เรื่องที่จะเล่านี้เรายังไม่เคยเปิดเผยกับใคร เพราะเคยบอกใครคนหนึ่งไปชีย้อนกลับมาค่อยข้างแรง เรื่องนี้เกิดขณะเราออกเดินสายไป Santa Rosa เหมือนต่อจากบทก่อน เมื่อคุณปริญญาเชิญเราไปเที่ยวแล้วพาไปวัด ขากลับเขากับภรรยาจะแวะเข้าที่ทำงาน ทำงานสัก 3 – 4 ชั่วโมงที่ร้านอาหาร ทั้งสามีภรรยาเป็นงานกะกลางคืนให้เรารออยู่ในรถ เพราะถ้าย้อนกลับไปส่งเราที่บ้านเขาจะกลับมาไม่ทันเข้างานแน่ๆ  เราตอบตกลง ตั้งใจว่าจะนอนพักสักงีบใหญ่ๆ เพราะอากาศดีมากเป็นช่วงเดือนมีนาคม ฤดูใบไม้ผลิ ออกจะเย็นนิดๆ สำหรับเราด้วยซ้ำ  บทนี้ตั้งชื่อบทว่า S.O.S. แปลง่ายๆ ว่า “ ช่วยผมด่วน ”

กับไม่ได้มาจากคนแต่จากสัตว์ ทำเราทำตัวไม่ถูก นี่ถ้าจากคนเราคงวิ่งเตลิดลงจากรถไปเลย เมื่อสองสามีภรรยาลงจากรถเข้าที่ทำงานซึ่งเป็นร้านอาหารไทยขนาดใหญ่ เขาจอดรถไว้ใต้ตัวตึกที่ร่มเย็น อากาศปลอดโปร่ง ลมพัดเข้าออกผ่านสบาย แม้จะเริ่มโพล้เพล้ อากาศอึมครึมเริ่มจะมืด เราลดกระจกรถลง รถเป็นรถเบนซ์รุ่นเก่าซึ่งคุณปริญญาซื้อต่อมาจากอู่ สภาพจัดว่ายังดีอยู่มาก เราเอนเบาะรถลงด้วยอาการผ่อนคลายจากความเหนื่อยสะสม ทำให้เราตกภวังค์พร้อมที่จะหลับได้ทุกนาที จิตขณะนั้นสงบสบายมากไม่เคยได้เอะใจหรือสังหรณ์อะไรทั้งสิ้นอากาศภายนอกแม้จะมีรถจอดอยู่หลายคันก็ตาม แต่อดจะวังเวงไม่ได้  พลันได้ยินเสียง ” บ๊อกๆๆ บ๊อกๆๆ ” เหมือนเสียงลูกสุนัขเห่า ที่น่าแปลกคือเสียงนั้นมันอยู่ใกล้ๆ เหมือนตำแหน่งคนขับรถ เรานั่งอยู่เบาะหน้าคู่กับเบาะคนขับ เสียงเห่านั้นดังขึ้นอีก จนสติที่กำลังจะเข้าสู่ภวังค์ของเราตื่นตัวเต็มที่ พอรู้ตัวว่ามีวิญญาณของลูกสุนัขกำลังร้องอยู่ เราตวาดออกไปเลย ว่า “ Stopped it you disturb me I’m sleeping ” เสียงเขาหยุดกึกลงโดยพลันแล้วไม่ร้องขึ้นมาอีกเลยแม้แต่เสียงคราง เขาคงกล้าๆ กลัวๆ อยู่เหมือนกัน แต่ด้วยความที่เขาโหยหาต่ออิสรภาพ  ครั้นเรานึกได้เกิดความสงสารเขามาก เขาคงตายอยู่ในรถคันนี้อย่างแน่นอนจะเป็นอื่นไปไม่ได้ หมดทางไปต่อ คงติดมานานแล้วด้วย  ครั้นเห็นแสงสว่างจากตัวเรามากมายอย่างที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน และสัมผัสกับความเย็นสบายอบอุ่นอย่างที่ไม่เคยได้สัมผัสมาก่อน เขาซึ่งเป็นเพียงลูกสุนัขพอจะรับได้ถึงกระแสนั้น เขาร้องขอความช่วยเหลือทันที เมื่อคุณปริญญา กับคุณไก่ผู้ภรรยาออกจากงานมาเกือบสี่ทุ่ม “ ผมรีบเลยครับ ขอเขาออกมาก่อน ” เขารีบออกตัว ซึ่งเราไม่ได้ถามอะไรด้วยซ้ำ ถามอยู่เรื่องเดียว เราถามเขาตรงๆ เลยว่า “ ปริญญา เธอเคยได้ยินเสียงลูกหมามันเห่าหรือร้องในรถคันหนี้ไหม ” “ ไม่เคยครับ ”  “งั้น รถคันนี้เธอพอจะรู้จักกับเจ้าของเก่าไหม ” “ รู้ครับ ทำไมหรือครับ ” “ เขาเคยเลี้ยงลูกสุนัขบ้างไหม ” “ อ๋อ ใช่ครับ เขาบอกผมว่ามันป่วยเขาเอามันขึ้นรถจะไปหาสัตว์แพทย์แต่ไม่ทัน เขาเสียชีวิตบนรถนี้เองครับ เขาคงมาขอส่วนบุญ กับขอให้อาจานส่งเขาไปเกิด ” เป็นเสียงเรียกจากผู้ร่วมโลกที่แม้จะอยู่คนคนละภพละภูมิ

จากนั้นมาทุกครั้งที่เรามีโอกาสได้นั่งสมาธิ เราจะส่งพลังไปให้เขาได้รับรู้ ว่าเรารับรู้แล้ว เมื่อเดินทางกลับถึงแอลเอจึงจัดการไปทำบุญให้เขาที่วัดมอญ

วิญญาณในร่างสัตว์เหล่านี้ เมื่อเขาตายแล้วยังติดอยู่ตรงสถานที่ๆ เขาตาย เขาจะยังคงอยู่ในภพภูมิเดิมของเขาก่อนที่เขาจะตาย ต่อเมื่อส่งเขาไปเกิด หรือเปลี่ยนภพภูมิจากตรงสถานที่ๆ เขาตาย วิญญาณนั้นก็เป็นมนุษย์ พร้อมที่จะไปเกิดเพื่อเสวยทุกข์ หรือสุขจากกรรมที่ตนเองได้กระทำไว้ในภพภูมิต่อๆ ไปจนกว่าจะได้พบกับพระธรรมมีครูบาอาจารย์ที่มีบุญสัมพันธ์กันเข้ามาโปรดจึงจะเริ่มสั่งสมกุศลกรรมจนดับอวิชชาตัวสุดท้ายได้ จิตและวิญญาณดวงนั้นก็จะดับไม่ต้องมาเป็นเป็นอะไรให้ต้องทุกข์อีก ดั่งคำที่พระองค์สัมมาสัมพุทธเจ้าได้ทรงตรัสไว้ว่า “ การดำรงชีวิตอยู่ของหมู่เวไนยสัตว์ เป็นเรื่องยาก ” ฉันท์ใดฉันท์นั้นแล