบอบบางเกินกว่าจะโดนสันไม้บรรทัดนั้นได้ ในตอนนั้น เธอหน้าแดงตาแดง กลัวเกินกว่าจะพูดอะไรออกมาได้ ตอบไม่ถูกพูดไม่ออกตัวสั่นทีเดียว เตรียมลุกขึ้นยืน เธอจะเป็นผู้หญิงคนเดียวที่กำลังจะโดนตี สายตาของทุกคนในห้องจึงจับมาที่เธอซึ่งออกพิรุธสุดๆ
วิญญาณแห่งการเสียสละฉายแววออกมาเองแต่เด็ก มารู้ภายหลังว่า จากอิทธิพลของดาวพฤหัสบดี ที่มีตัวเมตตาญาณซ่อนมาในดวงนวางค์ของเรา ดาวดวงนี้แม้แต่คุณพ่อ ซึ่งเป็นนักโหราศาสตร์ระบบภารตะยังอดฉงนฉงายในคุณของมันไม่ได้ ว่ามันให้คุณทางไหน ก่อนที่ใครจะคาดคิดในวินาทีสุดท้าย เราผลักหนังสือของเราบนโต๊ะไปเบื้องหน้าคุณกบ แล้วเรายืนขึ้นโดยไม่ลังเล เพื่อนทั้งหมดตาค้างแต่หุบปากเงียบกริบ ไม่มีใครเชื่อสายตา แม้แต่ มาสเตอร์สมภพยังสะอึก แต่ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ ส่วนเจ้าโฉม เหมือนจะเป็นลมนั่งแผะลงอย่างสิ้นเรี่ยวแรง เป็นอีกเหตุการณ์หนึ่งที่เราจะลืมไม่ได้ชั่วชีวิต … ใช่ … เพราะ มันเป็นวิญญาณแห่งการเสียสละ ที่ฉายแววออกมาแต่เด็ก มันเป็นของเก่าที่ติดมาในสันดานก่อนที่จะสวดมนต์ไหว้พระเป็นด้วยซ้ำ รักเพื่อน รักลูกศิษย์ลูกหาบริวาร เมื่อมาสเตอร์สมภพ ครูสอนภูมิฯ เหวี่ยงสันไม้บรรทัดลงกลางอุ้งมือขวาเล็กๆ ของเราอย่างแรงตามกฏกติกา แต่คนที่เจ็บปวด … แล้วร้องไห้ คือคุณกบ … เมื่อสอนขับรถให้คุณเจี๊ยบ กับคุณกบจนเป็น ก็พาไปสอบอีก ที่สอบใบขับขี่ขณะนั้นอยู่บริเวณ ตรงข้ามห้างเซ็นทรัลที่ปากทางลาดพร้าว บริเวณแดนเนรมิตรปัจจุบันนี่แหละ ก็มีเหตุสุดวิสัยที่เหลือเชื่อเกิดขึ้นอีกในวันนั้น เพราะคุณกบเธอเป็นโรคขาดความมั่นใจในตัวเองอย่างสุดขีด ทุกครั้งที่มีอะไรเพี้ยนผ่านเข้ามา ลิ้นเธอจะออกมาจุกปากเธอตาแดงๆ ทำท่าจะไม่ไหว มือไม้เริ่มสั่นตามขึ้นมา เมื่อถึงคิวเธอๆ ต้องขับรถมาต่อแถวรถทุกคันที่ต้องสอบภาคปฏิบัติ เธอไปเอารถมาจ่อคิว พอขับผ่าน เรากับเจ้าเจี๊ยบที่ยืนอยู่ข้างๆ เป็นกำลังใจแม้จะพูดเชียร์กันอย่างไรทำท่าไม่ไหวแน่ เจ้าเจี๊ยบที่สอบได้ไปแล้วหลายวัน หันมามองเราเพราะถือว่าเป็นตัวหัวเรือใหญ่ในทุกเรื่อง สายตาของเพื่อนเจี๊ยบอ่านได้ว่า “ เอ็งสอนผูกมาแล้ว ต้องสอนแก้ด้วยซีเพื่อน ” ขณะนี้ขบวนรถของผู้สมัครเข้าสอบพากันเคลื่อนที่มาบริเวณที่เรายืนรอดูกันอยู จากตรงที่เรายืนไปประมาณ 10 เมตร เป็นป้อมเจ้าหน้าที่จะตรวจบัตรผู้ขับขี่ทุกคนที่จะเข้าสนามสอบ มองลงไปในรถคุณกบเธอลิ้นออกมาจุกปากแล้วตาแดงๆ … มองเราด้วยสีหน้าที่เหมือนดมตดเข้าจังๆ อย่างน่าสงสารที่สุด ความประหม่ามาเยือนเธอสุดขีดแล้ว กับกำลังจะออกอาการต่อไปอยู่รอมร่อหากไม่ฉี่แตกก็น้ำตาร่วง “ ทำยังไงดี มันไม่รอดแน่ ฉันว่ามันตกแน่ ” เจ้าเจี๊ยบวิตกหนักสงสารเพื่อน ขณะที่รถเธอยังติดแถวอยู่เบื้องหน้าเรา