ทันทีที่ถึงหน้าเต็นท์ของเจ้าปุ้ม ปุ้มทรุดตัวลงนั่งหน้าประตูเต็นท์  เข่นคำพูดออกมาด้วยความโกรธไม่พอใจ พร้อมทั้งบอกให้รู้ไม่ยากว่า น้ำเสียง จังหวะจะโคนในการพูด มันไม่ใช่เจ้าปุ้มที่เรารู้จักว่า “ ข้าไม่ชอบให้ใครมานอนทับที่ข้า ” “ ตายจริงเราขอโทษ เป็นความผิดของเราเอง อย่าไปโทษเด็กเราเลย ( พูดเสร็จเราเอามือวางลงบนศีรษะของปุ้ม ส่งพลังลงไปด้วย พร้อมพูดต่อ ) เลิกราเลิกแล้วกันไปนะ เราจะให้เด็กย้ายเต็นท์เดี๋ยวนี้เลย แล้วพรุ่งนี้อย่าลืมมาฟังธรรมอีกนะ ”  เจ้าปุ้มฟุบลงไปตรงพรมเช็ดเท้าหน้าเต็นท์  ไม่ถึงนาที สติเด็กปุ้มกลับคืนมา จากนั้นเราช่วยเจ้าปุ้มย้ายเต็นท์ไปนอนตรงเต็นท์ที่เก็บผ้าห่ม อันเป็นความรอบคอบของเราเองที่จะต้องมีสำรอง เผื่อเอาไว้หนึ่งเต็นท์ ไว้เผื่อใช้ในกรณีอย่างคืนนี้ เพราะเด็กปุ้มจะมีจิตที่อ่อน สมัยก่อนที่เราเริ่มรู้จักกับเธอใหม่ๆ เธอเป็นยิ่งกว่านี้ จะมองเห็นเลย เวลาขี่รถเครื่องตอนกลางคืน จะเห็นพวกวิญญาณดักเด็กอยู่ตามมุมถนนต่างๆ ถูกระรานจากพวกนี้มาตลอด ยิ่งถ้าไปตามวัด ตามโรงพยาบาลจะเกาะติดมาเลย ทำให้ปวดไหล่ ปวดหลัง คอ เมื่อเกิดเหตุเช่นนี้เธอจะบึ่งรถตรงมาบ้านเราทันที “ จานช่วยหนูด้วย ” คำนี้ตูได้ยินบ่อยๆ จนเบื่อ ซึ่งพวกนี้จะกลัวเรามาก แค่เราตวาดหรือแตะตัวโดยไม่ต้องเอาสร้อยหรือผ้าสไบของพระตถาคตที่ได้มาจากพระเมตตาองค์ปฐมที่พระพุทธคยาเลย จนเราแทบจะกลายจากหมอดูมาเป็นหมอผีอยู่แล้ว เราถูกตัวทดสอบ ทำให้นอนไม่หลับทั้งคืน ทั้งๆ ที่ 2 วันก่อน กายขันธ์มันเหนื่อยจากการตระเตรียมทั้งอาหาร เต็นท์  รับเด็ก ความเรียบร้อยทุกอย่างก่อนเข้าคลาส  มันเป็นเช่นนี้เวลามีคลาสไหน ที่เป็นบุญใหญ่ มารจะเข้าขวาง หรือตัวทดสอบใหญ่จะเข้าขวาง มันน่ากลัวมาก เพราะพรุ่งนี้พระอาจารย์ ชำนาญจะพาธุดงค์ ป่าเดินไกล ไปกลับ กว่า 3 กิโล ถ้านอนไม่หลับมันจะเพลีย มันจะไปไม่รอด แถมคืนพรุ่งนี้ต้องแสดงธรรมให้เด็กฟังต่อกันอีกด้วย  แต่เนื่องจากแพ้ ไม่เป็น ถอยไม่เป็น ไม่เคยมีมารตัวไหน จะผ่านเราไปได้ ถูกเราฆ่าตายแถมกระทืบซ้ำจมดินมาหลายตัวหลายหนแล้ว เวลา ตีสามกว่าๆ ของคืนแรก  เมื่อรู้ตัวว่า นอนไม่หลับจึงลุกขึ้นมาเลยแต่เช้ามืดของวันที่ 21  มาใส่ฟืนลงกองไฟเพื่อให้ไฟลุกโชนขึ้นมาเพื่อให้ความอบอุ่นแก่เด็กๆ ที่ยังนอนขดกันอยู่ จิตเรามันบอกด้วยว่า สายตาของพระอาจารย์ ชำนาญ เจ้าอาวาส จับตามองอยู่ว่า เราจะเคร่งสักแค่ไหน จะตื่นกี่โมง จริงอย่างเราเข้าใจ ท่านมาแซวเราว่า ไม่รู้ใครตื่นมาใส่ฟืน ตั้งแต่ตีสาม สุนัขที่กระจายกันไปนอนด้านหน้าวัดส่วนใหญ่ เห่าอยู่ 2 – 3 รอบแล้วเงียบเสียงไป เรารู้สึกถึงน้ำค้างยามดึกที่ตกลงรอบตัว รอบข้างยังมืดมิด ไม่นาน เต็นท์คุณนงค์มีการเคลื่อนไหว เธอเป็นคนเดียวที่ตามเราออกมา มานั่งท่ามกลางความมืดกับน้ำค้าง ขณะที่เราเดินจงกรมอยู่รอบๆ กองไฟ คุณนงค์ นั่งสมาธิหน้ากองไฟ มันมีแต่เสียงปะทุของฟืนจากกองไฟ นอกนั้นมีแต่เสียงจากความเงียบ ทุกเต็นท์ยังเงียบสนิดเพราะเราไม่ปลุกใคร แต่จะวัดใจว่าใครจะงัดตัวศรัทธาออกมาใช้ รู้ว่าเจ้านิชาวัลย์เลขา ตีสี่ ชีจะตื่นแล้ว และนั่งสมาธิต่อในเต็นท์ แต่เช้านี้ตีสี่ ชียังไม่ขยับ คงเหนื่อยจัด  เธอขยับตอนตีสี่ครึ่ง  เมื่อเราเดินผ่านคุณอนงค์ ไปได้ 2 รอบ จิตเราจับจิตของอนงค์ได้จังๆ จึงพูดออกมาดังๆว่า “ อนงค์เอ็งติดอยู่ตรงนี้มานานหรือยัง เอ็งติดสุขอยู่ที่ อรูป 4 นี่ ” เธอตกใจมาก ตอบมาทันทีว่า “ นานมากค่ะอาจารย์ นานมาก หนูพยายามหาครูบาอาจารย์แก้ให้หนูอยู่ แต่หาไม่ได้ แก้ไม่ได้ เมื่อเจอจานครั้งแรก หนูบอกพี่อเนก ( สามีเธอ )ว่า หนูคิดว่าหนูเจอคนที่จะแก้ให้หนูได้แล้ว ” “เธอเก่งมากนะอนงค์ นี่มันสังโยชน์ ข้อที่ 7 ใน 10 ข้อ ทำเป็นเล่น อีก 3 ข้อ เธอหลุดเลยไม่ต้องมาเกิดอีก” “ หนูจะแก้อย่างไรคะอาจานช่วยแก้ให้หนูที ” เราได้บอกวิธีแก้ให้เธอ “ อันนี้เป็นข้อทดสอบ เป็นการใช้ไหวพริบให้รู้เท่าทันกิเลส มันจะทดสอบเรา ว่าเราจะไปต่ออย่างไร? มันเป็นบุญของเธอที่มาเจอครูบาอาจารย์ของจริง ที่จับได้ไล่ทันกิเลสที่มาทดสอบเธออยู่ พอถึงข้อ ที่ 8 – 9 – 10 เธอต้องระวังให้ดี เธออาจพลาดได้ ”