ตามหมายกำหนดการณ์ในเดือนเมษายน 2019 ปีนี้ คืออีกประมาณเดือนกว่าๆ เรามีแผนการจะพาศิษย์ไปปฏิบัติธรรม กางเต็นท์ นอนกลางป่ากัน การที่จะไปตามรีสอร์ต  นั้นจะคิดราคาแบบหน้าเลือดตามราคาของเขาเลย เราจำต้องอาศัยบารมีของตนเอง หาสถานที่ ที่ไม่ซ้ำแบบใคร ไม่วุ่นวายไปด้วยพุทธพาณิชย์ หน้าเลือดเห็นแก่เงินไม่ว่าจะหมุนซ้ายหมุนขวา เป็นเงินทั้งนั้น เนื่องจากในปี 2016 คณะเราเคยไปทำบุญกับชาวเขาแถวเชียงดาว ซึ่งมีชาวเขาเผ่ามูเซอเป็นส่วนมาก การบริจาคทานครั้งนั้นมันมาก จนผู้ใหญ่บ้านวัดบ้านออน  ต้องเข้ามาดูแล ผู้ใหญ่บ้านชื่อผู้ใหญ่จรูญ ซึ่งจะเป็นด้วยธรรมจัดสรร หรือการบังเอิญก็แล้วแต่ เพราะเจ้าน้อย หรือสายทอง น้องสาวของผู้ใหญ่บ้านเคยมาดูแลคุณแม่ตอนที่คุณแม่นอนป่วยอยู่ที่โรงพยาบาลนครพิงค์ และที่บ้าน เจ้าน้อยจึงให้ผู้ใหญ่จรูญซึ่งเป็นพี่ชายมาดูแลการทำบุญครั้งนี้ ผู้ใหญ่ยังพาไปปลดวิญญาณ ของอรุณประไพ ซึ่งถูกฆ่าตายในป่าเชียงดาว ผู้ใหญ่จรูญนำรถตนเองมาจากเชียงดาวช่วยขนของบริจาค อันมีเสื้อผ้า ข้าวสาร น้ำ ปลา น้ำตาล วุ้นเส้น ปลากระป่อง  มาม่า ของบริจาคกว่า 150 ถุงใหญ่  คณะเราบุกไปถึงที่เลย จบงานนั้นเราได้มอบกล้องส่องทางไกลจากอเมริกาให้ผู้ใหญ่หนึ่งตัวไว้ส่องไฟป่า  มาครั้งนี้ เรามองหาสถานที่ ที่จะพาเด็กออกป่าหาที่สัปปายะ จึงนึกถึงคำพูดของผู้ใหญ่จรูญขึ้นมาว่า “มีอะไรเรียกผม” เราจึงบอกความประสงค์ให้ผู้ใหญ่ทราบ แล้วได้นัดวันกันเป็นที่แน่นอนเพื่อให้ผู้ใหญ่พาไปดูสถานที่สัก 2-3 แห่ง