ก่อนเดินทางไปอเมริกาครั้งแรกจริงๆ เมื่อพ่อทราบว่าเราชอบพระเครื่อง พ่อจึงไปหาพระเครื่ององค์เล็กๆ มาให้อีก 2 องค์ ก็เลือกที่หิ้งพระนั่นแหละ ปรากฏว่าองค์แรก คือพระที่เราเก็บได้ที่วัดบางบัว ( สมเด็จเขียว บึงพระยาสุเรนทร์ ) พ่อบอก เอาองค์นี้ไปบูชา จึงบอกพ่อว่าเราเก็บได้เมื่อ 2 ปีมาแล้ว แต่ตอนนั้น พ่อก็ยังไม่รู้ว่า เป็นพระสมเด็จเขียว อีกองค์คือ พระปิดหน้าของวัดแหลมทราย จ.สงขลา เพราะพ่อเป็นชาวจังหวัดสงขลาโดยกำเนิด การเดินทางครั้งแรกไม่เคยน้อยใจเพราะพ่อเป็นแค่ราชการ เป็นคนตรงไม่มีนิสสัยฉ้อฉล แม้ค่าตั๋วเครื่องบิน เพื่อนยังยัดเยียดให้หยิบยืม ( ก็คือเจ้ากบ คนที่เรายอมโดนหวดมือแทน กับสอบใบขับขี่แทนนั่นแหละ ) เรียกว่า ไปตายเอาดาบหน้า มีแค่มือสองข้างกับวิญญาณของนักสู้ ที่ถอยไม่เป็น ( พระสมเด็จเขียวจัดเป็นพระนักสู้ ) อีกทั้งพี่น้องไปแล้วสองคน เราเป็นคนที่ 3 พ่อแม่จึงแทบไม่มีอะไรเหลือให้ เรียกว่า งานนี้ปล่อยเสือเข้าป่า ปล่อยปลาลงน้ำ เราจึง ไชยโยโห่ฮิ้ว กับอิสระภาพที่ได้รับ … ไม่เคยห่วงตนเองว่าจะรุ่งริ่ง ร่อแร่แค่ไหน ใครจะรู้ได้เล่าว่าอีก 40 ปี ต่อมา มันจะสร้างประวัติศาสตร์ให้กับชีวิตมันเอง ทั้งด้านงานเขียน การปฏิบัติ และทำนายทายทักในชื่อของ … วารุณี พิทักษ์สินากร ตอนนี้เราจะเลือกพระประธานที่พ่อเอ่ยปากอนุญาติให้แล้ว โดยการเล่นผีถ้วยแก้ว วางกระดานกันพร้อม

เคยมีพระผู้ปฏิบัติ และมีญาณสูงมากทักกับพ่อว่า ที่หิ้งพระพ่อมีวิญญาณที่สูงส่ง กับศักดิ์สิทธิ์อยู่ถึง 9 ดวง วันนั้นเราได้พิสูจน์คำกล่าวนี้ เองเลย … โดยไม่ตั้งใจ … กับเป็นคนเดียวในบ้านด้วยที่ได้สัมผัสกับพระพุทธคุณอย่างอบอุ่น วันนั้นไม่มีใครอยู่บ้านเลย เพราะพ่อไปทำงานที่องค์การเชื้อเพลิง หลักเมือง แม่มักไปเล่นกอลฟ์กับเพื่อนๆ ที่สนามทบ. ( รามอินทรา ) แม่เองได้ถ้วยมามากมาย บางทีพ่อแม่กลับบ้านกันค่ำพวกลูกๆ วันธรรมดาก็มีทหารพลขับรถประจำของพ่อ ไปรับที่โรงเรียนมาส่งบ้าน หมดห่วงด้วยประการทั้งปวง มีทหารรับใช้ มีแม่บ้านที่แม่จ้างมาจากอุดรฯ บ้านเกิดแม่ มาดูแลอาหารบ้านช่อง รวม 4 คน เรากับเพื่อนทั้งสามจึงทำพิธีกันหน้าหิ้งพระกลางวันแสกๆ เพื่อนผู้ทำพิธีบอกไม่เคยเชิญพระมาก่อน เคยเชิญแต่ผี เรายืนยันว่า เชิญผีได้ ต้องเชิญพระได้ด้วย แล้วควรเชิญพระมากกว่าเชิญผีด้วยซ้ำ เชิญผีมีสิทธิ์โดนดีกันอย่างที่ได้ยินเป็นตัวอย่าง บอดร์แตก กระดานปลิวเผ่นกันมาแล้วมากมาย เพื่อนได้ตระเตรียมทำแผ่นกระดานที่เป็นกระดาษแข็งมา ในแผ่นกระดานมีตัวอักษร ภาษาไทยครบทุกตัว กับเลข 1 – 10 มี กรอบเล็กๆ ที่มุมกระดาษ เขียน ว่า “ ที่พัก ” ซึ่งตรงจุดที่ “ ที่พัก ” จะวางถ้วยแก้วขนาด เล็กสุดไว้ มีกระถางธูป กับจุดเทียนไว้นอกแผ่นกระดาน (เพื่อใช้ต่อธูป ) ซึ่งตามจริงแล้วต้องมีผลไม้ อาหาร น้ำ ไว้ให้ด้วย แต่เพราะ เราไม่เคยเล่น จึงไม่รู้กฏกติกา เมื่อจุดธูปสามดอกเสร็จแล้ว เอาธูป ไปลนในถ้วยแก้วให้ควันธูปเข้าไปในถ้วยที่คว่ำไว้ จะเชิญพระองค์ใดเรียกกันตรงนี้ เราเชิญพระที่หิ้งทีละองค์มาเข้าถ้วยแก้ว ดวงพระวิญญาณอันสูงส่งของอรหันต์หลวงปู่หลวงตาพระพุทธรูปแต่ละรูปท่านมาเข้าจริงๆ ทุกองค์ ตอนแรกเราพยายามจับผิดว่า นังหน้าไหน มือไหนของเพื่อนคนไหน นิ้วไหนเป็นคนดันถ้วยแก้ว จะคว่ำกระดานซัดมันตรงนี้ ซึ่งทุกคนต่างมีความสงสัยเช่นเดียวกับเรา แม้แต่เพื่อนคนที่มีประสบการณ์ เพราะไม่เคยเชิญพระ จึงมองกันด้วยสีหน้าขำขันในตอนแรก จับพิรุธกันเอง หัวเราะกันกิ๊กกั๊ก แต่แล้วสีหน้าของแต่ละคนต้องค่อยๆ เปลี่ยนไปจนหมดข้อสงสัย เหงื่อกาฬแห่งความรู้สึกบางอย่างแข่งกันผุดขึ้มเต็มใบหน้า

เมื่อถึงคิวอัญเชิญพระนาคปรกที่เป็นอิฐทั้งก้อน เก่ากว่า 200 ปี เพราะการเดินถ้วยไปตามตัวอักษรต่างๆ มีอาการวนเหมือนงูเลื้อย แก้วถูกดูดติดแน่นกับกระดาษมากกว่าทุกองค์ ( พลังขับดันของพญานาค 7 เศียร ) กับมีพลังบางอย่างจากในถ้วยแก้ว กระชากแก้วไปอย่างแรง จนหลายหนที่ถ้วยแก้วลื่นไถลวิ่งออกไปจากนิ้วเราทั้งสี่ จนตามไม่ทัน มาถึง ณ.จุดนี้ พวกเรามองตากันอย่างสิ้นสงสัยหน้าซีดเป็นไก่ต้ม แล้วเหลือบมองไปที่องค์พระ นาคปรก ที่ตั้งตระหง่านเป็นพระประธานสูงกว่าพระทุกองค์บนหิ้งพระ เราขนลุกซู่ ขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ ไม่ถูกท่านทำโทษข้อหาหมิ่นประมาทก็บุญคุ้มกบาลจริงๆ พระองค์นี้ เป็นพระประธานของหิ้ง เป็นพระประจำวันเสาร์ เพราะพ่อเกิดวันเสาร์ พ่อช่วยคนไว้เยอะจึงมีนักเลงพระนำมาให้พ่อ 25 ปีให้หลัง เราได้ลองของกับพระองค์นี้อีกครั้ง ตอนจะขึ้นไปทำวีซ่าที่เชียงใหม่ เพื่อเข้าอเมริกาเที่ยวที่ 4 ในปีค.ศ.2000 เพราะองค์พระเป็นหินทั้งก้อน มีขนาดใหญ่กว่าพระทุกองค์ น้ำหนักมาก หากจะยกแต่ละทีจะต้องแกร็งกันสุดกำลังไม่ยกได้ง่ายๆ จึงไปอธิษฐานจุดธูปหน้าองค์ท่านแล้วกราบถามว่า “ จะได้วีซ่าอีกมั๊ย ครั้งนี้ถ้าได้วีซ่า ขอให้ยกไม่ขึ้น ถ้าไม่ได้ขอให้ยกขึ้น ” เคยได้ยินว่าที่จังหวัดอุบลฯ มีวัดที่มีพระใช้เสี่ยงอธิษฐานด้วยการยก เช่นกัน แต่ไม่เคยไป ไม่เคยลองกับพระประธานที่ไหน คิดว่าที่บ้านนี่ละ แรงเหลือจะกล่าว ต้องยอมรับว่า สิ่งศักดิ์สิทธิ์ กับแรงพุทธคุณ มีจริง โดนมากับตัวเองจึงเล่าได้ เพราะเราขาสั่นระริก พยายามจะยกองค์ท่านขึ้น แต่ไม่ขึ้น เหมือนมีแรงอะไรดูดกลับลงไปที่ฐาน ท่านยอมให้ยกขึ้นจากแท่นพระไม่เกินสามนิ้ว แล้วพลังอันลึกลับบางอย่างดึงกลับเหมือนชักคะเย่อกันอยู่ นานๆ … ชักไม่ไหวแฮะ เพราะท่านแกล้งหนักขึ้นด้วย จะให้เรายอมแพ้ พลังท่านในยามนั้นเหมือนพลังดูดถ้วยแก้วเช่นกัน ยามปกติจะยกสูงได้เกือบ หนึ่งฟุต จนยอมแพ้วางท่านลงที่เดิม แล้วก้มลงกราบขอขมา คำตอบว่าได้วีซ่าเข้าเมกาแน่ ( จึงมานั่งเขียนบทความให้อ่านกันอยู่ที่เมกานี่ไง … จ๊าบ!!!! ) แต่พอท่านเผลอปั๊ป วกแอบมายกจากข้างหลัง ก่อนลงบันไดไป เพราะท่านคิดว่าเราลงไปแล้ว ซึ่งต้องใช้ไหวพริบกับความไวกันสุดขีดโดยไม่บอกกล่าวกันตอนเผลอ ท่านคงตั้งตัวไม่ทัน ครั้งนี้ยกขึ้นอย่างง่ายดายสูงเกินฟุต แล้ว รีบวางองค์ท่านลงกราบ แล้ววิ่งลงไปเลย … ( พระก็มีทีเผลอ … ยกอย่างตั้งใจอธิษฐานยกไม่ได้ แต่ยกอย่างไม่ตั้งใจยกได้ แฮะ.. ) ไม่ได้ … เราต้องพิสูจน์กันจะๆ
กลับเข้าเรื่องเดิม … พออัญเชิญหลวงปู่ทวด ซึ่งทำจากเกษรดอกไม้ทั้งองค์ที่เก่าแก่ ท่านเดินช้ามาก มักไปที่อักษรตัว ฤ ฤา อะไรสมัยเก่า เชิญมาได้ 7 – 8 องค์ ทุกองค์ปฏิเสธจะเดินทางไปอเมริกากับเราทั้งสิ้น ( คงบาปหนามาก ) จนเราทั้ง 4 คนเหงื่อแตกเหงื่อแตนกัน อากาศร้อนขึ้น ควันธูปเริ่มหนา สับเปลี่ยนกันต่อธูปไม่ให้ธูปหมด เพื่อนๆ จึงชวนกันเลิก “ อีกองค์หนึ่งนะ ขอองค์นี้เป็นองค์สุดท้าย หมดองค์นี้แล้วเลิกจริงๆ ” เรา … ร้องขอต่อเพื่อนด้วยหัวใจที่รันทด … เพราะไม่มีพระองค์ไหน อาสาจะไปกับเราสักองค์เดียว