มีอยู่ในตัวของทุกคน ที่ต่างก็มีความใฝ่ฝันกันมาแต่เด็ก มีอีกเช่นกันแต่เป็นส่วนน้อยที่ขาดซึ่งความใฝ่ฝัน ใช้ชีวิตแบบวันต่อวันไม่กระตือรือร้น ขอพูดว่าเกือบ 95% ของคนทั้งหมด ทุกเชื้อชาติศาสนาต่างมีความฝัน หรือแรงปรารถนา ทะเยอทะยานอยาก จะเป็น “ ใครสักคน ” ที่โลกทั้งใบได้เห็นผลงานกันทั้งสิ้น เพียงแต่ผู้ที่สามารถสร้างฝันของตนให้เป็นจริงขึ้นมาได้นั้น มีเพียงไม่กี่คน คนเหล่านี้เขาจะมีอุดมการณ์ หลักการในชีวิตเขาอย่างดี ค่อนข้างโดดเด่น โดยเขาย่อมเห็นความสำคัญ ของคำว่า “ I will มากกว่า I.Q ”  คือเขาจะลงมือกระทำเลยด้วยแรงปรารถนาที่ไม่เคยตก หรือเปลี่ยนแปลง จุดมุ่งหมายเขาจะอยู่ที่เดิมในทุกลมหายใจเขาออก พร้อมกับพร้อมที่จะชนกับอุปสรรคปัญหาทุกชนิด ซึ่งคนส่วนมากขาดส่วนผสมที่สำคัญนี้ด้วยกันทั้งสิ้น คืออยู่ตามกระแสให้กิเลสลากพาไป จุดยืนไม่หนักแน่นพอ พอมีอุปสรรคเล็กๆ น้อยๆ เข้ามากระทบ เปลี่ยนใจบ้าง เลิกล้มบ้าง ไปจับตัวใหม่ที่ดูง่ายๆ กว่าแต่ขัดกับศีลธรรมบ้าง

ประวัติศาสตร์ของชาวอเมริกันได้บันทึกชื่อเขาไว้ เมื่อหลายปีมาแล้วพร้อมนำมาทำเป็นภาพยนตร์  เขาเป็นผู้สร้างตำนานทางด้านกีฬาเบสบอลของทีม แยงกี้ นิวยอร์ก เรื่องนี้นานมากจนทุกคนลืมไปหมดแล้ว ทีมเบสบอลของนิวยอร์ก แยงกี้เปิดตัวหลังสงครามโลกครั้งที่ 2 สงบลงได้ไม่นาน เพิ่งมาในยุคปี 1960 นี้เอง ช่วงนั้นดังมากเด็กทุกคนต่างใฝ่ฝันจะเข้าร่วมเป็นนักกีฬาของทีมนิวยอร์กแยงกี้กันให้ได้ เพื่อถูกรับเลือกเข้าแข่งระดับชาติ ใน Super Bowl สักครั้งในชีวิต แม้จะแพ้การแข่งก็ตาม แต่จะเป็นเกียรติประวัติในชีวิตอย่างสูงถ้าเข้าถึง Super Bowl ได้  ความฝันนี้อยู่ในหัวของเด็กชายวัย 6 ขวบคนหนึ่งเช่นกัน ทุกเย็นเขาจะลากไม้เบสบอลพร้อมอุปกรณ์การเล่นไปเล่นกับเด็กวัยเดียวกัน ซึ่งต่างมีความฝันแบบเดียวกัน เพียงเด็กเหล่านี้จะมีสักกี่คนที่สานฝันนั้นให้เป็นจริงได้ เรามาดูกัน มันเป็นกิจวัตรของเด็กที่ได้อยู่กับลูกเบสบอล ไม้เบสบอลทุกวันไม่เคยเว้นหรือห่าง แต่แล้วเหมือนโชคชะตาเข้ากลั่นแกล้งหรือทดสอบ เขาได้สูญเสียแขนข้างขวาไปจากอุบัติเหตุ ทำให้ต้องตัดแขนขวาจากหัวไหล่ทิ้ง เด็กวัย 6 – 7 ขวบต้องทนกับบาดแผลความเจ็บปวด แต่มันยังน้อยกว่าหัวใจเด็กต้องแตกสลาย ด้วยความเจ็บปวดผิดหวังจากทางใจนั้นมันมีอยู่แน่ แต่เด็กไม่เคยแสดงออกให้ใครเห็น ตรงกันข้ามด้วยแรงปรารถนาของเขาที่มีอยู่มากกว่ามันบดบังไว้  มันทำให้เขาไม่เคยมองเห็นอุปสรรคตัวไหนๆ ที่เข้ามาขวางกั้นเขาได้ เมื่อเขาหายเป็นปกติทุกคนแทบไม่เชื่อสายตา ที่เห็นเด็กลากไม้เบสบอลด้วยแขนข้างซ้าย ( ปกติเด็กถนัดขวา จึงต้องเริ่มต้นใหม่หมด มาใช้ข้างซ้ายอย่างไม่มีทางเลือก ) ยามว่างทุกวันทุกคืนในห้องเขาจะเรียนรู้การขว้างลูก ให้บิดเบี้ยวสูงต่ำ ไปซ้ายไปขวาได้อย่างชนิดใจสั่ง จนขึ้นถึงขั้นเทพ เขาใช้ชีวิตในวัยหนุ่มเป็นมือเบสบอลประจำทีมของไฮสคูล เป็นมือหนึ่งและเป็นดาวเด่นของทีมเบสบอลประจำเมือง มันเป็นเมืองเล็กๆ มีประชากรเพียง 50,000 คน ทุกคนรู้จักเขาดี ว่าเขาเป็นมือหนึ่งของกีฬาเบสบอลของเมือง ความฝันเขาไปได้เพียงครึ่งทาง

ในทุกๆ ปี ทีมนิวยอร์กแยงกี้จะรับเด็กใหม่ เด็กผู้มีความฝันทุกคนจากทุกสารทิศในอเมริกาต่างพากันบากหน้ามายังนิวยอร์ก เพื่อสมัครเข้าทีม ครั้งนี้มีเขารวมอยู่ด้วยที่ยืนรอคิวให้เลือกตัวในเที่ยวนั้น มี 20 กว่าคน ทุกคนมองเขาด้วยนัยน์ตาแสนจะสมเพช บ้างก็ดูถูกแกมขบขัน ไม่นานประตูใต้สนามเบสบอลถูกเปิดออกพร้อมเจ้าหน้าที่ของทีมแยงกี้ ก้าวออกมากราดสายตาไปยังเด็กในแถว จนมาถึงเขา เจ้าหน้าที่ต้องตกใจพร้อมกับตำหนิออกมาดังๆ “ แกต้องสติเสียแล้วแน่ๆ ข้าไม่มีเวลามาบ้ากับแกนะกลับบ้านไปซะไอ้หนู ” ผู้มีแขนเดียวกลับตอบกลับมาด้วยเสียงที่หนักแน่นพร้อมความมั่นใจเต็มเปี่ยมว่า “ แล้วนายไม่อยากรู้เหรอว่าแขนเดียวทำอะไรได้บ้าง? ”