การทำงานของจิตหลากหลายมากบรรยายไม่หมด เราเคยย้ำมาหลายครั้งแล้วว่าเป็นได้ทั้งเครื่องรับและเครื่องส่ง ครูบาอาจานทั้งหลาย …. มักกล่าวกันว่า  “ ทุกอย่างสำเร็จได้ด้วยจิต ”

บ้างก็กล่าวว่า “ จิตคือแก้วสารพัดนึก ” ก่อนที่พวกเราจะเชื่อถือกับคำกล่าวเหล่านี้  ว่าควรจะเชื่อคำไหนดี ได้ลองปฏิบัติกันดูแล้วหรือยัง? หากยังไม่เคยก็จงหุบปากอย่าเถียง อย่าคัดค้าน อย่าอวดรู้ เพราะไม่มีความรู้อะไร มีหน้าที่อ่านก็อ่านไป เพราะจะไม่อ่านก็ไม่ได้มันติดบทความเขาแล้ว หากอาทิตย์ไหนไม่ได้อ่านจะพาลลงกัน หมู หมา แมว ในบ้าน ส่วนท่านที่ยอมรับคำกล่าวนี้ แน่นอนย่อมมีประสบการณ์ทางจิตกันมาบ้างแล้ว เพราะผู้ปฏิบัติเท่านั้นจึงจะรู้ได้

จิตที่ถูกฝึกอย่างดี ชะล้างจนปราศจากกิเลศพร้อมด้วยอำนาจของศีลที่บริสุทธิ์ อำนาจของสมาธิ และอำนาจของปัญญาที่แก่กล้า จะกลายเป็นจิตตานุภาพที่ทรงพลังที่ประมาณไม่ได้ และบรรยายไม่สุด ความสามารถของมันจะค่อยๆ ปรากฏให้เห็นว่ามันทำอะไรได้บ้างตามกาลเวลา ซึ่งก็อยู่กับเหตุการณ์ในชีวิตประจำวันของคนๆ นั้น แต่ละอย่างบางทีไม่ซ้ำแบบกันมันแล้วแต่สถานการณ์  แต่จิตเขาจะทำหน้าที่ตัดสินเอง ว่างานนี้จะเลี่ยงหรือจะรับ  เพราะจิตของเขาจะสกรีนพร้อมทั้งรับแต่สิ่งที่เป็นกุศลแล้วเท่านั้น กับจะสร้างสั่งสมกุศลกรรมให้มากๆ ยิ่งขึ้นต่อไป อันไหนที่เป็นอกุศลกรรมเขาจะไม่รับเข้ามาเลย เนื่องจากเขาใช้เวลาอย่างยาวนาน พร้อมทั้งความเพียรอย่างยิ่งยวด กว่าที่เขาจะชะล้างเอาส่วนที่เป็นอกุศลกรรมออกจากจิตเขาทั้งหมดได้ กว่าเขาจะทำได้ จิตดวงนี้ต้องใช้เวลาเวียนว่ายตายเกิดอยู่กี่ชาติ จึงชะล้างกิเลส ฆ่ากิเลสทุกตัวออกจากใจเขาได้ เมื่อเป็นเช่นนี้แล้วเขาจะทำงานของเขาเอง และเป็นตัวของเขาเอง พูดให้ถูกและตรงที่สุด คือเขาได้เป็นนาย กายกลายเป็นบ่าวของเขาไปเรียบร้อยแล้ว ส่วนตัวเรานั้นมันโง่ กับซื่อเกินไปกว่าจะรู้อะไรได้ ก็ถูกเขาควบคุมไปทั้งหมดชนิดถอนตัวไม่ขึ้นกันทีเดียว ซึ่งก็จัดว่าดีเพราะมันปิดทางเข้าของกิเลสทุกตัวอย่างถาวรชนิดหมดทางไป  เช่นเดียวกับร่างที่สองหรือกายทิพย์ จิตเขาเป็นผู้ควบคุมแล้วสั่ง และส่งร่างที่สองของเราไปช่วยคนโน้นคนนี้มาทั่วโลก ทั้งๆ ที่เรานอนขดอยู่บนฟูกโดยไม่รู้เรื่องอะไรเลย บางทีข้ามน้ำข้ามทะเล ข้ามทวีปกันเลยทีเดียว เรื่องที่จะนำมาเผยแพร่สู่สายตาเรื่องเกี่ยวกับจิตเรื่องนี้ เพิ่งเกิดขึ้นหมาดๆ ว่าเรื่อง ทลายวงเหล้า จนวงเหล้าแตกกระเจิง และให้ท้ายเจ้าที่จัดการใครบางคน ที่  Woy Woy …. จนสำเร็จในเวลาเพียงไม่กี่วัน เมื่อเทียบกับเรื่องการทำงานของจิตเรื่องนี้ จัดเป็นเท่ห์อีกชนิดหนึ่ง รับประกันทำกันไม่ได้ง่ายๆ หากคนนั้นไม่เพี้ยนกันสุดกู่อย่างจานวาแล้ว

การไปซิดนีย์ เที่ยวที่ 7 ครั้งล่าสุดนี้ แม้ระยะเวลาจะสั้นไม่ถึงเดือนครึ่งด้วยซ้ำ แต่ผลงานไร้เทียมทานประทับใจลืมไม่ลง คงไม่ลืม เพราะมันตรงกับหน้าหนาว ไปเที่ยวนี้เอานิชาวัลย์ เลขาไปด้วย หลายๆ วันที่เราขลุกกันอยู่แต่ในห้องแคบๆ บนฟูกที่นอน นิชาวัลย์พอหาข้าวให้เราทานเสร็จ เธอล้างจานทุกอย่าง เธอจะเข้ามานั่งทำงานกับโทรศัพท์   ส่วนเราจะมากดดูสาระต่างๆ ใน YouTube จนบางทีกดดูหนังกันเลยทีเดียวเช่น หนังมัมมี่ หนังกังฟู  หนังแรมโบ้ บ้าๆ บอๆ ของเราไปตามเรื่อง บางทีฟังคนเล่าผี คนเล่าธรรม คนเล่าเรื่อง อาจารย์ยอด บางทีนั่งสมาธิถึงขั้นนอนแผ่ เพราะอากาศมันเย็น มันน่าเบื่อ ทุกวันเราจะเป็นคนคิดจัดเมนูอาหาร และบอกนิชาวัลย์ทุกคืนว่าพรุ่งนี้เอารัยมากิน จะทำไรเพิ่ม ซึ่งเราจะเป็นคนทำทุกเมนู เลขาเป็นคนเตรียมเก็บล้าง แบ่งหน้าที่กัน พอตกบ่ายต้นๆ เราจะรีบอาบน้ำกันก่อน ด้วย 2 สาเหตุ คือตกเย็นครอบครัวคุณจุ๋มกลับมา จากทำงาน จากโรงเรียนเราได้ไม่เกะกะขวางทางพวกเขา กับเพราะอากาศมันหนาวรออาบกันตอนเย็นๆ จะโหดเกินไป แล้วเราก็จะกดเข้า YouTube บางทีนิชาวัลย์ ก็ดูด้วยฟังด้วย ขดกันอยู่จนพวกเขาทยอยกันกลับเข้าบ้านมา โชคดีที่พวกเราทานอาหารกันแค่มื้อเดียว วันนั้นเวลาประมาณ 17.00 น.ตอนเย็น ตรงกับวันที่ 2 July 2019 ขณะที่เรานอนขดดูหนังมันเรื่องมัมมี่อยู่เพลินๆ

จิตซึ่งทำหน้าที่เหมือนเรดาร์ แม้กายขันธ์ จะทำนอกลู่นอกทางนอนแผ่ดูหนัง จิตมันส่งข้อมูลบางอย่างเข้ามา ว่า “ พี่เมย์ เขากำลังเดือดร้อน ” เราผลุดลุกจากท่านอนสบาย บ่นเบาๆ ตามประสาคนแก่กับนิชาวัลย์ว่า “ เฮ้ยอยู่ๆ คิดถึงพี่เมย์ว่ะ ” นิชาวัลย์อือออ …. ไม่ตามเรื่อง แล้วเราก็คว้าโทรศัพท์ พี่เมย์ หรือเมทินี อดีตประมาณ 17 – 18 ปีมาแล้ว สมัยที่เราทำมาหากินอยู่ ฮิวสตันก่อนย้ายเข้าแอลเออย่างถาวรในปี 2006 เราเดินสายจากฮิวสตัน มลรัฐเท็กซัส ไปเยี่ยมแฟนๆ บทความที่ต่างเชิญเราไปหลายรัฐมาก จากการที่ได้อ่านบทความเราจากหน้าหนังสือพิมพ์ไทยซึ่งส่งไปแทบทุกมลรัฐในอเมริกา การเดินสายแต่ละครั้งใช้เวลาอย่างต่ำ 45 วัน บางที่ 6 เดือน เจ๊กลากไปไทยลากมาจากรัฐโน้น ไปรัฐนี้ จนบางวันตื่นมา “ กูเป็นใคร ชื่ออะไร ” จำอะไรไม่ได้เหนื่อยมาก แต่ผลงานที่น่าชื่นใจมันทำให้หยุดไม่ได้ จนทุกวันนี้ยังแรดไม่เลิก เที่ยวนั้นเราไปมลรัฐนิวยอร์ก ตามคำเชิญของคนไทยที่นั่น พอไปถึงเฉพาะในนิวยอร์ก เขาลากไปพัก ไปอยู่ด้วย 3 – 4 ที่ในจำนวนนี้มีพี่เมย์รวมอยู่ด้วย พี่เมย์รักเราเอ็นดูเรา พาเราเที่ยวในนิวยอร์ก ทั้งๆ ที่ตนเองไม่ขับรถ เดินมั่ง พานั่งรถไฟมั่ง และทำอาหารเจให้ทานที่บ้าน ให้ความอบอุ่นเหมือนเป็นพี่สาวแท้ๆ พี่เมย์อยู่กับสามีซึ่งเป็นคนไทย มีลูกสาว 2 คน เราไม่ได้ติดต่อกันเลย แต่ไม่ได้หมายความว่าเราจะลืมพี่เมย์ พี่เมย์อยู่ในใจเราตลอด ถ้าเวลาเหล่านั้นเรียกกลับคืนมาได้อยากย้อนกลับไปอีก เราพยายามนั่ง searched ในโทรศัพท์ ในไลน์ ในเเมสเซนเจอร์  จึงพบพี่เมย์ในเมสเซนเจอร์  ล่าสุดคือเมื่อวันที่ 29 มิถุนายนที่ผ่านมา เมื่อ 3 วันนี้เองพี่เมย์ได้ส่งรูปหลวงตาอะไรที่แสดงธรรมมาให้เราฟัง แต่เราผ่านไปอาจจำชื่อไม่ได้ ชื่อเธอใช้ภาษาอังกฤษ กับใช้คำว่า May คำเดียว  ซึ่งข้อมูลของเรามีหลายเมย์  ทั้งเมย์เมืองไทย เมย์ออสเตรเลีย เมย์อเมริกา ไม่ดูให้ละเอียดไม่กดดูรูป ครั้งนี้กดเข้าไปดูรูปตกใจมาก จึงทักเธอกลับไปว่า พี่เป็นไงบ้าง สบายดีไหม?