ซึ่งพระทุกรูปในอดีตชาติได้เกิดมาเป็นเด็กเลี้ยงโคกลุ่มหนึ่งเช่นกัน มี 4 คน แล้วพากันซุกซนไปขว้างรักนกล่วงหล่นลงมาจากต้นไม้ซึ่งมีลูกนกอยู่ 4 ตัว เด็กทั้งหมดนี้  1 ใน 4 มีน้องสาวได้วิ่งตามพี่ชายออกมาร้องเชียร์สนับสนุน เพียงแค่นั้นหญิงผู้นี้ได้ตามมาชดใช้กรรมด้วยโดยเป็นโยมอุปฐากติดตามคณะหลวงพ่อทั้ง 4 พร้อมกับพบจุดจบเมื่อเครื่องตกที่รังสิตด้วยเช่นกัน ด้วยผลกรรมครั้งนั้นทำให้เจ้ากรรมนายเวรรอเวลาที่คนทั้ง 4 จะได้มาเกิดพร้อมกันอีก แล้วจัดฉากให้ เพื่อใช้หนี้เวรหนี้กรรมตกตามกันไป ซึ่งหลวงพ่อจวนท่านรู้ล่วงหน้าได้ส่งจิตไปบอกพระอาจารย์สมชายแห่งเขาสุกิมล่วงหน้าหนึ่งวัน ว่าเตรียมไปเก็บกระดูกอาตมาที่ทุ่งรังสิตพรุ่งนี้ให้ด้วย พระอาจารย์สมชายรีบพาคณะเดินเท้าเปล่ามุ่งหน้าไปตั้งแต่ตีสองทันที เรื่องเจ้ากรรมนายเวรอย่าได้ประมาท จงสั่งสมกันแต่คุณงามความดี หรืออริยทรัพย์ …. ยังไม่สายเกินแก้ยังไม่แก่เกินแกง อย่างน้อยเริ่มเปิดบัญชีสั่งสมบุญกันไว้แต่ชาตินี้ ก็ยังไม่สูญเปล่า…. เนื่องจากเรามีประสบการณ์เคยปลดปล่อยเจ้ากรรมนายเวรของศิษย์มามาก เคยคุยกับพวกเขา อยากเตือนกันว่ากฎแห่งกรรมมีจริงๆ มีก่อนที่พระตถาคตจะเกิดเสียอีก เจ้ากรรมนายเวรมีแน่นอน …. แต่แม้เขาจะเป็นจิตวิญญาณ อยู่คนละภพละภูมิ  เขามีอารมณ์ ความรู้สึก เขามีความเข้าใจ เขาอยู่ในภพภูมิที่น่าสงสาร พวกเขาไม่สามารถช่วยเหลือเกื้อกูลกันได้ในทางใดๆ เช่นวิญญาญตนหนึ่งเสวยสุขพรั่งพร้อมไปด้วยอาหารการกินอุดมสมบูรณ์ มีข้าทาสบริวาร มีวิมานทิพย์ใหญ่โต ขณะที่มีเครื่องเซ่นอาหารมากมาย ครั้นเพื่อนซึ่งเคยรู้จักกันผ่านมาจะแบ่งอาหารให้เพื่อนกินนั้นแบ่งได้ อยากแบ่งเท่าไหร่แบ่งไปเถิด แต่เพื่อนจะกินไม่ได้ จะทรงความเวทนาจากการหิวโหยจนกว่าจะหมดวาระจากตรงนั้น เพราะไม่เคยสั่งสมอริยทรัพย์ ดังนั้นวิญญาณพวกนี้น่าสงสาร หมดทางไป ไปต่อไม่ได้ จึงจมอยู่กับความอาฆาตแค้น ร้อนทุรนทุรายทุกข์ทรมานจากไฟอาฆาตที่ไม่มีใครมาดับ หรือปลดปล่อยพวกเขาได้ แม้เขาจะไม่มีกายขันธ์ แต่จิตเขาสามารถรับอารมณ์ทุกอย่างได้หมด

วิธีปลดหนี้เวรหนี้กรรมจากเจ้ากรรมนายเวร  คือพยายามเข้าให้ถึงพวกเขาเป็นสิ่งแรก เข้าใจพวกเขาเป็นสิ่งที่ 2 ด้วยความเมตตา กับสำนึกในกรรมที่เราเคยทำกับเขาไว้ ก้มหน้ารับกรรมนั้นอย่าได้ไปบ่นไปด่าหรือหาทางขับไล่เขาอย่างเด็ดขาด …. การจะเข้าถึงเขาได้ ต้องใช้พระธรรมของพระสัมมาสัมพุทธเจ้าด้วยการปฏิบัติธรรม รักษาศีล ภาวนา เปิดใจรับ 3 ไตร พระพุทธคุณ ธรรมคุณ สังฆคุณ ทำให้เป็นกิจวัตร แล้วเราเท่านั้นจะรู้เองว่าเขาเย็นลง เมื่อเขาเย็นลงคือเขาคลายความอาฆาต ยิ่งถ้าเราได้พบครูบาอาจารย์ดีๆ สามารถชี้แนะแนวทางปฏิบัติที่ถูกต้องให้ได้จนเข้าสมาธิได้ ถึงขั้นอัปปนาสมาธิแล้ว จิตในขั้นอัปปนาจะตัดวิบากกรรม หรือเจ้ากรรมนายเวรตัวที่ทำให้เราทุกข์อยู่ขณะนั้นได้  แต่ต้องเข้าใจกันว่าเมื่อเจ้ากรรมนายเวรตนนั้นเขาเลิกราเลิกแล้วกับเราไป  เจ้ากรรมนายเวรตนใหม่จะเข้ามา บางทีเขาเข้ามาพร้อมๆ กัน 2 – 3 ตนเลยก็มี เพราะกรรมที่เราเคยไปทำไว้นั้นอาจเป็นกลุ่ม ไม่ใช่กับคนๆ เดียว เขาจึงเข้ามาพร้อมๆ กัน

เราจะต้องระลึกอยู่เสมอว่าเขาเข้ามาได้ทุกรูปทุกแบบ ถ้าเราใช้ชีวิตอยู่อย่างประมาทไม่เคยเชื่อเรื่องกฎแห่งกรรม ไม่มีความรู้เรื่องพระธรรม หรือยอมรับกันว่าพระธรรมเท่านั้นที่สามารถดับทุกข์ ดับร้อน ดับไฟ ดับทุกข์โศกโรคภัยได้หมด พระธรรมของพระตถาคตเท่านั้นเป็นคำตอบของทุกคำถาม เป็นทางออกของทุกปัญหา หากใครเข้าถึงทั้งหมดที่เราอธิบายมา คนผู้นั้นจึงจะสามารถเข้าถึงเจ้ากรรมนายเวรได้  ด้วยสภาวะจิตของผู้ปฏิบัติ ย่อมสงบเบาบาง ปล่อยวาง ยอมรับกับสภาพที่เกิด ที่เห็น ที่เป็นอยู่ ณ. ปัจจุบัน ว่ามันเป็นกฎแห่งกรรม กฎแห่งธรรมชาติ ไม่ยึดติดกับสิ่งใด พยายามเข้าให้ถึงกับคำว่า สุข …. จากการไม่มีให้ได้ เมื่อสภาวะจิตแปรสภาพเป็นได้ทั้งเครื่องรับ เครื่องส่งเมื่อไหร่  เมื่อนั้นเราจะสื่อกับทุกภพทุกภูมิได้เองด้วยจิต

สิ่งที่เราเล่าให้ฟังนี้ไม่ใช่จากความจำ หรือตำราจากที่ไหนแต่มันออกมาจากจิตของเราเอง จากประสบการณ์ที่เกิดขึ้นด้วยตนเองที่น้อยคนจะเข้าได้ถึง  ผู้ปฏิบัติบางคนเมื่อปฏิบัติจนใช้จิตสื่อกับเจ้ากรรมนายเวรของตนเองได้แล้ว คุยกันขอขมากรรมกัน อโหสิกรรมต่อกัน จนถึงขั้นเจ้ากรรมนายเวรอนุโมทนาบุญจากการปฏิบัติธรรมนั้นด้วยแล้ว เจ้ากรรมนายเวรตนนั้นหากยังไม่ถึงวาระเวลาจะไปเกิด เขาจะอยู่ด้วยช่วยเหลือเราในการทำมาหากิน กับคอยกินส่วนบุญอานิสงส์จากการปฏิบัติของเรา กับปกป้องช่วยเหลือเรา เพื่อให้เรารักษาขันธ์ของเราไว้ใช้เป็นพาหะในการปฏิบัติธรรมไปเรื่อยๆ เพื่อได้รับเนื้อนาบุญกับเรานานออกไปอีก  เรื่องเจ้ากรรมนายเวรในกรณีนี้จึงกลายเป็นให้คุณ บางทีให้เลขให้หวยให้เบอร์เป็นไปได้ทุกอย่าง ไม่ว่าช่วยสร้าง หรือทำลาย  ดังนั้นจึงขึ้นอยู่กับเรา ว่าเราจะจัดการอย่างไรกับจิตวิญญาณ และจัดการชีวิตของเราว่า เราจะสะสมอกุศลกรรมแล้วเวียนว่ายตายเกิดอยู่ในถนนสายที่ยาวที่สุดที่เรียกว่า วัฏสงสาร ให้ทุกข์ทุกครั้งที่กลับมาเกิดอีกไม่ว่าจะภพภูมิไหน หรือจะใช้ตัวความเพียรปลดเจ้ากรรมนายเวรตัวสุดท้ายให้หมดโดยใช้พระธรรมของพระสัมมาสัมพุทธเจ้า  หรือจะเลือกสั่งสมกุศลกรรม เพื่อนำพาเอาอริยทรัพย์ติดไปจับจ่ายใช้สอยยังสุขคติภูมิด้วย เราเลือกได้ว่าจะไปทางไหน ทางนี้ถนนสายวัฏสงสารของเราจะสั้นเข้าๆ เช่นเหลือการไปเกิดอีกไม่เกิน 7 ชาติ ชาติเดียว หรือชาตินี้เป็นสุดท้าย หรือ ดับไปเลยเข้าสู่อนัตตา เราเท่านั้นที่ทำได้ ใครจะทำให้เราไม่ได้ทั้งสิ้น เรื่องอย่างนี้ใครทำใครได้ จะเอาใครไปด้วยก็ไม่ได้ เพราะนับแต่วันแรกที่เราได้ลืมตาขึ้นมาดูโลก เราได้แจ้งตายไว้แล้วในวันแรกเกิดเช่นเดียวกัน แต่เราเลือกได้ว่าเราจะตายอย่างไร ตายโหง ตายห่า ตายทั้งเป็น …. ตายทั้งยืน …. ตายไปจากคุณงามความดี หรือตายอย่างสงบ