จากวันนั้น จนณ.บัดนี้ เราได้บูชาพระคาถาของพระเถระสิวลีเจ้ามิได้ขาด เปรียบประดุจดั่งเป็นชีวิตจิตใจของเราไม่ว่าเราไปประเทศไหน ทิศไหนจะอัญเชิญท่านไปด้วยเสมอ ตลอดเส้นทางข้าวปลาอาหาร ลาภสักการะไม่เคยขาด ไม่เคยสร้างชื่อเสียในทางใดๆ ให้เป็นที่ด่างพร้อย จากการเป็นศิษย์ก้นกรุของพระองค์เลย เกือบ 50 ปีที่ไม่เคยทำให้พระคุณเจ้าผิดหวัง มีพระองค์เป็นที่ยึดเหนี่ยวอยู่ทุกลมหายใจเข้าออก
จากนั้นมาเราได้เข้าออกอเมริกาอีก 2 เที่ยว อยู่ยาวเกือบ 15 ปีทีเดียว ชีวิตในต่างแดนลำบากมาก เวลาเป็นเงินเป็นทอง ทำงานแลกกับปัจจัย 4 ต่อสู้ทุกรูปทุกแบบ ทุกสภาพอากาศ อากาศหนาวขนาดกิ่งไม้เป็นน้ำแข็ง อากาศร้อนจนไฟป่าพยับแดดเต้นระยิบระยับ ลูกเห็บขนาดเท่าลูกกอล์ฟตกใส่ขณะขับรถตระเวนออกรอบส่งหนังสือพิมพ์ ผ่านมาหมดด้วยความอดทนแบบสุดยอด แม้หนีตายจากพายุทอร์นาโดเคยมาหมด ไม่เคยปริปากบ่นกับความลำบากใดๆ ให้ใครได้ยิน ครั้งหนึ่งที่มลรัฐโอคลาโฮมาตอนนั้นแบกอยู่ 5 งาน เมื่อกลับที่พัก ทั้งหิวจนมือไม้สั่นท้องร้องกร๊อกๆๆ ทั้งเหนื่อยจนขาสั่น ยืนอยู่บนเท้าไม่ได้ มาทรุดนั่งรอที่โต๊ะทานข้าว รอรูมเมททำอาหารอยู่ ทั้งง่วงแทบขาดใจ ตามันปิดไปแล้ว สามอย่างในเวลาเดียวกัน เหนื่อย ง่วง หิว มาแรงจนใจรอนๆ ท้ายสุดรออาหารไม่ไหว ศีรษะฟุบหลับคาไปกับโต๊ะทานข้าว … นี่แหละชีวิต … ชีวิตไม่สิ้นต้องดิ้นไป ชีวิตไม่ดิ้นก็สิ้นใจ … เราอยู่ในสายตาของพระเถระสิวลีเจ้ามาตลอด จากเด็กส่งหนังสือพิมพ์ ล้างจานงานภารโรง ถูกส่งมาชดใช้กรรมเก่าให้ทำงานผู้ชายใช้แรงงานในต่างแดน ยังเป็นการฝึกฝนตัวขันติ ระเบียบวินัย ความซื่อสัตย์ การตรงต่อเวลา มันคือบททดสอบกันจริงๆ ตอนส่งหนังสือพิมพ์ เมื่อย้ายไปอยู่แคนซัส ต้องใช้จักรยานแทนรถยนต์ ถุงหนังสือพิมพ์ที่ถ่วงอยู่ทั้งข้างหน้าข้างหลังมันหนักกว่าน้ำหนักตัว แถมถุงยังแกว่งอีกด้วย เวลาถุงแกว่ง ทำให้รถเสียหลัก หลายครั้งที่เราหายไปหลังพุ่มไม้ ทั้งคนทั้งรถทั้งถุง ทั้งหนังสือพิมพ์หล่นกระจัดกระจาย ลุกขึ้นมาอีกถีบต่อไปอีก ล้มอีกลุกอีก ล้มลุกคลุกคลาน แต่ละวันรอยฟกช้ำดำเขียว เป็นจ้ำๆ ตามตัว ก็ต้องทนทำ เพื่อแลกกับความอยู่รอด ต้องทนเรียนรู้คุณค่าของชีวิต หาคุณค่านั้นให้เจอด้วยตัวของตัวเอง ค่าของเวลา กับเงินตราใช้มันสุดคุ้ม
ในปีพ.ศ.2526 ( หรือ1983 ) เราเดินทางกลับเมืองไทยกระทันหัน ตรงกับปีที่น้ำท่วมใหญ่ในกรุงเทพฯ สาเหตุด้วยน้องชายคนถัดจากเรา เสียชีวิตในราชการ เรากลับมางานศพของน้องชาย ขณะนั้นพระทุกองค์คงอยู่ครบหมด มีเพิ่มมาอีกหนึ่งองค์ คือ คุณแม่ให้ บอกว่าเป็นหลวงปู่ทวดชนิดผง ขณะนั้นเรายังไม่รู้จักหลวงปู่ทวด ท่านเป็นใคร ที่มาที่เป็นอย่างไร? แถมไม่สนใจจะศึกษา พอได้มาตั้งใส่พานไว้หน้าหิ้งพระ ที่น่าแปลกคือ แม่เล่าว่า พ่อได้มาจาก ปัตตานีตอนถูกส่งไปรับราชการทางใต้ พ่อได้ของดี มา 4 องค์ แม่ได้แจกลูก ไป 3 องค์แล้ว ของเราแม่กั๊กไว้ไม่ยอมให้ ซึ่งเราก็ไม่สนใจจะทวงหรือไถ่ถาม ( จึงมีพระสิวลี พระสมเด็จเขียว พระปิดตาแหลมทรายมรดกที่พ่อให้ และพระหลวงปู่ทวด ได้พระถ้ำเสือมาอีกองค์ ) การกลับไทยย้ายกลับเลยเพราะยังไม่มีใบอะไรตามกฏหมาย รู้ตัวว่าต้องมาติดอยู่เมืองไทยอีกนาน แต่จะกลับอเมริกาได้อีกแน่เมื่อระยะเวลามาถึง เมื่อเสร็จงานศพน้องชาย ทุกคนแยกย้ายกันกลับ คุณแม่กับพี่สาวกลับอเมริกา คุณพ่อกลับเชียงใหม่ เราอยู่บ้านที่ก.ท.ม ตามลำพัง มันคือความสุขอย่างมากที่ได้อยู่คนเดียว สำหรับคุณแม่ เมื่อเสียลูกชายคนที่รักมากที่สุดไป จึงเหลือลูกชายอีกเพียงคนเดียว แม่จึงหันไปทุ่มเทเอาใจใส่กับลูกคนนั้นแทน เราจึงเป็นอิสระ มีครอบครัว แต่เหมือนตัวคนเดียว ชีวิตจึงอยู่กับพระมาตลอด พระได้มาทดแทนกับเป็นทุกสิ่งทุกอย่างให้กับเรา ชีวิตจะไม่กล้าทำบาปทำความผิดทางไหนก่อนจะรู้จัก ศีล 5 ข้อด้วยซ้ำว่ามันมีอะไรมั่ง พอกลับไทยได้อัญเชิญคุณพระสิวลีกลับมาด้วยทุกเที่ยว ไม่เคยห่างจากท่านไปไกลเลย แม้ไปเชียงใหม่ก็นิมนต์ท่านไปด้วยเสมอ เพราะถือว่าเป็นมรดกจากพ่อโดยตรง มรดกที่ได้รับจากพ่อ 2 อย่าง คือ ของเก่า 2 ชิ้น คือพระ กับ ตำราโหราศาสตร์ของภารตะ 3 เล่มที่พ่อโยนให้เป็นภาษาอังกฤษล้วนๆ เราเอามาแกะมาศึกษาเอง … ใครจะรู้ได้เล่า? ว่าสักวัน จะทำให้ มัน Turn Pro. มีลูกค้าทั้งอเมริกา ออสเตรเลีย อินโดนีเซีย และเมืองไทย คงไม่มีวันได้เกษียณ
กลับกรุงเทพฯ ปีนี้ น้ำท่วมที่ตลาดบางกระปิ รถเมล์กับเรือใช้ถนนร่วมกัน เราติดอยู่เมืองไทยมานานแล้ว จนน้ำลดทุกอย่างคืนสู่ปกติ วันนั้นเราเตรียมออกไปวิ่งออกกำลังกาย ในช่วงเย็นตามปกติ มีรถกะบะเล็กคันหนึ่งคลานเข้ามาจอดหน้าบ้านช้าๆ ชายหญิงอายุไร่เรี่ยกับเราคู่หนึ่งลงจากรถ … เสียงตะโกนทักมาก่อน “ จิ๊ด … ตัวจำเค้าได้มั๊ย? ” เพื่อนเก่าเคยเรียนอยู่สถาบันเดียวกันมาก่อน ( คือ คุณวาสนา ณ.พัทลุง หรือเจ้าแดง ) โรงเรียนรุจิเสรีฯ เกือบ 25 ปีทีเดียวที่ไม่เจอกัน ก็ใครจะลืมได้เล่า? คิดถึงทีไรยังขำทุกที สมัยนักเรียนเธอเคยชวนไปโขมยมะพร้าวอ่อนที่บ้านน้าของเธอเองในคืนหนึ่ง ความที่อยากกินมะพร้าวจัด กับน้าหวงนักหวงหนา เธอแค้นใจขึ้นมา ของขโมยนี่ว่ากันไป … มันอร่อยเหาะกว่าซื้อหามากินเองซะอีก … แม้จะซื้อหามาได้ง่ายๆ ก็ตาม ตอนนั้นพระสิวลีท่านยังไม่เข้ามาในชีวิต จะเล่าให้ฟัง … บ้านน้าอยู่ปากซอยโรงเรียนรุจิเสรีนั่นแหละ ซอยศุภราชถ้าจำไม่ผิด
งานสกปรก … เก็บมะพร้าวคืนนั้นเวรกรรมตามมาทัน คืนนั้นเกือบได้เรียกปอเต็กตึ๊ง เมื่อลิงจำเป็นปีนขึ้นยอดมะพร้าวตอนห้าทุ่ม จนถึงยอด เพราะตัวเล็กจึงขึ้นไปอยู่กลางยอดมะพร้าวอย่างง่ายดาย ถ้าเป็นคนน้ำหนักมากตัวใหญ่ กิ่งมันคงหักวินาศ สันตะโรลงมานานแล้ว เรานั่งคาบที่ง่ามมะพร้าวที่แข็งแรงง่ามหนึ่ง เอื้อมมือลงไป เลือกบิดลูกมะพร้าว โดยเจ้าแดงเชียร์ … ลูกโน้น … ลูกนี้ … ลูกนั้นอยู่ข้างล่าง กลัวหัวจะทิ่มลงไปก็กลัว ไหนจะตัวเล็กเด็กแดงของมดของแมงเริ่มออกมากัดตามเป้า มันแย่นะเนี่ยะ งานนี้กะให้เหลือแต่ใบกะต้น ลูกอ่อนลูกแก่เหมาหมด บิดหมดด้วยความแค้นหวงดีนัก ยอมทนความปวดแสบคันจากมด … เราทั้งบิดด้วยมือ ถีบด้วยเท้า แล้วเหตุการณ์ที่คาดไม่ถึงจึงตามมา คือจังหวะที่โยนลูกมะพร้าวลง … นี่ซิเรามองไม่เห็นโยนลงไปหลายลูก บางลูกก็ถีบร่วงไปเอง บางลูกก็โยน เพราะรีบด้วย กลัวถ้าน้าเพื่อนตื่นมาเห็น …ตายลูกเดียวหนีไม่ทันมันแน่ มันยิงจริงๆ เพราะอีดุมาก สุนัขจากบ้านข้างๆ เริ่มส่งเสียงเห่าดังขึ้น อารามจึงกลัวสุดขีดลนลานไปหมด เสียงสุดท้ายที่ได้ยินมาทางเธอ ดังปั๊ก!!! แล้วทุกอย่างได้เงียบสนิทหายไปในความมืด เอาละซิ พอเสียงเชียร์หายเงียบ สังหรณ์นิดๆ ละว่า มันคงถูกลูกมะพร้าวเข้ากลางกบาลแน่ๆ แต่จะถึงตายหรือเปล่าน่ะซี? ปากก็เรียกชื่อเธอไปด้วย “ … แดง … แดงๆๆๆ ” ท่ามกลางความมืด … มองไม่เห็นใครเลยนอกจากอะไรที่ตะคุ่มๆ กองอยู่กับดินกับลูกมะพร้าวหลายลูก ปราฏกว่าคุณเธอหน้ามืดสลบไปพอหอมปากหอมคอเป็นบทเรียน นอนอืดอยู่บนพื้นเพราะลูกมะพร้าวเฉาะเข้ากลางกบาล ดีที่เป็นลูกที่ไม่ใหญ่นัก เธอว่าเห็นดาวขึ้นเต็มท้องฟ้า หูแว่วเสียงกริ่งๆๆๆ แล้วเธอก็หน้ามืดไป เราจำเธอได้ … ดีใจมาก จึงพาเธอกับสามีเข้ามาในบ้าน สามีเธอเป็นเซียนพระ ที่อยู่ในความละโมบ แต่เมื่อเหตุการณ์วันนั้นผ่านไปเราจึงรู้ว่า เพราะฟ้าดินได้ลิขิตใครอีกคนหนึ่งที่อยู่ต่างภพต่างภูมิกัน ได้ถึงวาระเวลา เข้ามาในชีวิตอันต่ำต้อยของเรา แล้ว “ มะพร้าวร่วง ก่อนส้มหล่น ” คือเหตุการณ์ก่อนที่จะได้เธอเข้ามา จากคนๆ เดียวกัน สามีเจ้าแดงซึ่งเป็นช่างรับเหมาก่อสร้าง ยังเบี้ยวเงินค่าอุปกรณ์ก่อสร้างที่ไปเชื่อเอาไว้กับเพื่อนสนิทร่วมรุ่นกันเองอีกคน คือคุณอุไร ที่อยู่อินทรารักษ์ ติดต่อสอบถามได้ คุณอุไรยังอยู่ที่เดิม ยังคบกับเราดังเดิม เขายังเอาพระที่แม่มอบให้เราไปหนึ่งองค์ คือหลวงปู่ทวดของแท้ไป บอกจะเอามาคืน ซึ่งป่านนี้ความวิบัติฉิบหายตายโหงคงจะกินกบาลไปนานแล้ว เพราะโกงอะไรโกงได้แต่โกงพระนี้ ต้องละเว้นอย่าทำทีเดียว แต่เรากลับไปได้ใครบางคนที่อยู่ต่างภพต่างภูมิกันของจริงของแท้ … ที่เป็นของเก่าเข้ามาแทนที่ กับเป็นการเปลี่ยนชีวิตเราไปเลย เมื่อมีการแลกพระกันขึ้น ระหว่างเรากับเซียนพระคนนี้ ต่อหน้าซี้เก่าเราเจ้าแดง เหตุการณ์จะเป็นอย่างไรอดใจรอตอนต่อไป!!!! ของเก่า ของแท้อีกชิ้นกำลังจะเข้ามาในชีวิตของเรา … รับประกันมันยกร่องทีเดียว