เรื่องของบาปบุญคุณโทษแต่อย่างใด ทิดผาดมือขึ้นทำบาปหนักขึ้น ทุกวันจะได้ปลาดุก ปลาช่อน ลูกคอก ติดมือกลับมาบ้าน เมื่อกาลเวลาผ่านไป ความใกล้ชิดระหว่างทิดผาด กับสาวแหวนที่ต่างก็เก็บแอบกันเอาไว้ในอกอย่างมิดชิด มีแต่จะคุกรุ่นมากขึ้น ซึ่งแน่นอนเรื่องบัดสีเช่นนี้ เด็กแหวนไม่มีทางจะเป็นผู้เริ่มต้นอย่างแน่นอน จนกระทั่งวันหนึ่ง แววผู้เป็นภรรยาจะไปงานแต่งงานน้องสาวคนเล็ก ซึ่งต้องไปช่วยงานห้าวัน ตรงกับช่วงที่ทิดผาดจะเดินทางไปช่วยญาติทางบ้านทำนาตามฤดูกาล จึงตกลงให้เด็กแหวน ดูแลบ้านตามลำพัง แม้เด็กแหวนจะรบเร้าขอไปงานแต่งงานน้องสาวด้วย นางแววก็ไม่ยินยอม ท้ายสุดจึงทิ้งให้เด็กแหวนอยู่บ้านตามลำพัง

เมื่อทุกคนจากไปหมดแล้ว เช้านั้นขณะที่เด็กแหวนกำลังถูเรือนอยู่ ได้ยินเสียงคนร้องครวญครางอยู่ใต้ถุนบ้าน จึงมองลอดร่องกระดานลงไปดู เห็นทิดผาดพี่เขยในสภาพที่รุ่งริ่ง เสื้อผ้าเต็มไปด้วยฝุ่น โคลน แถมฉีกขาด ตัวช้ำดำเขียวด้วยริ้วรอยเจ็บปวด ได้ความว่ารถโดยสารคว่ำกลางทาง เขาเลยอาสาเดินกลับมาบ้านขณะที่ทุกคนกำลังชุลมุนกันอยู่ เด็กแหวนจึงลงมาพยุงพี่เขยขึ้นบ้าน มันเป็นการสัมผัสใกล้ชิดกันครั้งแรก …แล้วมันจะเหลือหรือ กลายเป็นว่าใน 5 วันที่นางแววผู้ภรรยาไปงานแต่งน้องสาว งานแต่งอีกงานก็ได้เกิดขึ้นบนเรือนของนางแววเอง  เมื่อนางแววกลับมาคนทั้งคู่ได้ทำทุกอย่างตามปกติหมด เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น จน 2 อาทิตย์ผ่านไป นางแววบอกผู้เป็นสามีว่า จะไปเยี่ยมแม่แล้วจะค้างกับแม่สัก 4-5 วัน มันสร้างความยินดีให้กับเด็กแหวน กับทิดผาดอยู่ในอกเงียบๆ เดาได้ว่า เมื่อแมวไม่อยู่หนูจะร่าเริงขนาดไหน วันแรกที่นางแวว หายไปเยี่ยมแม่ เธอไม่ได้ไปไกลจากบ้านหรอก แต่แอบดูอยู่ไม่ไกล เห็นน้องสาวเด็กแหวน ใส่ผ้าถุงกระโจมอก เดินออกมาจากห้องนอนของตนไปเข้าห้องน้ำ มีทิดผาดสามี ใส่ผ้าขาวม้าตัวเดียวเดินตามออกมา เท่านั้น นางแวว คำรามในลำคอด้วยความอาฆาตแค้น  “กูจะฆ่ามันทั้ง 2 คน” แล้วเธอได้วางแผน วันถัดมาฝนฟ้าคะนอง ทั้งพายุบ้าฟ้ากระหน่ำซ้ำ นางแววเดินฝ่าสายฝน ผ่านหน้าบ้านผู้ใหญ่บ้านไป ภรรยาผู้ใหญ่บ้านซึ่งเป็นเพื่อนกัน ร้องทัก “เออ …ข้าจะไปบ้านแม่สักสองสามวัน” นางแววร้องตอบฝ่าสายฝนมา สร้างความแปลกใจให้ผู้ถามอย่างมาก เพราะยามปกติ นางแววจะเป็นคนรักสวยรักงาม จะไม่มีทางเดินกลางสายฝนจนผมเผ้าเสื้อผ้าเปียกอย่างนี้เด็ดขาด เมื่อนางแววเดินมาถึงเชิงเขาซึ่งเป็นคันดินขนาดสูง เธอวางแผนจะเดินย้อนอ้อมไปทางด้านหลังบ้านผู้ใหญ่บ้านกลับไปยังบ้านตนเอง เพื่อจะไปสังหารทิดผาดและ เด็กแหวนให้สาสมใจ มันเป็นแค้นที่ต้องชำระ กับมันเผาให้จิตใจร้อนรุ่มไปด้วยแรงอาฆาตจนไม่รู้สึกถึงฝนฟ้าอากาศที่กำลังวิปริตอยู่

คันดินช่วงนั้นกั้นเป็นคอก มีลำธารน้ำขนาดใหญ่คู่ขนานไปกับสันเขา เบื้องบนถูกตีด้วยไม้กั้นไว้ตลอดแนวกันดินถล่มเวลาน้ำหลาก ด้านล่างเขาก็ตีไม้กั้นไว้ กันคนเข้าไปหาปลาจับปลา เพราะเป็นเขตอันตรายดินถล่มบ่อยครั้ง  เมื่อนางแวว เดินมาถึงบริเวณนี้ มันเป็นบริเวณ ที่ทิดผาดมักมาดักเอาลูกคอกปลาช่อน  ซึ่งเขาบอกว่ามีชุมมาก ทำให้นางแววเกิดความโลภ จะว่ากรรมบังตา ก็ไม่ผิดนัก อันความโลภ ที่จะต้องฆ่าสัตว์ แล้วได้ฆ่ามานับสิบปีโดยไม่มีจิตสำนึก มันได้เข้ามาบดบังอีกอารมณ์หนึ่งโดยสิ้นเชิง คืออารมณ์แค้นที่ตั้งใจว่าจะฆ่าคนนั้นให้หายไปชั่ววูบ

นางแววไต่ลงทางลาดขอบทางเดินลงชายน้ำที่มีไม้กั้น เธอยอมมุดไม้ลงไปในน้ำเพื่อลอดเข้าไปในสระน้ำ ไหนๆมันก็เปียกอยู่แล้ว ฝนยังตกหนักอยู่ ขณะที่เธอลอดตัวเองไปโผล่อีกฝั่งของรั้วไม้ เสียงฟ้าร้องฟ้าผ่า ดังลั่นบริเวณแถวนั้นปราศจากบ้านผู้คน ยิ่งยามฝนตกต่างคนต่างก็ขลุกกันอยู่ในบ้าน แล้วปรากฏเสียงดังสนั่นหวั่นไหว ดินได้ถล่มลงมาทับร่างนางแวว เหมือนกับที่เธอเคยเทข้าวเหนียว ข้าวเจ้าลงทับปลาลูกคอกเป็นๆในกระบอกไม้ไผ่อย่างไรอย่างนั้น เธอได้ตะกายดินเพื่อฝ่าเอาชีวิตตนออกมาอย่างสุดแรงเกิด แต่มวลดินอย่างมหาศาลรวบกับน้ำหนักที่ ที่ถล่มลงมา มันแรงเกินกว่าที่นางแววจะต้านอยู่ รวมกับอีกหนึ่งแรงที่ใครเล่าจะหนีได้พ้น มันคือแรงกรรม

เวลาผ่านไป 5-6 วัน ทิดผาดเริ่มร้อนใจ แม้จะสบายกายที่มีเด็กแหวนบำบัดความใคร่ เมื่อสอบถามไปทางบ้านแม่ ต่างก็ไม่รู้ความ เมียผู้ใหญ่บ้านจึงออกมาให้การว่าเห็นนางแววเดินฝ่าสายฝนเมื่อ 5 วันก่อน ผู้ใหญ่บ้านจึงระดมคนออกตามหา แต่ก็มือเปล่ากลับมาไร้วี่แวว ทิดผาดจึงระดมคนรวมกับผู้ใหญ่บ้าน เอาสัปเหร่อที่วัดออกตามด้วย เพราะงานนี้หากเจอก็คงเหลือแต่ร่าง ชาวบ้านและสัปเหร่อต่างเอาเหล้าขาวมาย้อมใจ ราดตามตัวเพื่อให้มีกลิ่นแต่เหล้าขาวแทน แล้วเกณฑ์คนทั้งหมดออกตามทุกตารางนิ้วจนไปถึงบริเวณริมน้ำเชิงเขา สังเกตว่าดินถล่มจึงพากันขุด ผลัดกันสามสี่ผลัด จนพบร่างที่ไร้วิญญาณ ที่บวมจนเนื้อใสจำหน้าตาไม่ได้ กลิ่นเหม็นหึงออกมาก่อนจะพบซาก ที่นิ้วมือทั้งหมดเหลือแต่กระดูกเพราะตะกายดิน ซากศพจำไม่ได้ว่าเป็นใคร แม้เสื้อผ้าก็ขาดรุ่งริ่ง เหลือแต่กำไลนาคที่ข้อมือที่ทิดผาดจำได้ว่าเป็นของนางแวว ผู้เป็นภรรยา

ฆ่าเขาอย่างไร ตนเองก็ตายอย่างนั้น งานนี้ไม่ได้ถามความรู้สึกของทิดผาดกับเด็กแหวน ว่าจะดีใจหรือเสียใจอย่างไร กับข่าวไม่ได้ตามมาว่า วิญญาณนางแวว จะย้อนกลับมาจัดการกับ Unfinished Business หรือไม่?